ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ H΄

(στίχοι : 244-378)

[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]

Είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι.

Και την φρικτήν του Αίαντος εκτύπησεν ασπίδα

και τον χαλκόν του όγδοος επτά σκεπάζει δίπλες.

Τες έξι δίπλες έσχισε κι εστάθη στην εβδόμην

της λόγχης ο σκληρός χαλκός. Και δεύτερος ο Αίας

ο θείος το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι,

κι εκτύπησε την στρογγυλήν του Έκτορος ασπίδα.

Τρύπησ’ η λόγχη η δυνατή την φωτεινήν ασπίδα,

και στον ωραίον θώρακα εμπήχθη πέρα πέρα,

και στο λαγγόνι του αντικρύ του σχίζει τον χιτώνα.

Έσκυψε και τον θάνατον απόφυγεν εκείνος.

ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος,

καὶ βάλεν Αἴαντος δεινὸν σάκος ἑπταβόειον 245

ἀκρότατον κατὰ χαλκόν, ὃς ὄγδοος ἦεν ἐπ᾽ αὐτῷ.

ἓξ δὲ διὰ πτύχας ἦλθε δαΐζων χαλκὸς ἀτειρής,

ἐν τῇ δ᾽ ἑβδομάτῃ ῥινῷ σχέτο· δεύτερος αὖτε

Αἴας διογενὴς προΐει δολιχόσκιον ἔγχος,

καὶ βάλε Πριαμίδαο κατ᾽ ἀσπίδα πάντοσ᾽ ἐΐσην.

διὰ μὲν ἀσπίδος ἦλθε φαεινῆς ὄβριμον ἔγχος,

καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου ἠρήρειστο·

ἀντικρὺ δὲ παραὶ λαπάρην διάμησε χιτῶνα

ἔγχος· ὃ δ᾽ ἐκλίνθη καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν.

Και απ’ τες ασπίδες έσυραν τες λόγχες των και οι δύο.

Με ορμήν επέσαν και όμοιαζαν λεόντων ωμοφάγων,

ή αγριοχοίρων φοβερών που δύσκολα νικιούνται.

Και ο Έκτωρ πρώτος έκρουσε στην μέσην την ασπίδα,

και η λόγχη δεν την έσπασε, ώστ’ εκυρτώθη η άκρη.

Τότε πηδώντας έμπηξε την λόγχην στην ασπίδα

του Έκτορος και απ’ την ορμήν την έκοψεν ο Αίας,

και τον λαιμόν του λάβωσεν η λόγχη κι έσταξ’ αίμα.

Και όμως ο Έκτωρ μ’ όλ’ αυτά την μάχην δεν αφήνει.

Τραβιέται οπίσω κι απ’ την γην με το τρανό του χέρι

πέτραν σηκώνει ολόμαυρην, μεγάλην και τραχείαν.

τὼ δ᾽ ἐκσπασσαμένω δολίχ᾽ ἔγχεα χερσὶν ἅμ᾽ ἄμφω

σύν ῥ᾽ ἔπεσον λείουσιν ἐοικότες ὠμοφάγοισιν

ἢ συσὶ κάπροισιν, τῶν τε σθένος οὐκ ἀλαπαδνόν.

Πριαμίδης μὲν ἔπειτα μέσον σάκος οὔτασε δουρί,

οὐδ᾽ ἔρρηξεν χαλκός, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμή.

Αἴας δ᾽ ἀσπίδα νύξεν ἐπάλμενος· ἣ δὲ διαπρὸ 260

ἤλυθεν ἐγχείη, στυφέλιξε δέ μιν μεμαῶτα,

τμήδην δ᾽ αὐχέν᾽ ἐπῆλθε, μέλαν δ᾽ ἀνεκήκιεν αἷμα,

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς ἀπέληγε μάχης κορυθαίολος Ἕκτωρ,

ἀλλ᾽ ἀναχασσάμενος λίθον εἵλετο χειρὶ παχείῃ

κείμενον ἐν πεδίῳ μέλανα τρηχύν τε μέγαν τε· 265

Του Αίαντος την φοβερήν επτάδιπλην ασπίδα

μ’ αυτήν κτυπά στον ομφαλόν κι εβρόντησε ο χαλκός της.

Βράχον πολύ τρανότερον εσήκωσεν ο Αίας.

Σφενδονιστά τον έριξε μ’ αμέτρητην ανδρείαν

κι έσπασεν η μυλόπετρα στα βάθη την ασπίδα.

Ετρέκλισε και ανάσκελα ξαπλώθηκε από κάτω

εις την ασπίδα. Κι έξαφνα τον όρθωσεν ο Φοίβος.

τῷ βάλεν Αἴαντος δεινὸν σάκος ἑπταβόειον

μέσσον ἐπομφάλιον· περιήχησεν δ᾽ ἄρα χαλκός.

δεύτερος αὖτ᾽ Αἴας πολὺ μείζονα λᾶαν ἀείρας

ἧκ᾽ ἐπιδινήσας, ἐπέρεισε δὲ ἶν᾽ ἀπέλεθρον,

εἴσω δ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔαξε βαλὼν μυλοειδέϊ πέτρῳ, 270

βλάψε δέ οἱ φίλα γούναθ᾽· ὃ δ᾽ ὕπτιος ἐξετανύσθη

ἀσπίδι ἐγχριμφθείς· τὸν δ᾽ αἶψ᾽ ὤρθωσεν Ἀπόλλων.

Και με τα ξίφη αντίστηθα να κτυπηθούν θα ορμούσαν,

αν του Διός οι μηνυταί καιτων θνητών ανθρώπων,

οι κήρυκες που έστελαν και Αχαιοί και Τρώες

Ιδαίος και Ταλθύβιος, άνδρες σοφοί και οι δύο

δεν πρόφθαναν στο μέσον των τα σκήπτρα των ν’ απλώσουν.

καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ᾽ αὐτοσχεδὸν οὐτάζοντο,

εἰ μὴ κήρυκες Διὸς ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν

ἦλθον, ὃ μὲν Τρώων, ὃ δ᾽ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,

Ταλθύβιός τε καὶ Ἰδαῖος πεπνυμένω ἄμφω·

Ο Ιδαίος τότε ομίλησε που νουν και γνώσες είχε:

«Την μάχην πλέον παύσετε, τον πόλεμον, παιδιά μου,

διότι ο Ζευς σας αγαπά παρόμοια και τους δύο,

είσθε κι οι δυο πολεμισταί. Και αυτό το βλέπομ’ όλοι.

Κι ενύκτωσε, είναι καλό στη νύκτα να υπακούμε.».

Σ’ αυτόν τότε αποκρίθηκε ο Τελαμώνιος Αίας:

«Του Έκτορος αυτά να ειπείς να τα ζητήσ’ Ιδαίε,

αφού προκάλεσεν αυτός τους πολεμάρχους όλους

ας αρχινήση. Και ό,τι ειπή θέλει κι εγώ το στέρξω.».

μέσσῳ δ᾽ ἀμφοτέρων σκῆπτρα σχέθον, εἶπέ τε μῦθον

κῆρυξ Ἰδαῖος πεπνυμένα μήδεα εἰδώς·

μηκέτι παῖδε φίλω πολεμίζετε μηδὲ μάχεσθον·

ἀμφοτέρω γὰρ σφῶϊ φιλεῖ νεφεληγερέτα Ζεύς, 280

ἄμφω δ᾽ αἰχμητά· τό γε δὴ καὶ ἴδμεν ἅπαντες.

νὺξ δ᾽ ἤδη τελέθει· ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέσθαι.

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη Τελαμώνιος Αἴας·

Ἰδαῖ᾽ Ἕκτορα ταῦτα κελεύετε μυθήσασθαι·

αὐτὸς γὰρ χάρμῃ προκαλέσσατο πάντας ἀρίστους.

ἀρχέτω· αὐτὰρ ἐγὼ μάλα πείσομαι ᾗ περ ἂν οὗτος.

Και ο μέγας τότε απάντησεν ο λοφοσείστης Έκτωρ:

«Ω Αία, σου’δωσε ο θεός και ανάστημα και ανδρείαν

και γνώσιν και των Αχαιών πρώτος στην λόγχην είσαι.

Ας παύσωμεν δια σήμερα της μάχης τον αγώνα

κι ύστερ’ ας πολεμήσωμεν, ωσότου μας χωρίση

θεός και εις έναν των λαών χαρίση αυτός την νίκην.

Κι ενύκτωσεν. Είναι καλό στην νύκτα να υπακούμε.

Και οι Αχαιοί στα πλοία σας να σε χαρούν, γενναίε,

και μάλιστα οι συντρόφοι σου και οι φίλοι, όσους κι αν έχεις,

και στου Πριάμου την λαμπρήν μεγάλην πολιτείαν

εμένα οι Τρώες να χαρούν κι οι σεβαστές μητέρες

συναθροισμένες να ευχηθούν στον αγιασμένον τόπον.

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ·

Αἶαν ἐπεί τοι δῶκε θεὸς μέγεθός τε βίην τε

καὶ πινυτήν, περὶ δ᾽ ἔγχει Ἀχαιῶν φέρτατός ἐσσι,

νῦν μὲν παυσώμεσθα μάχης καὶ δηϊοτῆτος 290

σήμερον· ὕστερον αὖτε μαχησόμεθ᾽ εἰς ὅ κε δαίμων

ἄμμε διακρίνῃ, δώῃ δ᾽ ἑτέροισί γε νίκην.

νὺξ δ᾽ ἤδη τελέθει· ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέσθαι,

ὡς σύ τ᾽ ἐϋφρήνῃς πάντας παρὰ νηυσὶν Ἀχαιούς,

σούς τε μάλιστα ἔτας καὶ ἑταίρους, οἵ τοι ἔασιν·

αὐτὰρ ἐγὼ κατὰ ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτος

Τρῶας ἐϋφρανέω καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους,

αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύσονται ἀγῶνα.

Και δώρα ας αντιδώσωμεν εξαίσια μεταξύ μας,

ώστε να ειπή των Αχαιών κανένας και των Τρώων:

Στης διχονοίας πιάσθηκαν τον φονικόν αγώνα

και πάλιν ομογνώμησαν και ως φίλοι εχωρισθήκαν.».

Και ως είπε του επρόσφερεν αργυροκαρφωμένο

ξίφος με το θηκάρι του και κρεμαστήρι ωραίο.

Ζώνην με κόκκινην βαφήν του χάρισεν ο Αίας.

δῶρα δ᾽ ἄγ᾽ ἀλλήλοισι περικλυτὰ δώομεν ἄμφω,

ὄφρά τις ὧδ᾽ εἴπῃσιν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε· 300

ἠμὲν ἐμαρνάσθην ἔριδος πέρι θυμοβόροιο,

ἠδ᾽ αὖτ᾽ ἐν φιλότητι διέτμαγεν ἀρθμήσαντε.

ὣς ἄρα φωνήσας δῶκε ξίφος ἀργυρόηλον

σὺν κολεῷ τε φέρων καὶ ἐϋτμήτῳ τελαμῶνι·

Αἴας δὲ ζωστῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν. 305

Και αποχωρήσαν στον λαόν των Αχαιών ο Αίας,

ο Έκτωρ εις τον Τρωικόν, κι εχάρηκαν οι Τρώες,

ως ζωντανόν και αλάβωτον τον είδαν αφού μόλις

εξέφυγε απ’ του Αίαντος τα χέρια τ΄ ανδρειωμένα

ανέλπιστα, και όλοι φαιδροί στην πόλιν τον επήραν.

τὼ δὲ διακρινθέντε ὃ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν

ἤϊ᾽, ὃ δ᾽ ἐς Τρώων ὅμαδον κίε· τοὶ δὲ χάρησαν,

ὡς εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προσιόντα,

Αἴαντος προφυγόντα μένος καὶ χεῖρας ἀάπτους·

καί ῥ᾽ ἦγον προτὶ ἄστυ ἀελπτέοντες σόον εἶναι.

Και οι Αχαιοί τον Αίαντα, φαιδρόν από την νίκην,

του θείου Αγαμέμνονος εις την σκηνήν επήραν.

Και του Ατρείδη ότ’ έφθασαν εις τες σκηνές εκείνου

βόδι εθυσίασε δι’ αυτούς ο μέγας βασιλέας

αρσενικό πεντάχρονο στον ύψιστον Κρονίδην.

Αἴαντ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοὶ

εἰς Ἀγαμέμνονα δῖον ἄγον κεχαρηότα νίκῃ.

οἳ δ᾽ ὅτε δὴ κλισίῃσιν ἐν Ἀτρεΐδαο γένοντο,

τοῖσι δὲ βοῦν ἱέρευσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων

ἄρσενα πενταέτηρον ὑπερμενέϊ Κρονίωνι. 315

Το γδάραν, το συγύρισαν και αφού το τεταρτιάσαν,

με τέχνην το ελιάνισαν, το πέρασαν στες σούβλες

και αφού το ψήσαν εύμορφα χωρίσαν τες μερίδες

και άμ’ απ’ τον κόπον έπαυσαν κι ετοίμασαν το γεύμα,

ετρώγαν και όλ’ ισόμοιρα αρήκαν το τραπέζι.

Τότε τον θείον Αίαντα ο μέγας Αγαμέμνων

μ’ ολόκληρην ετίμησε την νεφραμιά του μόσχου.

τὸν δέρον ἀμφί θ᾽ ἕπον, καί μιν διέχευαν ἅπαντα,

μίστυλλόν τ᾽ ἄρ᾽ ἐπισταμένως πεῖράν τ᾽ ὀβελοῖσιν,

ὄπτησάν τε περιφραδέως, ἐρύσαντό τε πάντα.

αὐτὰρ ἐπεὶ παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα,

δαίνυντ᾽, οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης· 320

νώτοισιν δ᾽ Αἴαντα διηνεκέεσσι γέραιρεν

ἥρως Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων.

Και του φαγιού και του πιοτού την όρεξη αφού σβήσαν,

πρώτος ο γέρος άρχισε σκέψιν εμπρός να φέρη

ο Νέστωρ, οπού η γνώμη του ως πρώτα επροτιμήθη.

Εκείνος τους αγόρευσε καλόγνωμα και είπε:

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

τοῖς ὁ γέρων πάμπρωτος ὑφαίνειν ἤρχετο μῆτιν

Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή·

ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν·

«Ατρείδη, των Παναχαιών σεις άλλοι πολεμάρχοι,

των ανδρειωμένων Αχαιών πολλοί’ναι αποθαμένοι,

που με το μαύρον αίμα τους τες όχθες του Σκαμάνδρου

έβαψ’ ο Άρης κι οι ψυχές κατέβηκαν στον Άδην.

Όθεν από τον πόλεμον θα παύσης. Και άμα φέξει

εδώ θα μεταφέρουμε με αμάξια τους νεκρους μας.

Και θα τους καύσωμε μακράν ολίγο από τα πλοία,

και των αγαπημένων του τα κόκαλα θα πάρη

καθείς όταν γυρίσουμε στην ποθητήν πατρίδα.

Ἀτρεΐδη τε καὶ ἄλλοι ἀριστῆες Παναχαιῶν,

πολλοὶ γὰρ τεθνᾶσι κάρη κομόωντες Ἀχαιοί,

τῶν νῦν αἷμα κελαινὸν ἐΰρροον ἀμφὶ Σκάμανδρον

ἐσκέδασ᾽ ὀξὺς Ἄρης, ψυχαὶ δ᾽ Ἄϊδος δὲ κατῆλθον·

τώ σε χρὴ πόλεμον μὲν ἅμ᾽ ἠοῖ παῦσαι Ἀχαιῶν,

αὐτοὶ δ᾽ ἀγρόμενοι κυκλήσομεν ἐνθάδε νεκροὺς

βουσὶ καὶ ἡμιόνοισιν· ἀτὰρ κατακήομεν αὐτοὺς

τυτθὸν ἀπὸ πρὸ νεῶν, ὥς κ᾽ ὀστέα παισὶν ἕκαστος

οἴκαδ᾽ ἄγῃ ὅτ᾽ ἂν αὖτε νεώμεθα πατρίδα γαῖαν.

