ΙΛΙΑΔΟΣ  -  ΡΑΨΩΔΙΑ  Ξ΄ (στίχοι  : 1-132) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ  ΠΟΛΥΛΑ]
Την χλαλοήν άκουσ΄ευθύς, αν κι έπινεν, ο Νέστωρ, κι είπε με λόγια φτερωτά προς τον Ασκληπιάδην: «Θείε Μαχάον, νόησε που αυτά θ’ αποτελέσουν. των ανδρειωμένων η βοή πληθαίνει εκεί στα πλοία. Αλλά συ μείνε, φλογερό κρασί κάθου και πίνε, ως να θερμάνει τα λουτρά η εύμορφη Εκαμίδη απ’ τα πηγμένα αίματα να λούση το κορμί σου. Κι εγώ θα έβγω, από ψηλά να μάθ’ ό,τι συμβαίνει.».	Νέστορα δ᾽ οὐκ ἔλαθεν ἰαχὴ πίνοντά περ ἔμπης*, ἀλλ᾽ Ἀσκληπιάδην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· φράζεο δῖε Μαχᾶον ὅπως ἔσται τάδε ἔργα· μείζων δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴ θαλερῶν αἰζηῶν. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν πῖνε καθήμενος αἴθοπα οἶνον      5 εἰς ὅ κε θερμὰ λοετρὰ ἐϋπλόκαμος Ἑκαμήδη θερμήνῃ καὶ λούσῃ ἄπο βρότον αἱματόεντα· αὐτὰρ ἐγὼν ἐλθὼν τάχα εἴσομαι ἐς περιωπήν.
Είπε και την περίλαμπρην εφόρεσεν ασπίδα, που είχε αφήσει στην σκηνήν ο ανδρείος Θρασυμήδης, υιός του, κι είχε πάρει αυτός εκείνην του πατρός του. Πήρε κοντάρι δυνατό μ’ ακονισμένην λόγχην, κι έξωθ’ εστάθη της σκηνής και άχαρον είδεν έργον, τους Αχαιους εις τάραχον, τους αποτόλμους Τρώας οπίσω να τους κυνηγούν, ρέπια το τείχος όλο.	ὣς εἰπὼν σάκος εἷλε τετυγμένον υἷος ἑοῖο κείμενον ἐν κλισίῃ Θρασυμήδεος ἱπποδάμοιο    10 χαλκῷ παμφαῖνον· ὃ δ᾽ ἔχ᾽ ἀσπίδα πατρὸς ἑοῖο. εἵλετο δ᾽ ἄλκιμον ἔγχος ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, στῆ δ᾽ ἐκτὸς κλισίης, τάχα δ᾽ εἴσιδεν ἔργον ἀεικὲς τοὺς μὲν ὀρινομένους, τοὺς δὲ κλονέοντας ὄπισθε Τρῶας ὑπερθύμους· ἐρέριπτο δὲ τεῖχος Ἀχαιῶν.
Και όπως μεγάλο πέλαγος μακρολογά με κύμα βουβό και νιώθει την ορμήν εγγύς σφοδρών ανέμων και μήτ’ εδώ τα κύματα και μήτ’ εκεί σαλεύει, πριν άνεμος ξεχωριστός ορμήσει από τον Δία. Όμοια του γέρου και η ψυχή χωρίζονταν εις δύο, των ανδρειωμένων Δαναών τα πλήθη αν θ’ ανταμώσει, ή τον ποιμένα των λαών να έβρη τον Ατρείδην;	ὡς δ᾽ ὅτε πορφύρῃ πέλαγος μέγα κύματι κωφῷ ὀσσόμενον λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα αὔτως, οὐδ᾽ ἄρα τε προκυλίνδεται οὐδετέρωσε, πρίν τινα κεκριμένον καταβήμεναι ἐκ Διὸς οὖρον, ὣς ὃ γέρων ὅρμαινε δαϊζόμενος κατὰ θυμὸν      20 διχθάδι᾽, ἢ μεθ᾽ ὅμιλον ἴοι Δαναῶν ταχυπώλων, ἦε μετ᾽ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν.
Κι έκρινε συμφερώτερον να έβρη τον Ατρείδην. Κι εκείνοι ωστόσο εμάχονταν κι εσφάζονταν με λύσσαν, κι εβρόντ’ ο ασύντριφτος χαλκός στο σώμα τους επάνω καθώς με ξίφη και μακριά κοντάρι’ αντικτυπιούνταν. Και απάντησαν τον Νέστορα οι βασιλείς οι θείοι ο Διομήδης, ο Οδυσσεύς και ο μέγας Αγαμέμνων, ως απ’ τα πλοία ανέβαιναν, όσ’ ήσαν πληγωμένοι.	ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι βῆναι ἐπ᾽ Ἀτρεΐδην. οἳ δ᾽ ἀλλήλους ἐνάριζον μαρνάμενοι· λάκε δέ σφι περὶ χροῒ χαλκὸς ἀτειρὴς   νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. Νέστορι δὲ ξύμβληντο διοτρεφέες βασιλῆες πὰρ νηῶν ἀνιόντες ὅσοι βεβλήατο χαλκῷ Τυδεΐδης Ὀδυσεύς τε καὶ Ἀτρεΐδης Ἀγαμέμνων.
Ότ’ ήσαν τα καράβια τους, πολύ μακράν της μάχης, στον άμμον, ότι στην στεριά κείνα εσυρθήκαν πρώτα, και προς τες πρύμνες κολλητά είχε κτισθεί το τείχος. Τι τ’ ακρογιάλι, αν και πλατύ, δεν έπαιρνε τα πλοία και να μη στενοχωρηθούν τα πλήθη, τα’χαν βάλει σειρές σειρές κλιμακωτά και το παραθαλάσσιο μεγάλο στόμα εγέμιζεν από μιαν άκρην σ’ άλλην.	πολλὸν γάρ ῥ᾽ ἀπάνευθε μάχης εἰρύατο νῆες      30 θῖν᾽ ἔφ᾽ ἁλὸς πολιῆς· τὰς γὰρ πρώτας πεδίον δὲ εἴρυσαν, αὐτὰρ τεῖχος ἐπὶ πρύμνῃσιν ἔδειμαν. οὐδὲ γὰρ οὐδ᾽ εὐρύς περ ἐὼν ἐδυνήσατο πάσας αἰγιαλὸς νῆας χαδέειν, στείνοντο δὲ λαοί· τώ ῥα προκρόσσας ἔρυσαν, καὶ πλῆσαν ἁπάσης     ἠϊόνος στόμα μακρόν, ὅσον συνεέργαθον ἄκραι.
Μαζί κατέβαιναν να ιδούν την μάχην στηριγμένοι επάνω στα κοντάρια τους, κατάκαρδα θλιμμένοι, όταν κει τους απάντησεν ο γέρος ο Νηλείδης κι έφερεν άλλην ταραχήν στα βάθη της ψυχής των. Κι εκείνον προσφώνησεν ο βασιλεύς Ατρείδης:	τώ ῥ᾽ οἵ γ᾽ ὀψείοντες ἀϋτῆς καὶ πολέμοιο ἔγχει ἐρειδόμενοι κίον ἀθρόοι· ἄχνυτο δέ σφι θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν. ὃ δὲ ξύμβλητο γεραιὸς Νέστωρ, πτῆξε δὲ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν.  40 τὸν καὶ φωνήσας προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·
«Νηλείδη Νέστορ, καύχημα των Αχαιών και δόξα, τι άφησες τον πόλεμον τον ανδροφόνον κι ήλθες; Ο Έκτωρ ο ακράτητος φοβούμαι μη τελειώσει κείνο που μας φοβέρισε στην σύνοδον των Τρώων, πως από τα καράβια μας στην Ίλιον δεν θα γύρει, πριν να τα κάψει και όλους μας αυτού να σφάξει επάνω. Κείνος αυτά ’λεγε και ιδού τώρα τα βλέπουμ’ όλα.	ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδος Ἀχαιῶν τίπτε λιπὼν πόλεμον φθισήνορα δεῦρ᾽ ἀφικάνεις; δείδω μὴ δή μοι τελέσῃ ἔπος ὄβριμος Ἕκτωρ, ὥς ποτ᾽ ἐπηπείλησεν ἐνὶ Τρώεσσ᾽ ἀγορεύων      45 μὴ πρὶν πὰρ νηῶν προτὶ Ἴλιον ἀπονέεσθαι πρὶν πυρὶ νῆας ἐνιπρῆσαι, κτεῖναι δὲ καὶ αὐτούς. κεῖνος τὼς ἀγόρευε· τὰ δὴ νῦν πάντα τελεῖται.
