ΙΛΙΑΔΟΣ  -  ΡΑΨΩΔΙΑ  Ν΄

(στίχοι  : 1-154)

[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ  ΠΟΛΥΛΑ]

Και ο Ζευς, αφού τον Έκτορα στα πλοία και τους Τρώας

εσίμωσε, τους άφησε να’χουν πολέμου αγώνα

αδιάκοπον κι εγύριζε τα φωτερά του μάτια

στην γην των ιππικών Θρακών και των Μυσών ανδρείων,

όπου οι λαμπροί’ναι Ιππημολγοί, θνητοί γαλατοφάγοι,

και ο δικαιότατος λαός των σεβαστών Αβίων.

Ουδέ στην Τροίαν έστρεφε τα φωτερά του μάτια,

ότι δεν έλπιζε ποτέ κανείς των αθανάτων

να κατεβεί συμβοηθός των Αχαιών ή Τρώων.

Ζεὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα νηυσὶ πέλασσε,

τοὺς μὲν ἔα παρὰ τῇσι πόνον τ᾽ ἐχέμεν καὶ ὀϊζὺν

νωλεμέως, αὐτὸς δὲ πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινὼ

νόσφιν ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν καθορώμενος αἶαν

Μυσῶν τ᾽ ἀγχεμάχων καὶ ἀγαυῶν ἱππημολγῶν

γλακτοφάγων Ἀβίων τε δικαιοτάτων ἀνθρώπων.

ἐς Τροίην δ᾽ οὐ πάμπαν ἔτι τρέπεν ὄσσε φαεινώ·

οὐ γὰρ ὅ γ᾽ ἀθανάτων τινα ἔλπετο ὃν κατὰ θυμὸν

ἐλθόντ᾽ ἢ Τρώεσσιν ἀρηξέμεν ἢ Δαναοῖσιν.

Το νόησεν ο Ποσειδών, που εκάθονταν κι εθώρα

οὐδ᾽ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε κρείων ἐνοσίχθων·          10

καὶ γὰρ ὃ θαυμάζων ἧστο πτόλεμόν τε μάχην τε

ὑψοῦ ἐπ᾽ ἀκροτάτης κορυφῆς Σάμου ὑληέσσης

Θρηϊκίης· ἔνθεν γὰρ ἐφαίνετο πᾶσα μὲν Ἴδη,

φαίνετο δὲ Πριάμοιο πόλις καὶ νῆες Ἀχαιῶν.

ἔνθ᾽ ἄρ᾽ ὅ γ᾽ ἐξ ἁλὸς ἕζετ᾽ ἰών, ἐλέαιρε δ᾽ Ἀχαιοὺς

Τρωσὶν δαμναμένους, Διὶ δὲ κρατερῶς ἐνεμέσσα.

Απ’ τ’ άγριον όρος με γοργά πατήματα εκατέβη,

και κάτω απ’ τα αθάνατα πόδια του Ποσειδώνος

όλα τα όρη απέραντα και όλα τα δάση ετρέμαν.

Έκαμε τρία διάσκελα, στο τέταρτο είχε φθάσει

εις τες Αιγές, που ολόλαμπρα, στα βάθη εκεί του κόλπου,

άφθαρτα δώματα χρυσά του ευρίσκονται κτισμένα.

Κι έζεψε εκεί στην άμαξαν τα ορμητικά πουλάρια

χαλκόποδα, χρυσότριχα, και αυτός χρυσάφι εζώσθη,

έπιασε μάστιγα χρυσήν, ανέβηκε στον θρόνον,

και οδήγησε στην θάλασσαν τους ίππους. Και αποκάτω

άμα τον βασιλέα τους ενόησαν, σκιρτούσαν

τα κήτη απ’ όλους τους βυθούς, και από χαράν εμπρός του

η θάλασσα εχωρίζετο και τ’ άλογα επετούσαν

ψηλά, χωρίς να νοτισθεί το χάλκινον αξόνι.

Και ως αστραπή τον έφεραν στων Αχαιών τα πλοία.

αὐτίκα δ᾽ ἐξ ὄρεος κατεβήσετο παιπαλόεντος

κραιπνὰ ποσὶ προβιβάς· τρέμε δ᾽ οὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη

ποσσὶν ὑπ᾽ ἀθανάτοισι Ποσειδάωνος ἰόντος.

τρὶς μὲν ὀρέξατ᾽ ἰών, τὸ δὲ τέτρατον ἵκετο τέκμωρ                                                                           

Αἰγάς, ἔνθα δέ οἱ κλυτὰ δώματα βένθεσι λίμνης

χρύσεα μαρμαίροντα τετεύχαται ἄφθιτα αἰεί[1].

ἔνθ᾽ ἐλθὼν ὑπ᾽ ὄχεσφι τιτύσκετο χαλκόποδ᾽ ἵππω

ὠκυπέτα χρυσέῃσιν ἐθείρῃσιν κομόωντε,

χρυσὸν δ᾽ αὐτὸς ἔδυνε περὶ χροΐ, γέντο δ᾽ ἱμάσθλην

χρυσείην εὔτυκτον, ἑοῦ δ᾽ ἐπεβήσετο δίφρου,

βῆ δ᾽ ἐλάαν ἐπὶ κύματ᾽· ἄταλλε δὲ κήτε᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ

πάντοθεν ἐκ κευθμῶν, οὐδ᾽ ἠγνοίησεν ἄνακτα·

γηθοσύνῃ δὲ θάλασσα διίστατο· τοὶ δὲ πέτοντο

ῥίμφα μάλ᾽, οὐδ᾽ ὑπένερθε διαίνετο χάλκεος ἄξων·

τὸν δ᾽ ἐς Ἀχαιῶν νῆας ἐΰσκαρθμοι φέρον ἵπποι.

Υπάρχει μέγα σπήλαιον, στα βάθη εκεί του κόλπου,

στην Τένεδον ανάμεσα και στην τραχείαν Ίμβρον.

Κει μέσ’ αφού τους ξέζεψεν, ο Ποσειδών τους ίππους

έστησε και τους έβαλε να φάγουν αμβροσίαν.

Μ’ άλυτα πέδικλα χρυσά τους έδεσε στον τόπον

ασύντριφτα, να καρτερούν εκεί τον κύριόν τους,

και στον στρατόν των Αχαιών εκίνησε να φθάσει.

Και με τον βρόντον της φωτιάς ή της ανεμοζάλης

κινούντο οι Τρώες όλοι ομού στον Έκτορα κατόπιν,

να πάρουν, καθώς έλπιζαν, των Αχαιών τα πλοία,

και όλους εκεί τους Αχαιούς να σφάξουν πολεμάρχους.

ἔστι δέ τι σπέος εὐρὺ βαθείης βένθεσι λίμνης

μεσσηγὺς Τενέδοιο καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσης·

ἔνθ᾽ ἵππους ἔστησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων

λύσας ἐξ ὀχέων, παρὰ δ᾽ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ

ἔδμεναι· ἀμφὶ δὲ ποσσὶ πέδας ἔβαλε χρυσείας

ἀρρήκτους ἀλύτους, ὄφρ᾽ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν

νοστήσαντα ἄνακτα· ὃ δ᾽ ἐς στρατὸν ᾤχετ᾽ Ἀχαιῶν.

Τρῶες δὲ φλογὶ ἶσοι ἀολλέες ἠὲ θυέλλῃ

Ἕκτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτες ἕποντο      40

ἄβρομοι αὐΐαχοι· ἔλποντο δὲ νῆας Ἀχαιῶν

αἱρήσειν, κτενέειν δὲ παρ᾽ αὐτόθι πάντας ἀρίστους.

Αλλά μέσ’ απ’ την θάλασσαν ως ήλθε  ο κοσμοσείστης

εγκάρδιωνε τους Αχαιούς. Του Κάλχαντος ωμοιώθη

στο σώμα, στην ακούραστην φωνήν, κι εστράφη πρώτα

στους Αίαντας, που ολόψυχα στην μάχην ήδη ορμούσαν:

ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχος ἐννοσίγαιος

Ἀργείους ὄτρυνε βαθείης ἐξ ἁλὸς ἐλθὼν

εἰσάμενος Κάλχαντι[2] δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν·

Αἴαντε πρώτω προσέφη μεμαῶτε καὶ αὐτώ·

«Σεις τον λαόν των Αχαιών θα σώσετε ω γενναίοι,

αν την ανδράγαθην ψυχήν δεν σας παγώνει ο φόβος.

Ουδ’ αλλαχού φοβούμ’ εγώ, την δύναμιν των Τρώων,

που ομού τα τείχη ανέβηκαν, να κατεβούν στα πλοία,

ότ’ οι ανδρείοι Δαναοί θαρρώ θα τους κρατήσουν.

Αἴαντε σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν

ἀλκῆς μνησαμένω, μὴ δὲ κρυεροῖο φόβοιο.

ἄλλῃ μὲν γὰρ ἔγωγ᾽ οὐ δείδια χεῖρας ἀάπτους

Τρώων, οἳ μέγα τεῖχος ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ·  50

ἕξουσιν γὰρ πάντας ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοί·

Αλλά τρομάζω μη κακό μεγάλο εκεί μας έβρη,

που είν’ ο Έκτωρ αρχηγός και ωσάν φωτιά μανίζει,

και του Διός καυχάτ’ υιός του μεγαλοδυνάμου.

Άμποτε κάποιος των θεών τον νουν να σας φωτίσει

και σεις να μάχεσθ’ ανδρικώς και να θαρρύνετ’ άλλους,

και τότε θα τον διώχνετε μακράν από τα πλοία,

και αν την ορμήν του εκίνησεν ο ίδιος ο Κρονίδης.».

τῇ δὲ δὴ αἰνότατον περιδείδια μή τι πάθωμεν,

ᾗ ῥ᾽ ὅ γ᾽ ὁ λυσσώδης φλογὶ εἴκελος ἡγεμονεύει

Ἕκτωρ, ὃς Διὸς εὔχετ᾽ ἐρισθενέος πάϊς εἶναι.

σφῶϊν δ᾽ ὧδε θεῶν τις ἐνὶ φρεσὶ ποιήσειεν           55

αὐτώ θ᾽ ἑστάμεναι κρατερῶς καὶ ἀνωγέμεν ἄλλους·

τώ κε καὶ ἐσσύμενόν περ ἐρωήσαιτ᾽ ἀπὸ νηῶν

ὠκυπόρων, εἰ καί μιν Ὀλύμπιος αὐτὸς ἐγείρει.

Είπε, και με το σκήπτρο του τους έπληξε και ανδρείαν

αδάμαστην τους γέμισεν ο μέγας κοσμοσείστης,

κι ελάφρωνε παντού τα λυγερά τους μέλη.

ἦ καὶ σκηπανίῳ γαιήοχος ἐννοσίγαιος

ἀμφοτέρω κεκόπων πλῆσεν μένεος κρατεροῖο,  60

γυῖα δ᾽ ἔθηκεν ἐλαφρὰ πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν.

Κι έπειτα ωσάν ταχύπτερο γεράκι, που απ’ την άκρην

υψηλού βράχου γλιστερού πετιέται στην πεδιάδα,

άλλο πουλί, που ξάνοιξε μακράν, να κυνηγήσει,

ομοίως έφυγε απ’ αυτούς ο μέγας κοσμοσείστης.

Πρώτος τον νόησε ο ταχύς Οϊλιάδης Αίας

κι εστράφη προς τον Αίαντα τον Τελαμωνιάδη:

αὐτὸς δ᾽ ὥς τ᾽ ἴρηξ ὠκύπτερος ὦρτο πέτεσθαι,

ὅς ῥά τ᾽ ἀπ᾽ αἰγίλιπος πέτρης περιμήκεος ἀρθεὶς

ὁρμήσῃ πεδίοιο διώκειν ὄρνεον ἄλλο,

ὣς ἀπὸ τῶν ἤϊξε Ποσειδάων ἐνοσίχθων.            65

τοῖιν δ᾽ ἔγνω πρόσθεν Ὀϊλῆος ταχὺς Αἴας,

αἶψα δ᾽ ἄρ᾽ Αἴαντα προσέφη Τελαμώνιον υἱόν·

«Ω Αίας, κάποιος των θεών των Ολυμποκατοίκων,

με την μορφήν του μάντεως κινεί μας εις την μάχην.

Δεν είναι ο Κάλχας, όχι, αυτός, ο θείος χρησμολόγος.

Τα θεία χνάρια καθαρά του είδα και τα σκέλη

ως έφυγε. Και τους θεούς ευκόλως διακρίνεις.

Και μές στα στήθη μου η ψυχή ν’ αγωνισθώ στην μάχην

ζητεί με ορμήν σφοδρότερην και κρατημόν δεν έχουν

επάνω δω τα χέρια μου και οι πόδες μου αποκάτω.».

Αἶαν ἐπεί τις νῶϊ θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι

μάντεϊ εἰδόμενος κέλεται παρὰ νηυσὶ μάχεσθαι,

οὐδ᾽ ὅ γε Κάλχας ἐστὶ θεοπρόπος οἰωνιστής·    70

ἴχνια γὰρ μετόπισθε ποδῶν ἠδὲ κνημάων

ῥεῖ᾽ ἔγνων ἀπιόντος· ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ·

καὶ δ᾽ ἐμοὶ αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι

μᾶλλον ἐφορμᾶται πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι,

μαιμώωσι δ᾽ ἔνερθε πόδες καὶ χεῖρες ὕπερθε.      75

Και προς αυτόν απάντησεν ο Τελαμώνιος Αίας:

«Όμοια κι εμέν’ ακράτητα τα χέρια μου την λόγχην

σφίγγουν, η ανδρειά μου εξύπνησεν, οι πόδες αποκάτω

εμπρός με σπρώχνουν, και ζητώ και μόνος ν΄αντικρίσω

τον Έκτορα στον πόλεμον, μ’ όσην ορμήν και αν έχει.».

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη Τελαμώνιος Αἴας·

οὕτω νῦν καὶ ἐμοὶ περὶ δούρατι χεῖρες ἄαπτοι

μαιμῶσιν, καί μοι μένος ὤρορε, νέρθε δὲ ποσσὶν

ἔσσυμαι ἀμφοτέροισι· μενοινώω δὲ καὶ οἶος

Ἕκτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτι μάχεσθαι.    80

Τούτα ενώ έλεγαν αυτοί κα τους χαροποιούσε

ορμή πολέμου, οπού θεός τους άναψε εις τα στήθη,

τους άλλους όπισθε Αχαιούς κινούσε ο κοσμοσείστης,

που έπαιρναν ανάσασιν σιμά στα γοργά πλοία.

Από τον μέγαν κάματον τα μέλ’ είχαν κομμένα

και την ψυχήν περίλυπην να βλέπουν έμπροσθέν τους

από το τείχος όλοι ομού να ροβολούν οι Τρώες.

ὣς οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον

χάρμῃ γηθόσυνοι, τήν σφιν θεὸς ἔμβαλε θυμῷ·

τόφρα δὲ τοὺς ὄπιθεν γαιήοχος ὦρσεν Ἀχαιούς,

οἳ παρὰ νηυσὶ θοῇσιν ἀνέψυχον φίλον ἦτορ.

τῶν ῥ᾽ ἅμα τ᾽ ἀργαλέῳ καμάτῳ φίλα γυῖα λέλυντο,                                                                         

καί σφιν ἄχος κατὰ θυμὸν ἐγίγνετο δερκομένοισι

Τρῶας, τοὶ μέγα τεῖχος ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ.

Τους βλέπαν, και απ’ τα μάτια τους τα δάκρυα ξεχειλίζαν

και να σωθούν δεν έλπιζαν. Αλλ’ ήρθε ο κοσμοσείστης

και τες ανδρείες φάλαγγες εβάλθη να εμψυχώσει.

Τον Τεύκρον πρώτα εσίμωσε, κατόπιν και τους άλλους,

Πηνέλαον, Δηίπυρον, Θόαντα, Μηριόνην,

Αντίλοχον και Λήιτον, τους πρώτους πολεμάρχους.

τοὺς οἵ γ᾽ εἰσορόωντες ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον·

οὐ γὰρ ἔφαν φεύξεσθαι ὑπ᾽ ἐκ κακοῦ· ἀλλ᾽ ἐνοσίχθων

ῥεῖα μετεισάμενος κρατερὰς ὄτρυνε φάλαγγας.90

Τεῦκρον ἔπι πρῶτον καὶ Λήϊτον ἦλθε κελεύων

Πηνέλεών θ᾽ ἥρωα Θόαντά τε Δηΐπυρόν τε

Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον μήστωρας ἀϋτῆς·

Παρακινώντας έλεγεν: «Αχ! εντροπή σας, άνδρες,

του Άργους νέοι μαχηταί, σ’ εσάς το θάρρος έχω,

αν πολεμήσετ’ ανδρικά, να σώσετε τα πλοία,

αλλ’ αν δειλιάσετε και σεις, εφάν’ η μέρα πλέον

τούτη τον άκρον όλεθρον να πάθουμε απ’ τους Τρώας.

Ω, μέγα θαύμα φοβερό τα μάτια τούτα βλέπουν,

οπού ποτέ μου να συμβεί δεν έλεγα. Να ορμήσουν

οι Τρώες εις τα πλοία μας, κι εκείνοι ως τώρα ομοιάζαν

δειλόψυχα ελαφόπουλα, που θα τα φάγουν λύκοι,

αγριόσκυλ’ ή λεόπαρδοι, καθώς μέσα στα δάση

με την καρδιάν απόλεμην χαμένα παραδέρνουν.

τοὺς ὅ γ᾽ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

αἰδὼς Ἀργεῖοι, κοῦροι νέοι· ὔμμιν ἔγωγε             95

μαρναμένοισι πέποιθα σαωσέμεναι νέας ἁμάς·

εἰ δ᾽ ὑμεῖς πολέμοιο μεθήσετε λευγαλέοιο,

νῦν δὴ εἴδεται ἦμαρ ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι.

ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ᾽ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι

δεινόν, ὃ οὔ ποτ᾽ ἔγωγε τελευτήσεσθαι ἔφασκον,  

Τρῶας ἐφ᾽ ἡμετέρας ἰέναι νέας, οἳ τὸ πάρος περ

φυζακινῇς ἐλάφοισιν ἐοίκεσαν, αἵ τε καθ᾽ ὕλην

θώων παρδαλίων τε λύκων τ᾽ ἤϊα πέλονται

αὔτως ἠλάσκουσαι ἀνάλκιδες, οὐδ᾽ ἔπι χάρμη·

Όμοια κι οι Τρώες πρότερα των Αχαιών την ρώμην

ν’ αντισταθούν ουδέ στιγμήν ποσώς δεν ετολμούσαν.

Τώρ’ απ’ την πόλιν τους μακράν μάχοντ’ εδώ στα πλοία,

διότι εμωράνθη ο βασιλεύς κι εχαύνωσαν τα πλήθη

και πεισμωμένοι προς αυτόν να σώσουν τα καράβια

δεν θέλουν, αλλ’ ελεεινά φονεύονται σιμά τους.

Και αν αίτιος είναι ο κραταιός Ατρείδης Αγαμέμνων

τωόντι διότι επρόσβαλε τον μέγαν Αχιλλέα,

δια τούτο εμείς τον πόλεμον θ’ αφήσωμεν, ω φίλοι;

Είν’ ώρα να διορθώνωμεν εμείς τα σφάλματά μας,

ὣς Τρῶες τὸ πρίν γε μένος καὶ χεῖρας Ἀχαιῶν 105

μίμνειν οὐκ ἐθέλεσκον ἐναντίον, οὐδ᾽ ἠβαιόν·

νῦν δὲ ἑκὰς πόλιος κοίλῃς ἐπὶ νηυσὶ μάχονται

ἡγεμόνος κακότητι μεθημοσύνῃσί τε λαῶν,

οἳ κείνῳ ἐρίσαντες ἀμυνέμεν οὐκ ἐθέλουσι

νηῶν ὠκυπόρων, ἀλλὰ κτείνονται ἀν᾽ αὐτάς.110

ἀλλ᾽ εἰ δὴ καὶ πάμπαν ἐτήτυμον αἴτιός ἐστιν

ἥρως Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων

οὕνεκ᾽ ἀπητίμησε ποδώκεα Πηλεΐωνα,

ἡμέας γ᾽ οὔ πως ἔστι μεθιέμεναι πολέμοιο.

ἀλλ᾽ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ἀκεσταί τοι φρένες ἐσθλῶν.                                                                          

και δέχονται διόρθωσιν τα στήθη ανδρών γενναίων

σας κάμνει πλέον όνειδος ν’ αφήνετε την μάχην

εσείς οι πρώτοι του στρατού. Κι εγώ δεν θα οργιζόμουν

ποσώς προς άνδρα ελεεινόν, αν έφευγε απ’ την μάχην.

Αλλά δια σας πόνον και οργήν αισθάνεται η ψυχή μου.

Μη το κακόν αυξήσετε με αυτήν την χαύνωσίν σας,

ας εντραπεί καθένας σας και τ’ όνειδος του κόσμου

ας αισθανθεί. Και φοβερός άναψε τώρ’ αγώνας.

Ο ανδρείος Έκτωρ πολεμεί σφοδρώς σιμά στα πλοία

κι ήδη τες πύλες έσπασε και τον μεγάλον σύρτην.».

ὑμεῖς δ᾽ οὐκ ἔτι καλὰ μεθίετε θούριδος ἀλκῆς

πάντες ἄριστοι ἐόντες ἀνὰ στρατόν. οὐδ᾽ ἂν ἔγωγε

ἀνδρὶ μαχεσσαίμην ὅς τις πολέμοιο μεθείη

λυγρὸς ἐών· ὑμῖν δὲ νεμεσσῶμαι περὶ κῆρι.

ὦ πέπονες τάχα δή τι κακὸν ποιήσετε μεῖζον  120

τῇδε μεθημοσύνῃ· ἀλλ᾽ ἐν φρεσὶ θέσθε ἕκαστος

αἰδῶ καὶ νέμεσιν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκος ὄρωρεν.

Ἕκτωρ δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴν ἀγαθὸς πολεμίζει

καρτερός, ἔρρηξεν δὲ πύλας καὶ μακρὸν ὀχῆα.

ὥς ῥα κελευτιόων γαιήοχος ὦρσεν Ἀχαιούς.   125

Αυτούς εμψύχωσ’ ο θεός. Ωστόσο των Αιάντων

οι φάλαγγες ορθώνονταν δεινές, που να τους βλέπει

η φιλοπόλεμη Αθηνά θα εθαύμαζε κι ο Άρης.

Οι πρώτοι αυτού των Αχαιών ακλόνητοι εδεχόνταν

τους Τρώας με τον Έκτορα, και φράκτην από ασπίδες

και από κοντάρια μόρφωσαν. Κράνος αυτού με κράνος,

με ασπίδ’ ασπίδα στηρικτά θωρούσες, και άνδρα μ’ άνδρα.

Και ως κλίναν έσμιγαν λαμπρές οι περικεφαλαίες

την χαίτην τους. Τόσο στενά τεθήκαν μεταξύ των.

ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ Αἴαντας δοιοὺς ἵσταντο φάλαγγες

καρτεραί, ἃς οὔτ᾽ ἄν κεν Ἄρης ὀνόσαιτο μετελθὼν

οὔτε κ᾽ Ἀθηναίη λαοσσόος· οἳ γὰρ ἄριστοι

κρινθέντες Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα δῖον ἔμιμνον,

φράξαντες δόρυ δουρί, σάκος σάκεϊ προθελύμνῳ·

ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ·

ψαῦον δ᾽ ἱππόκομοι κόρυθες λαμπροῖσι φάλοισι

νευόντων, ὡς πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν·

Και ως τα κοντάρια τίναζαν στες τολμηρές παλάμες

τα ελύγιζαν και ολόψυχα την μάχην εδιψούσαν.

Σύσσωμ’ οι Τρώες έπεσαν εμπρός και ο Έκτωρ πρώτος

ορμούσε αντίκρυ, όπως τρανό λιθάρι που από φρύδι

βουνού ποτάμι ξέχειλο με βροχερές πλημμύρες

το αμπώθει κάτ’ ως έσπασε τα δέματα των βράχων.

Ψηλά σκιρτώντας ροβολά και όλο βροτά το δάσος.

Κι εκείνο τρέχει ανέμποδον, ώσπου το σιάδι φθάνει

και τότ’ η ορμή του σβήνεται. Και ο Έκτωρ παρομοίως

φοβέριζε στην θάλασσαν φονεύοντας να φθάσει

των Αχαιών απ’ τες σκηνές περνώντας και απ’ τα πλοία.

Αλλά στες πυκνές φάλαγγες ως έπεσε κι εγγύς των

επροχωρούσε, στάθηκε, κι ενάντια του με ξίφη

και με κοντάρια δίστομα μακριά των τον εδιώχναν

οι Αχαιοί. Τινάχθηκεν αυτός κι εσύρθη οπίσω

και προς τους Τρώας φώναξε παντού να τον ακούσουν:

ἔγχεα δ᾽ ἐπτύσσοντο θρασειάων ἀπὸ χειρῶν

σειόμεν᾽· οἳ δ᾽ ἰθὺς φρόνεον, μέμασαν δὲ μάχεσθαι.

Τρῶες δὲ προὔτυψαν ἀολλέες, ἦρχε δ᾽ ἄρ᾽ Ἕκτωρ

ἀντικρὺ μεμαώς, ὀλοοίτροχος ὣς ἀπὸ πέτρης,

ὅν τε κατὰ στεφάνης ποταμὸς χειμάρροος ὤσῃ

ῥήξας ἀσπέτῳ ὄμβρῳ ἀναιδέος ἔχματα πέτρης·

ὕψι δ᾽ ἀναθρῴσκων πέτεται, κτυπέει δέ θ᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ                                                                             

ὕλη· ὃ δ᾽ ἀσφαλέως θέει ἔμπεδον, εἷος ἵκηται

ἰσόπεδον, τότε δ᾽ οὔ τι κυλίνδεται ἐσσύμενός περ·

ὣς Ἕκτωρ εἷος μὲν ἀπείλει μέχρι θαλάσσης

ῥέα διελεύσεσθαι κλισίας καὶ νῆας Ἀχαιῶν

κτείνων· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ πυκινῇς ἐνέκυρσε φάλαγξι 145

στῆ ῥα μάλ᾽ ἐγχριμφθείς· οἳ δ᾽ ἀντίοι υἷες Ἀχαιῶν

νύσσοντες ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν

ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη.

ἤϋσεν δὲ διαπρύσιον Τρώεσσι γεγωνώς·

«Τρώες, Λύκιοι, Δάρδανοι και σεις κονταρομάχοι

σταθείτε αυτού. Και αν πυργωτοί τες τάξες των εκλείσαν,

οι Αχαιοί πολύν καιρόν εμέ δεν θα κρατήσουν.

Θα τους σκορπίσ’ η λόγχη μου, αν των θεών ο πρώτος

μ’ ενίκησε, ο βαρύκτυπος ομόκλινος της Ήρας.».

Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ150

παρμένετ᾽· οὔ τοι δηρὸν ἐμὲ σχήσουσιν Ἀχαιοὶ

καὶ μάλα πυργηδὸν σφέας αὐτοὺς ἀρτύναντες,

ἀλλ᾽ ὀΐω χάσσονται ὑπ᾽ ἔγχεος, εἰ ἐτεόν με

ὦρσε θεῶν ὤριστος, ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης.