ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ Θ΄(στίχοι : 112-244) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]
|
|
|
Είπε και ο Νέστωρ έστερξε τον λόγον του Τυδείδη. Τότε οι λαμπροί θεράποντες φροντίσαν δια τους ίππους του Νέστορος, ο Σθένελος κι ο ανδρείος Ευρυμέδων. Και ο Νέστωρ εις την άμαξαν με τον Τυδείδη ανέβη. Τους λαμπρούς πήρε χαλινούς κι εράβδισε τους ίππους κι εφθάσαν ως τον Έκτορα που πάνω τους εχύθη. Πετάχθη ευθύς αλλ’ έσφαλε το βέλος του Τυδείδη κι εύρηκε το ακόλουθον καλόν Ηνιοπήα, που γόνος ήταν του υψηλού στο φρόνημα Θηβαίου, στα στήθη, ενώ τους χαλινούς των ίππων εκρατούσε. Κυλίσθη από την άμαξαν κι οι ταχείς ίπποι οπίσω επήδησαν, και η δύναμις εκόπη και η πνοή του.
|
ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἀπίθησε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ. Νεστορέας μὲν ἔπειθ᾽ ἵππους θεράποντε κομείτην ἴφθιμοι Σθένελός τε καὶ Εὐρυμέδων ἀγαπήνωρ. τὼ δ᾽ εἰς ἀμφοτέρω Διομήδεος ἅρματα βήτην· 115 Νέστωρ δ᾽ ἐν χείρεσσι λάβ᾽ ