ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ M΄(στίχοι : 1-140) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]
|
|
|
Αυτού θεράπευε ο λαμπρός υιός του Μενοιτίου του Ευρυπύλου την πληγήν. Ωστόσο επολεμούσαν Τρώες και Αργείοι σύσσωμοι. Μήδ’ έμελλε το τείχος το μέγα μηδέ ο χάντακας φραγμός δι’ αυτούς να είναι, που έκτισαν οι Δαναοί προφυλακήν των πλοίων, χωρίς να δώσουν των θεών εξαίσιες εκατόμβες.
|
ὣς ὃ μὲν ἐν κλισίῃσι Μενοιτίου ἄλκιμος υἱὸς ἰᾶτ᾽ Εὐρύπυλον βεβλημένον· οἳ δὲ μάχοντο Ἀργεῖοι καὶ Τρῶες ὁμιλαδόν· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλε τάφρος ἔτι σχήσειν Δαναῶν καὶ τεῖχος ὕπερθεν εὐρύ, τὸ ποιήσαντο νεῶν ὕπερ, ἀμφὶ δὲ τάφρον 5 ἤλασαν· οὐδὲ θεοῖσι δόσαν κλειτὰς ἑκατόμβας·
|
|
και τα πολλά τους λάφυρα να κλείσει και τα πλοία το έκτισαν. Αλλ’ άβουλα των αθανάτων όλων. Όθεν πολύν δεν έμεινεν καιρόν ορθό το κτίσμα.
Όσ’ ήτο ο Έκτωρ στην ζωήν κι εθύμωνε ο Πηλείδης κι άπαρτη ακόμη εσώζονταν η πόλις του Πριάμου, ολόρθο και των Αχαιών το μέγα τείχος ήταν.
|
ὄφρά σφιν νῆάς τε θοὰς καὶ ληΐδα πολλὴν ἐντὸς ἔχον ῥύοιτο· θεῶν δ᾽ ἀέκητι τέτυκτο ἀθανάτων· τὸ καὶ οὔ τι πολὺν χρόνον ἔμπεδον ἦεν. ὄφρα μὲν Ἕκτωρ ζωὸς ἔην καὶ μήνι᾽ Ἀχιλλεὺς 10 καὶ Πριάμοιο ἄνακτος ἀπόρθητος πόλις ἔπλεν, τόφρα δὲ καὶ μέγα τεῖχος Ἀχαιῶν ἔμπεδον ἦεν.
|
|
Αλλ’ όταν οι καλύτεροι των Τρώων απεθάναν, και πάμπολλοι των Δαναών επέσαν και άλλοι εμείναν, και μες στον χρόνον δέκατον επόρθησαν την Τροίαν οι Αργείοι και όλοι εγύρισαν στην ποθητήν πατρίδα, ο Απόλλων και ο Ποσειδών σκεφθήκαν ν’ αφανίσουν το τείχος, όταν έσυραν την δύναμην απ’ όσα από την Ίδην ροβολούν στην θάλασσαν ποτάμια Κάρησος, Ρήσος, Γρανικός, Επτάπορος, Ροδίας, Αίσηπος, θείος Σκάμανδρος και το Σιμούντειον ρεύμα, εκεί που κράνη πάμπολλα και ασπίδες των ημιθέων γένος ανδρών στους άμμους του κυλούνται πεσμένα.
|
αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μὲν Τρώων θάνον ὅσσοι ἄριστοι, πολλοὶ δ᾽ Ἀργείων οἳ μὲν δάμεν, οἳ δὲ λίποντο, πέρθετο δὲ Πριάμοιο πόλις δεκάτῳ ἐνιαυτῷ, 15 Ἀργεῖοι δ᾽ ἐν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἔβησαν[1], δὴ τότε μητιόωντο Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων[2] τεῖχος ἀμαλδῦναι ποταμῶν μένος εἰσαγαγόντες. ὅσσοι ἀπ᾽ Ἰδαίων ὀρέων ἅλα δὲ προρέουσι, ῾Ρῆσός θ᾽ Ἑπτάπορός τε Κάρησός τε ῾Ροδίος τε 20 Γρήνικός τε καὶ Αἴσηπος δῖός τε Σκάμανδρος καὶ Σιμόεις, ὅθι πολλὰ βοάγρια καὶ τρυφάλειαι κάππεσον ἐν κονίῃσι καὶ ἡμιθέων γένος ἀνδρῶν·
|
|
Αυτών ο Απόλλων έγυρε τα στόματα κι εννέα ημέρες ρέαν όλα ομού στο τείχος, ενώ επάνω άκοπα έβρεχεν ο Ζευς το τείχος να ποντίσει. Και ο ίδιος με την τρίαιναν εμπρός ο κοσμοσείστης ροβόλαε στην θάλασσαν τα θέμελ’ από πέτρες και από κορμούς, που οι Δαναοί με κόπον είχαν θέσει. Και στον βαθύν Ελλήσποντον εγγύς εσιάδωσ’ όλα, και μ’ άμμον πάλι εσκέπασε το απέραντο ακρογιάλι, το τείχος αφού αφάνισε. Κι έγυρε τα ποτάμια όπου και πρώτα να κυλούν τα όμορφα νερά τους. |
τῶν πάντων ὁμόσε στόματ᾽ ἔτραπε Φοῖβος Ἀπόλλων, ἐννῆμαρ δ᾽ ἐς τεῖχος ἵει ῥόον· ὗε δ᾽ ἄρα Ζεὺς 25 συνεχές, ὄφρά κε θᾶσσον ἁλίπλοα τείχεα θείη. αὐτὸς δ᾽ ἐννοσίγαιος[3] ἔχων χείρεσσι τρίαιναν ἡγεῖτ᾽, ἐκ δ᾽ ἄρα πάντα θεμείλια κύμασι πέμπε φιτρῶν καὶ λάων, τὰ θέσαν μογέοντες Ἀχαιοί, λεῖα δ᾽ ἐποίησεν παρ᾽ ἀγάρροον Ἑλλήσποντον, 30 αὖτις δ᾽ ἠϊόνα μεγάλην ψαμάθοισι κάλυψε τεῖχος ἀμαλδύνας· ποταμοὺς δ᾽ ἔτρεψε νέεσθαι κὰρ ῥόον, ᾗ περ πρόσθεν ἵεν καλλίρροον ὕδωρ.
|
|
Αυτά να κάμουν έμελλαν ο Ποσειδών και ο Φοίβος έναν καιρόν. Αλλ’ έβραζε στο στερεωμένο τείχος η μάχη τότε κι έτριζαν των πύργων τα δοκάρια, και αυτού καθώς τους δάμασεν η μάστιγα του Δία οι Αργείοι προς τα πλοία τους σφικτά στενοχωρούντο τον Έκτορα φοβούμενοι δεινόν φυγής εργάτην. |
ὣς ἄρ᾽ ἔμελλον ὄπισθε Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων θησέμεναι· τότε δ᾽ ἀμφὶ μάχη ἐνοπή τε δεδήει 35 τεῖχος ἐΰδμητον, κανάχιζε δὲ δούρατα πύργων βαλλόμεν᾽· Ἀργεῖοι δὲ Διὸς μάστιγι δαμέντες νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐελμένοι ἰσχανόωντο Ἕκτορα δειδιότες, κρατερὸν μήστωρα φόβοιο·
|
|
Και αυτός, ως πρώτα, εμάχονταν, ωσάν ανεμοζάλη. Και σαν χοίρος ή λέοντας στην μέση ανδρών και σκύλων σ’ αυτούς γυρίζει μ’ αίσθησιν της ρώμης του μεγάλην.