Το βλέπ’ ωιμένα, καθαρά, χολήν σ’ εμένα τρέφουν μέσα τους όλ’ οι Αχαιοί, και όχι ο Πηλείδης μόνος, και θέλουν και δεν μάχονται να σώσουν τα καράβια.». Και ο Νέστωρ του αποκρίθηκε: «Ναι, τούτα ετελειωθήκαν τωόντι εμπρός στα μάτια μας, και ο βροντοφόρος Δίας, ο ίδιος μεταβολήν δεν δύναται να φέρει. Ήδη το τείχος έπεσε, που ασύντριφτη να είναι προφυλακή θαρρούσαμε σ’ εμάς και τα καράβια.	ὢ πόποι ἦ ῥα καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοὶ ἐν θυμῷ βάλλονται ἐμοὶ χόλον ὥς περ Ἀχιλλεὺς      οὐδ᾽ ἐθέλουσι μάχεσθαι ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσι. τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ· ἦ δὴ ταῦτά γ᾽ ἑτοῖμα τετεύχαται, οὐδέ κεν ἄλλως Ζεὺς ὑψιβρεμέτης αὐτὸς παρατεκτήναιτο. τεῖχος μὲν γὰρ δὴ κατερήριπεν, ᾧ ἐπέπιθμεν       55 ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι·
Και άσπονδην μάχην άπαυτην έχουν αυτοί στα πλοία, που μάτι και προσεχτικό δεν ξεχωρίζει πλέον από ποιο μέρος οι Αχαιοί στον τάραχον κλονούνται. Τόσο σμικρά φονεύονται και ο πόλεμος βροντάει. Αλλά τι πρέπει να γινεί τώρ’ ας σκεφθούμε, αν κάτι θα πράξει ο νους. Αλλά καλό να εμπούμ’ εμείς στην μάχην δεν κρίνω, ότι για πόλεμον δεν είναι ο λαβωμένος.».	οἳ δ᾽ ἐπὶ νηυσὶ θοῇσι μάχην ἀλίαστον ἔχουσι νωλεμές· οὐδ᾽ ἂν ἔτι γνοίης μάλα περ σκοπιάζων ὁπποτέρωθεν Ἀχαιοὶ ὀρινόμενοι κλονέονται, ὡς ἐπιμὶξ κτείνονται, ἀϋτὴ δ᾽ οὐρανὸν ἵκει.         60 ἡμεῖς δὲ φραζώμεθ᾽ ὅπως ἔσται τάδε ἔργα εἴ τι νόος ῥέξει· πόλεμον δ᾽ οὐκ ἄμμε κελεύω δύμεναι· οὐ γάρ πως βεβλημένον ἐστὶ μάχεσθαι.
Σ’ αυτόν ο άρχος των ανδρών απάντησ’ ο Ατρείδης: «Ω Νέστορ, αφού πολεμούν εκείνοι προς τα πλοία και ανώφελα τον χάντακα με μόχθον και το τείχος εσήκωσαν οι Δαναοί, κι εθάρρευαν να τα’χουν προφυλακήν ασύντριφτην γι’ αυτούς και για τα πλοία, άρεσε, τούτ’, ως φαίνεται, του φοβερού Κρονίδη, όλ’ οι Αχαιοί δω θα σβησθούν μακράν απ’ την πατρίδα.	τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· Νέστορ ἐπεὶ δὴ νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσι μάχονται,     65 τεῖχος δ᾽ οὐκ ἔχραισμε τετυγμένον, οὐδέ τι τάφρος, ᾗ ἔπι πολλὰ πάθον Δαναοί, ἔλποντο δὲ θυμῷ ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι· οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι νωνύμνους ἀπολέσθαι ἀπ᾽ Ἄργεος ἐνθάδ᾽ Ἀχαιούς.
Εγνώρισα, όταν ίλεως τους Δαναούς βοηθούσε, τον βλέπω τώρα, ωσάν θεούς τους Τρώας να λαμπρύνει. Και να’χει εμάς τα χέρια και την ανδρειά δεμένα. Κι ελάτε τώρα, ό,τι θα ειπώ να το δεχθούμεν όλοι. Στην  άμμον όσα ευρίσκονται πρώτα συρμένα πλοία, εις την αγίαν θάλασσαν να τα κυλίσουμ’ όλα, να μείνουν με τες άγκυρες ως να’λθ’ η νύκτα η θεία, αν παύσουν απ’ τον πόλεμον και μες στην νύκτα οι Τρώες. Κατόπιν θα κυλίσουμε και τ’ άλλα. Ότι να φύγεις και νύκτ’ από τον κίνδυνον κατάκρισιν δεν φέρει. Φρόνιμος είναι όποιος μπορεί να φύγει πριν τον πιάσουν.».	ᾔδεα μὲν γὰρ ὅτε πρόφρων Δαναοῖσιν ἄμυνεν, οἶδα δὲ νῦν ὅτε τοὺς μὲν ὁμῶς μακάρεσσι θεοῖσι κυδάνει, ἡμέτερον δὲ μένος καὶ χεῖρας ἔδησεν. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ ὡς ἂν ἐγὼν εἴπω πειθώμεθα πάντες. νῆες ὅσαι πρῶται εἰρύαται ἄγχι θαλάσσης        75 ἕλκωμεν, πάσας δὲ ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν, ὕψι δ᾽ ἐπ᾽ εὐνάων ὁρμίσσομεν, εἰς ὅ κεν ἔλθῃ νὺξ ἀβρότη, ἢν καὶ τῇ ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶες· ἔπειτα δέ κεν ἐρυσαίμεθα νῆας ἁπάσας. οὐ γάρ τις νέμεσις φυγέειν κακόν, οὐδ᾽ ἀνὰ νύκτα.   βέλτερον ὃς φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ.
Μ’ άγριο βλέμμα ο πολύβουλος του απάντησε Οδυσσέας: «Ατρείδη, από τα χείλη σου ποίος εβγήκε λόγος; Άθλιε, σ’ άλλον άτιμον στρατόν σου’πρεπε να’σαι ο αρχηγός, όχι σ’ εμάς, που ο Ζευς από τα νιάτα ως το γήρας έδωκε μ’ ανδρειά ν’ αγωνισθούμε ως εις την ύστερην πνοήν τρομακτικούς πολέμους. Την πόλιν την πλατύδρομην των Τρώων θε ν’ αφήσεις, που εξ αφορμής της φοβερούς εκάμαμεν αγώνας;	τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς· Ἀτρεΐδη ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων· οὐλόμεν᾽ αἴθ᾽ ὤφελλες ἀεικελίου στρατοῦ ἄλλου σημαίνειν, μὴ δ᾽ ἄμμιν ἀνασσέμεν, οἷσιν ἄρα Ζεὺς ἐκ νεότητος ἔδωκε καὶ ἐς γῆρας τολυπεύειν ἀργαλέους πολέμους, ὄφρα φθιόμεσθα ἕκαστος. οὕτω δὴ μέμονας Τρώων πόλιν εὐρυάγυιαν καλλείψειν, ἧς εἵνεκ᾽ ὀϊζύομεν κακὰ πολλά;