Και απ’ το πεδίον πάγκοινον θα υψώσουμ’ έναν τάφον

εις την πυράν ολόγυρα, και θα κτισθούν στο πλάγι

πύργοι υψηλοί, προφυλακή σ’ εμάς και στα καράβια.

Πύλες κατόπιν στερεές θα κάμουμε στους πύργους,

πλατιές, δια να’χουν διάβασιν τ’ αμάξια με τους ίππους,

κι εγγύς των πύργων έξωθεν βαθύς να γίνει λάκκος,

που τον λαόν και τ’ άλογα θέν’ ασφαλίση οπόταν

ορμήση πόλεμος βαρύς των αγερώχων Τρώων.».

τύμβον δ᾽ ἀμφὶ πυρὴν ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντες

ἄκριτον ἐκ πεδίου· ποτὶ δ᾽ αὐτὸν δείμομεν ὦκα

πύργους ὑψηλοὺς εἶλαρ νηῶν τε καὶ αὐτῶν.

ἐν δ᾽ αὐτοῖσι πύλας ποιήσομεν εὖ ἀραρυίας,

ὄφρα δι᾽ αὐτάων ἱππηλασίη ὁδὸς εἴη· 340

ἔκτοσθεν δὲ βαθεῖαν ὀρύξομεν ἐγγύθι τάφρον,

ἥ χ᾽ ἵππον καὶ λαὸν ἐρυκάκοι ἀμφὶς ἐοῦσα,

μή ποτ᾽ ἐπιβρίσῃ πόλεμος Τρώων ἀγερώχων.

Έπαυσε και όλ’ οι βασιλείς ό,τ’ είπεν εδεχθήκαν.

Και ωστόσον στην ακρόπολιν, στες πύλες του Πριάμου,

με κρότον και με θόρυβον συνάζονταν οι Τρώες.

Τον λόγον πήρε ο φρόνιμος Αντήνωρ και τους είπε:

ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνησαν βασιλῆες.

Τρώων αὖτ᾽ ἀγορὴ γένετ᾽ Ἰλίου ἐν πόλει ἄκρῃ 345

δεινὴ τετρηχυῖα, παρὰ Πριάμοιο θύρῃσι·

τοῖσιν δ᾽ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἦρχ᾽ ἀγορεύειν·

«Ακούτε, Τρώες, Δάρδανοι, κι όσ’ είσθε βοηθοί μας,

ό,τι στα στήθη μου η ψυχή να ειπώ παρακινεί με.

Ελάτ’ ευθύς, των Ατρειδών την Άργισσαν Ελένην

μ’ όλα τα πλούτη ας δώσωμε. Πατήσαμε τους όρκους

και πολεμούμ’ επίορκα. Δια τούτο αν πράξωμ’ άλλο

απ’ ό,τι λέγω, όχι καλό το τέλος μας προβλέπω.».

κέκλυτέ μευ Τρῶες καὶ Δάρδανοι ἠδ᾽ ἐπίκουροι,

ὄφρ᾽ εἴπω τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

δεῦτ᾽ ἄγετ᾽ Ἀργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ᾽ ἅμ᾽ αὐτῇ

δώομεν Ἀτρεΐδῃσιν ἄγειν· νῦν δ᾽ ὅρκια πιστὰ

ψευσάμενοι μαχόμεσθα· τὼ οὔ νύ τι κέρδιον ἡμῖν

ἔλπομαι ἐκτελέεσθαι, ἵνα μὴ ῥέξομεν ὧδε.

Είπεν αυτός κι εκάθισε. Κι ευθύς σηκώθη ο θείος

Αλέξανδρος ο σύντροφος της εύμορφης Ελένης

κι εκείνον επροσφώνησε με λόγια φτερωμένα:

«Αντήνορ, δεν αρέσκομαι ποσώς σ’ αυτά που λέγεις.

Και λόγον τούτου ορθότερον να βγάλ’ ηξεύρει ο νους σου.

Αλλ’ αν τον λέγης σοβαρά και μέτωρο δεν είναι,

τότε θα ειπώ, πως οι θεοί τα λογικά σου πήραν.

Και θα ομιλήσω καθαρά των ιπποδάμων Τρώων.

Το λέγω κατά πρόσωπον δεν δίδω εγώ την νέαν,

όμως να δώσω είμ’ έτοιμος τους θησαυρούς που επήρα

από το Άργος και πολλά δικά μου να προσθέσω.».

ἤτοι ὅ γ᾽ ὣς εἰπὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο· τοῖσι δ᾽ ἀνέστη

δῖος Ἀλέξανδρος Ἑλένης πόσις ἠϋκόμοιο, 355

ὅς μιν ἀμειβόμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

Ἀντῆνορ σὺ μὲν οὐκέτ᾽ ἐμοὶ φίλα ταῦτ᾽ ἀγορεύεις·

οἶσθα καὶ ἄλλον μῦθον ἀμείνονα τοῦδε νοῆσαι.

εἰ δ᾽ ἐτεὸν δὴ τοῦτον ἀπὸ σπουδῆς ἀγορεύεις,

ἐξ ἄρα δή τοι ἔπειτα θεοὶ φρένας ὤλεσαν αὐτοί.

αὐτὰρ ἐγὼ Τρώεσσι μεθ᾽ ἱπποδάμοις ἀγορεύσω·

ἀντικρὺ δ᾽ ἀπόφημι γυναῖκα μὲν οὐκ ἀποδώσω·

κτήματα δ᾽ ὅσσ᾽ ἀγόμην ἐξ Ἄργεος* ἡμέτερον δῶ

πάντ᾽ ἐθέλω δόμεναι καὶ οἴκοθεν ἄλλ᾽ ἐπιθεῖναι. 365

Είπεν αυτά κι εκάθισε κι εμπρός τους εσηκώθη

ο Δαρδανίδης Πρίαμος ισόθεος στην γνώσιν,

και προς αυτούς ομίλησε με καλήν γνώμην κι είπε:

«Ακούτε, Τρώες, Δάρδανοι κι όσ’ είσθε βοηθοί μας,

ό,τι στα στήθη μου η ψυχή να ειπώ παρακινεί με.

Και τώρα, καθώς γίνεται, δειπνήσετε στην πόλιν,

και όλοι μείνετ’ άγρυπνοι στην νυκτοφυλακήν σας.

Και άμα χαράξη ας πορευθεί στα γρήγορα καράβια

ο Ιδαίος του Αγαμέμνονος να ειπή και Μενελάου,

ο Αλέξανδρος που’ναι αφορμή της έχθρας, τι προβάλλει.

Και λόγον να προσθέση ορθόν, ο πόλεμος αν θέλουν

να παύση ο επικατάρατος, ωσότου τους νεκρούς μας

να καύσωμε. Μετέπειτα θα κτυπηθούμε πάλι

ώσπου να δώση ένας θεός την νίκην σ’ όποιον θέλει.».

ἤτοι ὅ γ᾽ ὣς εἰπὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο· τοῖσι δ᾽ ἀνέστη

Δαρδανίδης Πρίαμος, θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος,

ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε·

κέκλυτέ μευ Τρῶες καὶ Δάρδανοι ἠδ᾽ ἐπίκουροι,

ὄφρ᾽ εἴπω τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

νῦν μὲν δόρπον ἕλεσθε κατὰ πτόλιν ὡς τὸ πάρος περ,

καὶ φυλακῆς μνήσασθε καὶ ἐγρήγορθε ἕκαστος·

ἠῶθεν δ᾽ Ἰδαῖος ἴτω κοίλας ἐπὶ νῆας

εἰπέμεν Ἀτρεΐδῃς Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ

μῦθον Ἀλεξάνδροιο, τοῦ εἵνεκα νεῖκος ὄρωρε·

καὶ δὲ τόδ᾽ εἰπέμεναι πυκινὸν ἔπος, αἴ κ᾽ ἐθέλωσι

παύσασθαι πολέμοιο δυσηχέος, εἰς ὅ κε νεκροὺς

κήομεν· ὕστερον αὖτε μαχησόμεθ᾽ εἰς ὅ κε δαίμων

ἄμμε διακρίνῃ, δώῃ δ᾽ ἑτέροισί γε νίκην. 378

ß à