ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ Δ΄
(στίχοι : 1-126) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ] |
|
Σύνοδον είχαν οι θεοί στο πλάγι του Κρονίδη, στο δώμα το χρυσόστρωτον και τους κερνούσε η θεία Ήβη το νέκταρ και φαιδροί με τα χρυσά ποτήρια αντιπροπίναν κι έβλεπαν την πόλιν του Πριάμου Και να πειράξ’ ηθέλησε την Ήραν ο Κρονίδης και λόγον είπε ανάσκεπον πικρά να την κεντήση: |
Οἳ δὲ θεοὶ πὰρ
Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο χρυσέῳ ἐν
δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐοινοχόει·
τοὶ δὲ χρυσέοις δεπάεσσι δειδέχατ᾽
ἀλλήλους, Τρώων πόλιν εἰσορόωντες· αὐτίκ᾽
ἐπειρᾶτο Κρονίδης ἐρεθιζέμεν Ἥρην 5 κερτομίοις
ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων· |
«Δυο θεές είναι, θαρώ, βοηθοί του Μενελάου, η Άργισσ’ Ήρα κι η Αθηνά, η σώστρα των ανδρείων. Αλλά κάθονται ανάμερα και τέρπονται να βλέπουν Τον άλλον η φιλόγελη θεά τον παραστέκει η Αφροδίτη και κακό να πάθη δεν αφήνει. Και ιδού τώρα τον έσωσε στην ώρα του θανάτου. Αλλ’ είναι νίκη φανερά του ανδρείου Μενελάου. |
δοιαὶ μὲν Μενελάῳ
ἀρηγόνες εἰσὶ θεάων Ἥρη τ᾽
Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηῒς[1] Ἀθήνη. Ἀλλ᾽ ἤτοι ταὶ
νόσφι καθήμεναι εἰσορόωσαι τέρπεσθον· τῷ δ᾽
αὖτε φιλομειδὴς Ἀφροδίτη 10 αἰεὶ παρμέμβλωκε
καὶ αὐτοῦ κῆρας ἀμύνει· καὶ νῦν ἐξεσάωσεν
ὀϊόμενον θανέεσθαι. Ἀλλ᾽ ἤτοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου
Μενελάου[2]· |
Και τώρα να σκεφθούμ’ εμείς, πώς τούτα θα τελειώσουν. Αν πάλιν θα σηκώσουμε φρικτόν πολέμου αγώνα, ή μεταξύ των δυο λαών θα φέρωμεν ειρήνη»; |
ἡμεῖς δὲ
φραζώμεθ᾽ ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, ἤ ῥ᾽ αὖτις
πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν 15 ὄρσομεν, ἦ φιλότητα
μετ᾽ ἀμφοτέροισι βάλωμεν. |
Κι αν το δεχθήτε πρόθυμα με την καρδιά σας όλοι, ας μείν’ η πόλις άφθαρτη του βασιλιά Πριάμου κι ας λάβη ο Μενέλαος οπίσω την Ελένην». |
Εἰ δ᾽ αὖ πως τόδε
πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο, ἤτοι μὲν οἰκέοιτο
πόλις Πριάμοιο ἄνακτος, αὖτις δ᾽ Ἀργείην Ἑλένην Μενέλαος ἄγοιτο. |
Αυτά είπε κι εγόγγυσαν η Αθηνά κι η Ήρα, σιμά καθίζαν κι όλεθρον των Τρώων μελετούσαν. Λόγον δεν είπε η Αθηνά και στον πατέρα Δία από χολήν εμάνιζεν. Αλλ’ η χολή στης Ήρας το στήθος δεν εχώρεσε, και προς εκείνον είπε: |
Ὣς ἔφαθ᾽, αἳ
δ᾽ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ
Ἥρη· 20 πλησίαι αἵ γ᾽
ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. Ἤτοι Ἀθηναίη
ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί,
χόλος δέ μιν ἄγριος ᾕρει· Ἥρῃ δ᾽ οὐκ
ἔχαδε στῆθος χόλον, ἀλλὰ προσηύδα |
«Τι ’πες, Κρονίδη τρομερέ; Πως ν’ αφανίσης θέλεις τους κόπους, τον αγώνα μου, τον ίδρον πόχω ιδρώσει; Και τ’ άλογά μου απόκαμαν, ώσπου να συναθροίσω τόσον λαόν, στον Πρίαμον κακό και στα παιδιά του; Κάμε το, αλλ’ όμως οι θεοί δεν συμφωνούμεν όλοι.». |
αἰνότατε Κρονίδη
ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες· 25 πῶς ἐθέλεις ἅλιον
θεῖναι πόνον ἠδ᾽ ἀτέλεστον, ἱδρῶ θ᾽ ὃν
ἵδρωσα μόγῳ, καμέτην δέ μοι ἵπποι λαὸν ἀγειρούσῃ,
Πριάμῳ κακὰ τοῖό τε παισίν. Ἕρδ᾽· ἀτὰρ
οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. |
Εβάρυνε. Και «ω τρομερή», της είπε ο Κρονίδης, «τι σου’καμεν ο Πρίαμος και όλ’ η γενεά του κακό μεγάλο να οργισθής και τόσο να μανίζης, να εξολοθρεύσης έρριζα την πυργωμένην Τροία; Τες πύλες της αν δεν διαβής και τα υψηλά της τείχη, ωμόν να φας τον Πρίαμον και τα παιδιά του κι όλους τους Τρώες, δεν γιατρεύεται το πάθος που σε καίει. |
Τὴν δὲ μέγ᾽
ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· 30 δαιμονίη τί νύ σε
Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες τόσσα κακὰ
ῥέζουσιν, ὅ τ᾽ ἀσπερχὲς μενεαίνεις Ἰλίου ἐξαλαπάξαι
ἐϋκτίμενον πτολίεθρον; εἰ δὲ σύ γ᾽
εἰσελθοῦσα πύλας καὶ τείχεα μακρὰ ὠμὸν βεβρώθοις
Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδας 35 ἄλλους τε Τρῶας, τότε
κεν χόλον ἐξακέσαιο. |
Κάμε όπως θέλεις, αλλ’ ιδέ μη τούτ’ η διαφορά μας κάποτε ανάψη πόλεμον κακόν ανάμεσόν μας. Κι έν’ άλλο ακόμα θα σου ειπώ, να το φυλάξη ο νους
σου. Εάν ποτέ προθυμηθώ να εξολοθρεύσω πόλιν, όπου τυχαίνουν άνθρωποι να ζουν αγαπητοί σου, μη στην οργή μου αντισταθής, αλλ’ άφησε να κάμω. Κι εγώ σου την απάφησα με πόνον της ψυχής μου. Και από τες χώρες των θνητών ανθώπων, όσες είναι κάτω απότ’ άστρα τ’ ουρανού και από το φως του ηλίου, ολόψυχα επροτίμησα την Ίλιον την θείαν, τον Πρίαμον και τον λαόν του δυνατού Πριάμου, ότι ποτέ δεν έλειψε τραπέζι απ’ τον βωμόν μου, σπονδή και κνίσσα, οι προσφορές που των θεών ανήκουν». |
Ἕρξον ὅπως
ἐθέλεις· μὴ τοῦτό γε νεῖκος
ὀπίσσω σοὶ καὶ ἐμοὶ
μέγ᾽ ἔρισμα μετ᾽ ἀμφοτέροισι
γένηται. Ἄλλο δέ τοι ἐρέω,
σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ὁππότε κεν καὶ
ἐγὼ μεμαὼς πόλιν ἐξαλαπάξαι 40 τὴν ἐθέλω ὅθι τοι
φίλοι ἀνέρες ἐγγεγάασι, μή τι διατρίβειν τὸν
ἐμὸν χόλον, ἀλλά μ᾽
ἐᾶσαι· καὶ γὰρ ἐγὼ
σοὶ δῶκα ἑκὼν ἀέκοντί γε
θυμῷ· αἳ γὰρ ὑπ᾽
ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ
ἀστερόεντι ναιετάουσι πόληες
ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, 45 τάων μοι περὶ κῆρι
τιέσκετο Ἴλιος ἱρὴ καὶ Πρίαμος καὶ
λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο. Οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸς
ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης λοιβῆς τε κνίσης τε·
τὸ γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς. |
Κι η μεγαλόφθαλμη θεά του απάντησεν η Ήρα: «Απ’ όλες υπεραγαπώ τρεις χώρες εις τον κόσμον. Το Άργος, την πλατύδρομην Μυκήνην και την
Σπάρτην. Κατάστρεψέ τες, αν ποτέ κινήσουν την οργήν σου. δεν θα με ιδής να υπερμαχώ γι’ αυτές ή
να γογγύζω, ότι δεν θα κατόρθωνα ποσώς να σ’ αντισκόψω, όσα κι αν έκανα, επειδή πολύ’σαι ανώτερός μου. |
Τὸν δ᾽
ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοῶπις πότνια
Ἥρη· 50 ἤτοι ἐμοὶ
τρεῖς μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληες Ἄργός τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη· τὰς διαπέρσαι ὅτ᾽
ἄν τοι ἀπέχθωνται περὶ κῆρι· τάων οὔ τοι ἐγὼ
πρόσθ᾽ ἵσταμαι οὐδὲ μεγαίρω. Εἴ περ γὰρ φθονέω τε
καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, 55 οὐκ ἀνύω
φθονέουσ᾽ ἐπεὶ ἦ πολὺ
φέρτερός ἐσσι. |
Αλλά και συ τους κόπους μου να χάσω μη θελήσης, ότι κι εγώ είμαι θεός κι απ’ την δική σου ρίζαν, εγώ η σεβαστόερη του Κρόνου θυγατέρα κι από το γένος ένδοξη και ότ’ είμαι ομόκλινή σου, και συ’σαι πρώτος βασιλεύς των αθανάτων όλων. Αλλά τώρ’ ας συγκλίνωμεν, εγώ προς σε και πάλιν συ προς εμέ κι όλ’ οι θεοί θα μας ακολουθήσουν. Συ στείλ’ ευθύς την Αθηνάν στων Αχαιών και Τρώων τ’ αντίμαχα στρατεύματα, να εφεύρη εκείνη τρόπον ώστε τους όρκους πρότερον να παραβούν οι Τρώες, προσβάλλοντας τους Αχαιούς που επαίρονται την νίκην». |
Ἀλλὰ χρὴ καὶ
ἐμὸν θέμεναι πόνον οὐκ
ἀτέλεστον· καὶ γὰρ ἐγὼ
θεός εἰμι, γένος δέ μοι ἔνθεν ὅθεν
σοί, καί με πρεσβυτάτην
τέκετο Κρόνος ἀγκυλομήτης, ἀμφότερον γενεῇ τε
καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτις 60 κέκλημαι, σὺ δὲ
πᾶσι μετ᾽ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεις. Ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν
ταῦθ᾽ ὑποείξομεν ἀλλήλοισι, σοὶ μὲν ἐγώ,
σὺ δ᾽ ἐμοί· ἐπὶ δ᾽
ἕψονται θεοὶ ἄλλοι ἀθάνατοι· σὺ
δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι ἐλθεῖν ἐς Τρώων
καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, 65 πειρᾶν δ᾽ ὥς κε
Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς ἄρξωσι πρότεροι
ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. |
Σ’ αυτά επείσθη των θεών και
ανθρώπων ο πατέρας κι εστράφη προς την Αθηνάν: «Κατέβα ευθύς» της είπε, «στ’ αντίμαχα στρατεύματα των Αχαιών και Τρώων, κάμε τους όρκους πρότερον να παραβούν οι Τρώες, προσβάλλοντας τους Αχαιούς που επαίρονται στην νίκην». |
Ὣς ἔφατ᾽,
οὐδ᾽ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε
θεῶν τε· αὐτίκ᾽
Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αἶψα μάλ᾽ ἐς
στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶας καὶ
Ἀχαιούς, πειρᾶν δ᾽ ὥς κε
Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς ἄρξωσι πρότεροι
ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. |
Και αυτοπροαίρετα η θεά στον λόγον του ετινάχθη από του Ολύμπου τες κορφές κι εχύθη ωσάν τ’ αστέρι, οπού ο Κρονίδης έριξε σημάδι στους ανθρώπους, ή ναύτες ή στρατόπεδο λαών εκτεταμένο. Λαμπρό αστέρι κι άπειρες οι σπίθες του πετιούνται. Ομοίως τοτ’ η Αθηνά στην γην εροβολούσε και μες στην μέσην πήδησε των ιπποδάμων Τρώων, των χαλκοφόρων Αχαιών και απόρησαν τα πλήθη, και μεταξύ τους έλεγαν: «Ή πάλιν του πολέμου θα ξαναρχίση το κακό, τα αίματα και οι φόνοι, ή μεταξύ των δυο λαών αγάπην βάζει ο Δίας που κυβερνά τον πόλεμον, ως θέλει, των ανθρώπων». |
Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε
πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ᾽
Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα. Οἷον δ᾽ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω 75 ἢ ναύτῃσι τέρας
ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ λαῶν λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλοὶ ἀπὸ σπινθῆρες
ἵενται·· τῷ ἐϊκυῖ᾽
ἤϊξεν ἐπὶ χθόνα Παλλὰς Ἀθήνη, κὰδ δ᾽ ἔθορ᾽
ἐς μέσσον· θάμβος δ᾽ ἔχεν
εἰσορόωντας Τρῶάς θ᾽
ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας
Ἀχαιούς· 80 ὧδε δέ τις εἴπεσκεν
ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· ἦ ῥ᾽ αὖτις
πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνὴ ἔσσεται, ἢ φιλότητα
μετ᾽ ἀμφοτέροισι τίθησι Ζεύς, ὅς τ᾽
ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται. |
Αυτά ελέγαν οι λαοί. Κι ωστόσο μες
στο πλήθος των Τρώων γύριζε η θεά με την μορφήν ανθρώπου, του ανδρειωμένου μαχητού Λαοδόκου Αντηνορίδη ζητώντας του Λυκάονος το δοξασμένο αγόρι, τον πολεμάρχον Πάνδαρον. Τον ήβρε που εστεκόταν στες φάλαγγες τες φοβερές λαών ασπιδοφόρων, που ήλθαν απ’ τον Αίσηπον μαζί του στην Τρωάδα. Σιμά του εστήθη κι έλεγε με λόγια φτερωμένα: |
Ὣς ἄρα τις εἴπεσκεν
Ἀχαιῶν τε Τρώων τε. Ἣ δ᾽ ἀνδρὶ ἰκέλη[3] Τρώων
κατεδύσεθ᾽ ὅμιλον Λαοδόκῳ
Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ, Πάνδαρον ἀντίθεον
διζημένη εἴ που ἐφεύροι. Εὗρε Λυκάονος
υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε ἑσταότ᾽·
ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχες
ἀσπιστάων 90 λαῶν, οἵ οἱ
ἕποντο ἀπ᾽ Αἰσήποιο
ῥοάων· ἀγχοῦ δ᾽
ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· |
«Θενά πεισθής, σ’ ότι θα ειπώ, Λυκαονίδη ανδρείε; Θα ετόλμας στον Μενέλαον γοργό να σύρης βέλος; Δόξαν απ’ όλον τον λαόν και χάριν θ’ απολαύσης και ο βασιλέας μάλιστα θα σε τιμήση ο Πάρις. Πρώτος αυτός με υπέρτιμα θα σε ανταμείψη δώρα, εάν ιδή στην θλιβεράν πυράν ανεβασμένον τον δυνατόν Μενέλαον από δικό του ακόντι. Εμπρός, λοιπόν, ακόντισε τον ένδοξον Ατρείδην, αφού στον φωτογέννητον Απόλλωνα τοξότην αρνιών πρωτόγονων ταχθής να σφάξης εκατόμβην, άμα στην θείαν Ζέλειαν, στο σπίτι σου, γυρίσης.». |
ἦ ῥά νύ μοί
τι πίθοιο Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον. Τλαίης κεν Μενελάῳ
ἐπιπροέμεν ταχὺν ἰόν, πᾶσι δέ κε Τρώεσσι
χάριν καὶ κῦδος ἄροιο, 95 ἐκ πάντων δὲ
μάλιστα Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ. Τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα
παρ᾽ ἀγλαὰ δῶρα φέροιο, αἴ κεν ἴδῃ
Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱὸν σῷ βέλεϊ δμηθέντα
πυρῆς ἐπιβάντ᾽ ἀλεγεινῆς. Ἀλλ᾽ ἄγ᾽
ὀΐστευσον Μενελάου κυδαλίμοιο, 100 εὔχεο δ᾽ Ἀπόλλωνι
Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων
ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσας
ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης[4]. |
Στα λόγια τούτα επείσθηκεν ο ανόητος κι επήρε το στιλβωμένο τόξο του, κέρατο αγρίου τράγου, που από καθίστραν είχε αυτός κτυπήσει άμα τον είδε να βγαίνη μέσ’ από σπηλιά, και κάτω από το στήθος τον πέτυχε και ανάσκελα τον ξάπλωσε στον βράχον. Μακριά δεκάξι σπιθαμές τα κέρατα εφορούσε. Αυτά εργάσθη και άρμωσε καλός κερατοξόος. Το έξυσ’ όλο και χρυσό του πρόσθεσε κουλούρι. Το τόξο εκείνο ετάνυσε και καταγής αγάλι το έκλινε και οι σύντροφοι κρατούσαν τες ασπίδες εμπρός του, μήπως πεταχθούν οι Αχαιοί γενναίοι, πριν ακοντίση ο Πάνδαρος τον δυνατόν Ατρείδην. Κι απ’ την φαρέτραν σήκωσε το σκέπασμα κι επήρε άριχτο βέλος φτερωτό, μαύρην φωλιά θανάτου. Το πικρό βέλος ίσιασεν εις την χορδήν επάνω, και προς τον φωτογέννητον Απόλλωνα τοξότην να σφάξη αρνιών πρωτόγονων ετάχθηκε εκατόμβην, άμα στην θείαν Ζέλειαν, στο σπίτι του γυρίση. |
Ὣς φάτ᾽
Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένας ἄφρονι
πεῖθεν· αὐτίκ᾽
ἐσύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου
αἰγὸς 105 ἀγρίου, ὅν
ῥά ποτ᾽ αὐτὸς ὑπὸ στέρνοιο
τυχήσας πέτρης ἐκβαίνοντα
δεδεγμένος ἐν προδοκῇσι βεβλήκει πρὸς
στῆθος· ὃ δ᾽ ὕπτιος ἔμπεσε πέτρῃ. Τοῦ κέρα ἐκ
κεφαλῆς ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει· καὶ τὰ μὲν
ἀσκήσας κεραοξόος ἤραρε τέκτων, 110 πᾶν δ᾽ εὖ λειήνας
χρυσέην ἐπέθηκε κορώνην. Καὶ τὸ μὲν εὖ
κατέθηκε τανυσσάμενος ποτὶ γαίῃ ἀγκλίνας· πρόσθεν
δὲ σάκεα σχέθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι μὴ πρὶν ἀναΐξειαν
ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν πρὶν βλῆσθαι Μενέλαον
ἀρήϊον Ἀτρέος υἱόν. 115 Αὐτὰρ ὁ σύλα
πῶμα φαρέτρης, ἐκ δ᾽ ἕλετ᾽
ἰὸν ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἕρμ᾽ ὀδυνάων[5]· αἶψα δ᾽ ἐπὶ
νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν, εὔχετο δ᾽ Ἀπόλλωνι
Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων
ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην 120 οἴκαδε νοστήσας
ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης. |
Και με τες κόκες την χορδήν τραβώντας την σιμώνει στο στήθος του και απίθωσε το σίδερο στο τόξο. Και όταν εις κύκλον τέντωσε το μέγα τόξο, ακούσθη τριγμός του τόξου, της χορδής βοή κι εξετινάχθη το βέλος ανυπόμονο να πέση μες στα πλήθη. |
Ἕλκε δ᾽ ὁμοῦ
γλυφίδας τε λαβὼν καὶ νεῦρα βόεια· νευρὴν μὲν μαζῷ
πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. Αὐτὰρ ἐπεὶ
δὴ κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε, λίγξε βιός, νευρὴ
δὲ μέγ᾽ ἴαχεν, ἆλτο δ᾽ ὀϊστὸς 125 ὀξυβελὴς καθ᾽
ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων. |
[1]
ΑΛΑΛΚΕΙΝ = υπεράσπιση #
προάσπιση # διαφέντεμα # άμυνα # υπεράσπιση και απόκρουση επίθεσης
ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΕΥΣ = [ο] προστάτης # πολιούχος # υπερασπιστής
ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΗΙΣ = προστάτιδα. [Χρησιμοποιώντας αυτό το επίθετο, για την Αθηνά, ο Ποιητής,
δείχνει δυο πράγματα. 1. Κατάγεται από τις Αλαλκομενές της Βοιωτίας, 2.
Είναι θεά προστάτιδα των Αχαιών. ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΕΣ πόλη υπήρχε όμως και στην ΙΘΑΚΗ,
στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται ‘Κάστρο του Οδυσσέα’. Δεν πρέπει να ξεχνάμε
πως προστάτιδα του Οδυσσέα πάντα ήταν η θεά Αθηνά βλ. και ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ].
ΑΛΑΛΚΟΜΕΝΙΟΣ = μήνας των Βοιωτών που αντιστοιχούσε στον αττικό μήνα Μαιμακτηριώνα
[15 Νοεμβρίου – 15 Δεκεμβρίου]
Βλ. ΣΤΡΑΒΩΝΟΣ,
Γεωγραφικά, βιβλ. Η. Πόλη της ΒΟΙΩΤΙΑΣ. [Αλαλκομενών
τοίνυν μέμνηται ο Ποιητής, αλλ’ ουκ εν Καταλόγω
Έχει δ’ αρχαίον ιερόν Αθηνάς σφόδρα
τιμώμενον. Και φασι δε την θεόν γεγενήσθαι ενταύθα, καθάπερ και την
Ήραν εν Άργει. Και δια τούτο τον Ποιητήν, ως από πατρίδων τούτων, αμφοτέρας
ούτως ονομάσαι. Δια τούτο δ’ ίσως ουκ εν τω Καταλόγω μέμνηται των ενταύθα
ανδρών, επειδή, ιεροί όντες, παρείντο της στρατείας. Και γαρ και
απόρθητος αει διετέλεσεν η πόλις, ούτε μεγάλη ούσα, ουτ’ εν ευερκεί χωρίω
κειμένη, αλλ΄εν πεδίω. Την δε θεόν σεβόμενοι πάντες απείχοντο πάσης βίας.]
Σε όλη τη διήγηση της Ιλιάδας,
οι θεοί παίρνουν ανθρώπινη μορφή για να μιλήσουν σε Τρώες, ενώ μιλούν απευθείας
στους Αχαιούς κι εκείνοι τους απαντούν.
· Προφανώς πρόκειται
για ΚΟΜΗΤΗ, που και για τους ναυτικούς αλλά και για τους στρατιώτες συμβόλιζε
κάποια παρέμβαση των θεών.