|
αὐτὰρ ὅ γ᾽ ὡς τὸ πρόσθεν ἐμάρνατο ἶσος ἀέλλῃ· 40 ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἂν ἔν τε κύνεσσι καὶ ἀνδράσι θηρευτῇσι κάπριος ἠὲ λέων στρέφεται σθένεϊ βλεμεαίνων·
|
|
Φάλαγγα εκείνοι πυργωτήν αντίκρυ του μορφώνουν και ρίχνουν βέλη αμέτρητα κι η ευγενής ψυχή του φόβον δεν έχ’ ή δισταγμόν, αν και νεκρός θα πέσει απ’ την ανδραγαθίαν του και των ανδρών τους λόχους να σπάσει συχνοστρέφεται. Και όπου χουμήσει εκείνος οι πυκνοί λόχ’ υποχωρούν. Παρόμοια μες στα πλήθη ο Έκτωρ τους συντρόφους του παρακαλούσεν όλους να διαβούν τον χάνδακα κι οι ίπποι του οι γενναίοι δεν ετολμούσαν και σφοδρά χλιμίντριζαν στην άκρην ορθοί. Καθώς τους φόβιζε φαρδύς εμπρός ο λάκκος που δεν θα διάβαιν’ εύκολα κανείς ή θα πηδούσε. Ότ’ υψηλές εστέκονταν και κρεμαστές οι άκρες και απ΄τα δυο μέρη και άνωθεν ακίνητα σταλίκια είχαν στυλώσ’ οι Αχαιοί τρανά και στριμωμένα προς τους εχθρούς προφυλακήν. Και αυτού δεν θα ημπορούσεν ευκόλως ίππους σέρνοντας καλότροχον αμάξι πόδι να στήσει και οι πεζοί διστάζαν να περάσουν.
|
οἳ δέ τε πυργηδὸν σφέας αὐτοὺς ἀρτύναντες ἀντίον ἵστανται καὶ ἀκοντίζουσι θαμειὰς αἰχμὰς ἐκ χειρῶν· τοῦ δ᾽ οὔ ποτε κυδάλιμον κῆρ 45 ταρβεῖ οὐδὲ φοβεῖται, ἀγηνορίη δέ μιν ἔκτα· ταρφέα τε στρέφεται στίχας ἀνδρῶν πειρητίζων· ὅππῃ τ᾽ ἰθύσῃ τῇ εἴκουσι στίχες ἀνδρῶν· ὣς Ἕκτωρ ἀν᾽ ὅμιλον ἰὼν ἐλλίσσεθ᾽ ἑταίρους τάφρον ἐποτρύνων διαβαινέμεν· οὐδέ οἱ ἵπποι 50 τόλμων ὠκύποδες, μάλα δὲ χρεμέτιζον ἐπ᾽ ἄκρῳ χείλει ἐφεσταότες· ἀπὸ γὰρ δειδίσσετο τάφρος εὐρεῖ᾽, οὔτ᾽ ἄρ᾽ ὑπερθορέειν σχεδὸν οὔτε περῆσαι ῥηϊδίη· κρημνοὶ γὰρ ἐπηρεφέες περὶ πᾶσαν ἕστασαν ἀμφοτέρωθεν, ὕπερθεν δὲ σκολόπεσσιν 55 ὀξέσιν ἠρήρει, τοὺς ἵστασαν υἷες Ἀχαιῶν πυκνοὺς καὶ μεγάλους δηΐων ἀνδρῶν ἀλεωρήν. ἔνθ᾽ οὔ κεν ῥέα ἵππος ἐΰτροχον ἅρμα τιταίνων ἐσβαίη, πεζοὶ δὲ μενοίνεον εἰ τελέουσι.
|
|
Και στον τολμηρόν Έκτορα τότ’ είπε ο Πολυδάμας:
«Έκτορ και όλ’ οι αρχηγοί των βοηθών και Τρώων, ανόητα στον χάντακα τους ίππους οδηγούμε. Ότ’ είναι κακοδιάβατος, ως έχει ακονισμένα σταλίκια κι είναι οπίσω τους των Αχαιών το τείχος. Δεν γίνεται να κατεβούν ουδέ να πολεμήσουν ιππείς και μες στο στένεμα θ’ αφανισθούμεν όλοι.
|
δὴ τότε Πουλυδάμας θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάς· Ἕκτορ τ᾽ ἠδ᾽ ἄλλοι Τρώων ἀγοὶ ἠδ᾽ ἐπικούρων ἀφραδέως διὰ τάφρον ἐλαύνομεν ὠκέας ἵππους· ἣ δὲ μάλ᾽ ἀργαλέη περάαν· σκόλοπες γὰρ ἐν αὐτῇ ὀξέες ἑστᾶσιν, ποτὶ δ᾽ αὐτοὺς τεῖχος Ἀχαιῶν, ἔνθ᾽ οὔ πως ἔστιν καταβήμεναι οὐδὲ μάχεσθαι 65 ἱππεῦσι· στεῖνος γάρ, ὅθι τρώσεσθαι ὀΐω.
|
|
διότι αν τους εμίσησε και τους εξολοθρεύει εις την οργήν του ο Βροντητής και βοηθεί τους Τρώας, ήθελ’ αμέσως να γενεί κι εδώ μακράν απ’ τ’ Άργος οι Αχαιοί να συντριβούν αυτοί και τ’ όνομά τους. Αλλ’ αν στραφούν πάλιν αυτοί κι εμείς από τα πλοία διωχθούμε και όλοι πέσωμε στου χάντακος το βάθος, θαρρώ πως μηδέ μηνυτής την πόλιν δεν θα φθάσει απ’ τον διωγμόν των Αχαιών να ειπεί τον όλεθρόν μας. |
εἰ μὲν γὰρ τοὺς πάγχυ κακὰ φρονέων ἀλαπάζει Ζεὺς ὑψιβρεμέτης, Τρώεσσι δὲ ἵετ᾽ ἀρήγειν, ἦ τ᾽ ἂν ἔγωγ᾽ ἐθέλοιμι καὶ αὐτίκα τοῦτο γενέσθαι, νωνύμνους ἀπολέσθαι ἀπ᾽ Ἄργεος ἐνθάδ᾽ Ἀχαιούς· εἰ δέ χ᾽ ὑποστρέψωσι, παλίωξις δὲ γένηται ἐκ νηῶν καὶ τάφρῳ ἐνιπλήξωμεν ὀρυκτῇ, οὐκέτ᾽ ἔπειτ᾽ ὀΐω οὐδ᾽ ἄγγελον ἀπονέεσθαι ἄψορρον προτὶ ἄστυ ἑλιχθέντων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν.
|
|
Κι ελάτε τώρα, ό,τι θα ειπώ να το δεχθούμεν όλοι. Τους ίππους οι ακόλουθοι στον χάντακ’ ας κρατήσουν, κι εμείς πεζοί τον Έκτορα με τ’ άρματά μας όλοι θ’ ακολουθήσωμεν μ’ ορμήν, και αν είναι διορισμένο ν’ αφανισθώμεν, οι Αχαιοί δεν θα σταθούν εμπρός μας.».
|
ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντες· 75 ἵππους μὲν θεράποντες ἐρυκόντων ἐπὶ τάφρῳ, αὐτοὶ δὲ πρυλέες σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες Ἕκτορι πάντες ἑπώμεθ᾽ ἀολλέες· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ οὐ μενέουσ᾽ εἰ δή σφιν ὀλέθρου πείρατ᾽ ἐφῆπται.
|
|
Ο Έκτωρ ήβρε ωφέλιμον ό,τι είπε ο Πολυδάμας, και από τ’ αμάξι πήδησε χαμαί με τ’ άρματ’ όλα, ουδ’ έμειναν στ’ αμάξια τους οι άλλοι συναγμένοι, αλλ’ όλοι κάτω επήδησαν στον Έκτορα κατόπιν.
|
ὣς φάτο Πουλυδάμας, ἅδε δ᾽ Ἕκτορι μῦθος ἀπήμων, αὐτίκα δ᾽ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε. οὐδὲ μὲν ἄλλοι Τρῶες ἐφ᾽ ἵππων ἠγερέθοντο, ἀλλ᾽ ἀπὸ πάντες ὄρουσαν, ἐπεὶ ἴδον Ἕκτορα δῖον.
|
|
Και όλοι τους κυβερνήτες των παράγγειλαν να στήσουν με καλήν τάξη έμπροσθεν του χάντακος τους ίππους. Κι εκείν’ εις πέντε σώματα με τάξιν χωρισθήκαν, καθένα με τους αρχηγούς. Έκτωρ και Πολυδάμας είχαν το σώμα το εκλεκτό, πυκνό και ανδρειωμένο, που εμάνιζε το τείχισμα να σπάσει και στα πλοία να φέρει ευθύς τον πόλεμον. Τρίτος ο Κεβριόνης ήταν σ’ εκείνους αρχηγός. Κι είχεν αφήσει ο Έκτωρ άνδρ’ απ’ αυτόν κατώτερον στ’ αμάξι κυβερνήτην. |
ἡνιόχῳ μὲν ἔπειτα ἑῷ ἐπέτελλεν ἕκαστος ἵππους εὖ κατὰ κόσμον ἐρυκέμεν αὖθ᾽ ἐπὶ τάφρῳ· 85 οἳ δὲ διαστάντες σφέας αὐτοὺς ἀρτύναντες πένταχα κοσμηθέντες ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν ἕποντο. οἳ μὲν ἅμ᾽ Ἕκτορ᾽ ἴσαν καὶ ἀμύμονι Πουλυδάμαντι, οἳ πλεῖστοι καὶ ἄριστοι ἔσαν, μέμασαν δὲ μάλιστα τεῖχος ῥηξάμενοι κοίλῃς ἐπὶ νηυσὶ μάχεσθαι. 90 καί σφιν Κεβριόνης τρίτος εἵπετο· πὰρ δ᾽ ἄρ᾽ ὄχεσφιν ἄλλον Κεβριόναο χερείονα κάλλιπεν Ἕκτωρ.
|
|
Στο δεύτερον ο Αλέξανδρος, ο Αλκάθοος και ο Αγήνωρ ο Έλενος, ο Δηίφοβος, αγόρια του Πριάμου, στον τρίτον σώμα και μ’ αυτούς ο Άσιος Υρτακίδης ο ήρως, που απ’ τον ποταμόν Σελλήεντα είχαν φέρει ίπποι φλογώδεις υψηλοί μ’εσ’ από την Αρίσβην. Το τέταρτ’ ο καλός υιός του Αγχίση εκυβερνούσε ο Αινείας, και μαζί μ’ αυτόν ο Αρχέλοχος και Ακάμας δυο παιδιά του Αντήνορος. Και τους εξακουσμένους βοηθούς οδήγα ο Σαρπηδών, και επήρε εις το πλευρόν του
|
τῶν δ᾽ ἑτέρων Πάρις ἦρχε καὶ Ἀλκάθοος καὶ Ἀγήνωρ, τῶν δὲ τρίτων Ἕλενος καὶ Δηΐφοβος θεοειδὴς υἷε δύω Πριάμοιο· τρίτος δ᾽ ἦν Ἄσιος ἥρως 95 Ἄσιος Ὑρτακίδης, ὃν Ἀρίσβηθεν φέρον ἵπποι αἴθωνες μεγάλοι ποταμοῦ ἄπο Σελλήεντος. τῶν δὲ τετάρτων ἦρχεν ἐῢς πάϊς Ἀγχίσαο Αἰνείας, ἅμα τῷ γε δύω Ἀντήνορος υἷε Ἀρχέλοχός τ᾽ Ἀκάμας τε μάχης εὖ εἰδότε πάσης. 100 Σαρπηδὼν δ᾽ ἡγήσατ᾽ ἀγακλειτῶν ἐπικούρων,
|
|
τον Γλαύκον και τον φοβερόν στα όπλα Αστεροπαίον, που, έξω απ’ αυτόν, ανώτερον απ’ όλους στην ανδρείαν του εφάνηκαν καλύτεροι των άλλων πολεμάρχων. Και πήκτραν αφού εμόρφωσαν στενά με τες ασπίδες στους Δαναούς εχύθηκαν κι εθάρρουν ότι εκείνοι δεν θα σταθούν και ακράτητοι θα πέσουν εις τα πλοία.
|
πρὸς δ᾽ ἕλετο Γλαῦκον καὶ ἀρήϊον Ἀστεροπαῖον· οἳ γάρ οἱ εἴσαντο διακριδὸν εἶναι ἄριστοι τῶν ἄλλων μετά γ᾽ αὐτόν· ὃ δ᾽ ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων. οἳ δ᾽ ἐπεὶ ἀλλήλους ἄραρον τυκτῇσι βόεσσι 105 βάν ῥ᾽ ἰθὺς Δαναῶν λελιημένοι, οὐδ᾽ ἔτ᾽ ἔφαντο σχήσεσθ᾽, ἀλλ᾽ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι.
|
|
Κι οι άλλοι Τρώες και λαμπροί βοηθοί των υπακούσαν σ’ ό,τ’ είπε με την άψεγην ψυχήν του ο Πολυδάμας. Μόνος δεν το ηθέλησεν ο Άσιος Υρτακίδης, αυτού με τον ηνίοχον τους ίππους του ν’ αφήσει, αλλά μ’ εκείνους όρμησε προς τα γοργά καράβια, μωρός, οπού δεν έμελλε την μοίραν να ξεφύγει και απ’ τα καράβια νικητής να γύρει με τους ίππους περήφαν’ ανεβαίνοντας στην ανεμώδη πόλην.
|
ἔνθ᾽ ἄλλοι Τρῶες τηλεκλειτοί τ᾽ ἐπίκουροι βουλῇ Πουλυδάμαντος ἀμωμήτοιο πίθοντο· ἀλλ᾽ οὐχ Ὑρτακίδης ἔθελ᾽ Ἄσιος ὄρχαμος ἀνδρῶν αὖθι λιπεῖν ἵππους τε καὶ ἡνίοχον θεράποντα, ἀλλὰ σὺν αὐτοῖσιν πέλασεν νήεσσι θοῇσι νήπιος, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλε κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξας ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἀγαλλόμενος παρὰ νηῶν ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· 115
|
|
Διότι μοίρα σκοτεινή τον πήρε με την λόγχην του υιού του Δευκαλίωνος μεγάλου Ιδομενέως. Διότι κει που οι Δαναοί με τα ζεμέν’ αμάξια απ’ το πεδίον γύριζαν, αριστερά των πλοίων, έσπρωξε αυτός την άμαξαν, ουδ’ ήσαν εις τες πύλες κλεισμένα τα θυρόφυλλα με τον μακρόν τους σύρτην, αλλά τα’χαν ολάνοικτα δια να δεχθούν εκείνους που εφεύγαν απ’ τον πόλεμον προς τα γοργά καράβια. |
πρόσθεν γάρ μιν μοῖρα δυσώνυμος ἀμφεκάλυψεν ἔγχεϊ Ἰδομενῆος ἀγαυοῦ Δευκαλίδαο. εἴσατο γὰρ νηῶν ἐπ᾽ ἀριστερά, τῇ περ Ἀχαιοὶ ἐκ πεδίου νίσοντο σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι· τῇ ῥ᾽ ἵππους τε καὶ ἅρμα διήλασεν, οὐδὲ πύλῃσιν 120 εὗρ᾽ ἐπικεκλιμένας σανίδας καὶ μακρὸν ὀχῆα, ἀλλ᾽ ἀναπεπταμένας ἔχον ἀνέρες, εἴ τιν᾽ ἑταίρων ἐκ πολέμου φεύγοντα σαώσειαν μετὰ νῆας.
|
|
Κει με τους ίππους όρμησε και με κραυγήν κατόπιν οι σύντροφοί του κι έλεγαν που εμπρός τους δεν θα μείνουν οι Αχαιοί και ακράτητοι θα πέσουν στα καράβια. Και ήβραν στες πύλες οι μωροί δυο πολεμάρχους πρώτους, δυο τέκνα μεγαλόψυχα των Λαπιθών ηρώων του Πειριθόου τον υιόν, ανδρείον Πολυποίτην και τον Λεοντέα πόμοιαζε του ανθρωποφόνου Άρη. |
τῇ ῥ᾽ ἰθὺς φρονέων ἵππους ἔχε, τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο ὀξέα κεκλήγοντες· ἔφαντο γὰρ οὐκ ἔτ᾽ Ἀχαιοὺς 125 σχήσεσθ᾽, ἀλλ᾽ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι νήπιοι, ἐν δὲ πύλῃσι δύ᾽ ἀνέρας εὗρον ἀρίστους υἷας ὑπερθύμους Λαπιθάων αἰχμητάων, τὸν μὲν Πειριθόου υἷα κρατερὸν Πολυποίτην, τὸν δὲ Λεοντῆα* βροτολοιγῷ ἶσον Ἄρηϊ. 130
|
|
Στες υψηλές πύλες εμπρός ήσαν στημένοι εκείνοι ακλόνητοι, ως υψίκομα δρυά στα όρη επάνω, οπού βροχή και άνεμος τα δέρνουν αιωνίως, εις τες μεγάλες ρίζες των βαθιά θεμελιωμένα. Ομοίως εις τα χέρια τους θαρρώντας και στην ρώμην τον μέγαν Άσιον άφοβα περίμεναν εκείνοι. Κι ίσια στο τείχος το παχύ μ’ ασπίδες σηκωμένες οι γενναιόκαρδοι οπαδοί του πολεμάρχου Ασίου Ιαμενός, Οινόμαος, Ορέστης, Ασιάδης Θόων και Αδάμας με κραυγές εμπρός επροχωρήσαν.