Σίγα, μη και άλλος Αχαιός ακούσει αυτόν τον λόγον, που άνθρωπος δεν θα’βγανεν ποτέ του από τα χείλη, οπού να έχει νουν ορθόν και μέτρον σ’ ό,τι λέγει και σκηπτροφόρος μάλιστα, που να’χ’ υποταγμένους τόσους λαούς, όσους και συ δεσπόζεις τώρ’ Αργείους. Και τώρ’ απ’ ό,τι επρόφερες τον νουν σου κατακρίνω, που, ενώ κρατεί ο πόλεμος, μας λέγεις τα καράβια στην θάλασσαν να σύρουμε, για να’λθουν εις τους Τρώας, τα πράγματα, ως τα εύχονται, αν και νικούν αράδα, κι εμάς να πάρει αφανισμός. Ότ’ οι Αχαιοί την μάχην δεν θα κρατήσουν, άμα ιδούν  να σύρωνται τα πλοία, αλλά τα μάτια γύρωθεν θα στρέφουν δειλιασμένοι. Και ιδού πώς βλάβην, αρχηγέ θα φέρ’ η συμβουλή σου.».	σίγα, μή τίς τ᾽ ἄλλος Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ    90 μῦθον, ὃν οὔ κεν ἀνήρ γε διὰ στόμα πάμπαν ἄγοιτο ὅς τις ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν σκηπτοῦχός τ᾽ εἴη, καί οἱ πειθοίατο λαοὶ τοσσοίδ᾽ ὅσσοισιν σὺ μετ᾽ Ἀργείοισιν ἀνάσσεις· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας, οἷον ἔειπες·  95 ὃς κέλεαι πολέμοιο συνεσταότος καὶ ἀϋτῆς νῆας ἐϋσσέλμους ἅλαδ᾽ ἑλκέμεν, ὄφρ᾽ ἔτι μᾶλλον Τρωσὶ μὲν εὐκτὰ γένηται ἐπικρατέουσί περ ἔμπης, ἡμῖν δ᾽ αἰπὺς ὄλεθρος ἐπιρρέπῃ. οὐ γὰρ Ἀχαιοὶ σχήσουσιν πόλεμον νηῶν ἅλα δ᾽ ἑλκομενάων,   100 ἀλλ᾽ ἀποπαπτανέουσιν, ἐρωήσουσι δὲ χάρμης. ἔνθά κε σὴ βουλὴ δηλήσεται ὄρχαμε λαῶν.
Και προς  αυτόν απάντησεν ο μέγας Αγαμέμνων: «Με ονειδισμόν μ’ επλήγωσες, πικρόν εις την ψυχήν μου, Λαερτιάδη, αλλ’ εγώ δεν είπ’, αν δεν το θέλουν, οι Αχαιοί, στην θάλασσαν να σύρουν τα καράβια. Και τώρ’, ας έβγη άλλος κανείς, ή γέροντας ή νέος, γνώμην να ειπή καλύτερην και θα μ’ ευχαριστήσει.».	τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· ὦ Ὀδυσεῦ μάλα πώς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ ἀργαλέῃ· ἀτὰρ οὐ μὲν ἐγὼν ἀέκοντας ἄνωγα    105 νῆας ἐϋσσέλμους ἅλα δ᾽ ἑλκέμεν υἷας Ἀχαιῶν. νῦν δ᾽ εἴη ὃς τῆσδέ γ᾽ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίσποι ἢ νέος ἠὲ παλαιός· ἐμοὶ δέ κεν ἀσμένῳ εἴη.
«Χωρίς να τον ζητήτε αλλού», τότε ο Τυδείδης είπε, «κοντά σας είναι ο άνθρωπος, εάν στέργετε την γνώμην ν’ ακούσετε και αν δεν γεννά σ’ εσάς χολήν και πείσμα, που απ’ όλους σας νεώτατος στην ηλικίαν είμαι. Αλλ’ είχα ένδοξον κι εγώ πατέρα, τον Τυδέα, που τώρα χώμα σηκωτό στες Θήβες τον σκεπάζει. Ότι ο Πορθεύς ασύγκριτα γέννησε αγόρια τρία, στην Καλυδώνα την ψηλήν και στην Πλευρώνα εζούσαν. Άγριος, Μέλας και Οινεύς, πατέρας του πατρός μου, ιππόδαμος, που στην ανδρειά τους αδελφούς περνούσε. Και τούτος έμεινεν αυτού, και στ’ Άργος ο γονιός μου εστάθη, αφου παράδειρεν, ως ήθελεν ο Δίας.	τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· ἐγγὺς ἀνήρ· οὐ δηθὰ ματεύσομεν· αἴ κ᾽ ἐθέλητε  110 πείθεσθαι, καὶ μή τι κότῳ ἀγάσησθε ἕκαστος οὕνεκα δὴ γενεῆφι νεώτατός εἰμι μεθ᾽ ὑμῖν· πατρὸς δ᾽ ἐξ ἀγαθοῦ καὶ ἐγὼ γένος εὔχομαι εἶναι Τυδέος, ὃν Θήβῃσι χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτει. Πορθεῖ γὰρ τρεῖς παῖδες ἀμύμονες ἐξεγένοντο,  115 οἴκεον δ᾽ ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι Ἄγριος ἠδὲ Μέλας, τρίτατος δ᾽ ἦν ἱππότα Οἰνεὺς πατρὸς ἐμοῖο πατήρ· ἀρετῇ δ᾽ ἦν ἔξοχος αὐτῶν. ἀλλ᾽ ὃ μὲν αὐτόθι μεῖνε, πατὴρ δ᾽ ἐμὸς Ἄργεϊ νάσθη πλαγχθείς· ὡς γάρ που Ζεὺς ἤθελε καὶ θεοὶ ἄλλοι.
Του Αδράστου γαμβρός έγινε και σπίτι εκατοικούσε, γεμάτο βιο, κι είχε πολλά χωράφια σιτοφόρα με πολλά δένδρα ολόγυρα, και πρόβατα είχε πλήθος κι ήταν από τους Αχαιούς εις το κοντάρι ο πρώτος. Και τούτ’, αν είναι αληθινά θε νά τ’ ακούσετ’ όλοι. Και αφού αχρείος και άνανδρος δεν είμαι γεννημένος, δεν πρέπει ν’ αψηφήσετε τον λόγον μου, αν αξίζει.	Ἀδρήστοιο δ᾽ ἔγημε θυγατρῶν, ναῖε δὲ δῶμα ἀφνειὸν βιότοιο, ἅλις δέ οἱ ἦσαν ἄρουραι πυροφόροι, πολλοὶ δὲ φυτῶν ἔσαν ὄρχατοι ἀμφίς, πολλὰ δέ οἱ πρόβατ᾽ ἔσκε· κέκαστο δὲ πάντας Ἀχαιοὺς ἐγχείῃ· τὰ δὲ μέλλετ᾽ ἀκουέμεν, εἰ ἐτεόν περ.       125 τὼ οὐκ ἄν με γένος γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φάντες μῦθον ἀτιμήσαιτε πεφασμένον ὅν κ᾽ ἐῢ εἴπω.
Ας πάμ’ εμείς στον πόλεμον με όλες τες πληγές μας. Το θέλ’ η ανάγκη, αλλά μακράν θα μένωμ’ απ΄τα βέλη μη πάρει κάποιος από μας πληγήν εις την πληγήν του. Τους άλλους θα κινήσουμεν εμείς αυτούς που ως τώρα στέκονται να ξαραθυμούν μακράν από την μάχην.».	δεῦτ᾽ ἴομεν πόλεμον δὲ καὶ οὐτάμενοί περ ἀνάγκῃ. ἔνθα δ᾽ ἔπειτ᾽ αὐτοὶ μὲν ἐχώμεθα δηϊοτῆτος ἐκ βελέων, μή πού τις ἐφ᾽ ἕλκεϊ ἕλκος ἄρηται·     130 ἄλλους δ᾽ ὀτρύνοντες ἐνήσομεν, οἳ τὸ πάρος περ θυμῷ ἦρα φέροντες ἀφεστᾶσ᾽ οὐδὲ μάχονται.

ß à

G

---

*Τον Νέστορα τον είχαμε αφήσει στη σκηνή του όπου μαζί με τον τραυματισμένο Μαχάονα έπιναν τον κυκεώνα που τους είχε ετοιμάσει η Εκαμήδη [Ραψωδία  Λ]. Εκεί τους είχε βρει ο Πάτροκλος, στον οποίο ο Νέστορας είχε ‘βάλει’ την ιδέα να ντυθεί αυτός με την πανοπλία του Αχιλλέα για να βοηθήσει τους Αχαιούς.