|
τὼ μὲν ἄρα προπάροιθε πυλάων ὑψηλάων ἕστασαν ὡς ὅτε τε δρύες οὔρεσιν ὑψικάρηνοι, αἵ τ᾽ ἄνεμον μίμνουσι καὶ ὑετὸν ἤματα πάντα ῥίζῃσιν μεγάλῃσι διηνεκέεσσ᾽ ἀραρυῖαι· ὣς ἄρα τὼ χείρεσσι πεποιθότες ἠδὲ βίηφι 135 μίμνον ἐπερχόμενον μέγαν Ἄσιον οὐδὲ φέβοντο. οἳ δ᾽ ἰθὺς πρὸς τεῖχος ἐΰδμητον βόας αὔας ὑψόσ᾽ ἀνασχόμενοι ἔκιον μεγάλῳ ἀλαλητῷ Ἄσιον ἀμφὶ ἄνακτα καὶ Ἰαμενὸν καὶ Ὀρέστην Ἀσιάδην τ᾽ Ἀδάμαντα Θόωνά τε Οἰνόμαόν τε. 140
|
[1] Ο Όμηρος αφήνει να εννοηθεί το φυσιολογικό, ότι ΑΜΕΣΩΣ μετά την άλωση της Τροίας, οι Αργείοι επέστρεψαν στην πατρίδα και στην χώρα του ο καθένας. Δεν αναφέρει εδώ τίποτα για ‘περιπλανήσεις’ τους στην θάλασσα, λόγω τιμωρίας τους από τους θεούς.
[2] Βλ. και ΡΑΨΩΔΙΑ Η, στ. 446 κ.εξ. Το ότι, ΜΕΤΑ από την απομάκρυνση των Αχαιών, οι δυο θεοί, Απόλλων και Ποσειδών, ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ το τείχος που είχαν φτιάξει οι Αχαιοί για προστασία των πλοίων τους στην ΤΡΟΙΑ, σημαίνει πως ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι Αχαιοί ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΙ και ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ (ισοπεδώσει) ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, κατά την άλωση της πόλης.
Γι’ αυτό χρειάστηκε, οι δυο θεοί, ο Απόλλων με τη ζέστη και ο Ποσειδών με τα νερά των ποταμών να το διαλύσουν οι ίδιοι το τείχος. Ίσως συνέβησαν ΜΕΓΑΛΕΣ πλημμύρες κάποια χρόνια μετά την πτώση της Τροίας.
Η άλωση και πυρπόληση της Τροίας, όπως την γνωρίζουμε οι περισσότεροι σήμερα, οφείλεται στον συγγραφέα QuintusSmyrneus που με το έργο του «Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ» (‘TheFallofTroy’), ανέλαβε να περιγράψει τα γεγονότα που κατά την γνώμη του συνέβησαν αμέσως μετά το τέλος της ΙΛΙΑΔΟΣ, δηλαδή μετά την ταφή του ΕΚΤΟΡΑ.
Ο QuintusSmyrneus ή QuintusofSmyrna, λέγεται πως έζησε γύρω στα μέσα του 3ου έως αρχές 4ου αιώνα ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ. Κανένα άλλο έργο του δεν είναι γνωστό.
[3]3 θεοίλοιπόν πήραν μέρος σε αυτόν τον ‘κατακλυσμό’. Ο Απόλλων, που έστρεψε τον ρου των ποταμών, ο Δίας που έβρεχε αδιάκοπα, και ο Ποσειδών, ως εννοσίγαιος – γαιοσείστης, που έσεισε και διέλυσε τα θεμέλια του τείχους των Αχαιών. Σαφώς πρόκειται για ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, ίσως και μεγάλο ΣΕΙΣΜΟ, που έλαβαν χώρα στην περιοχή αυτή.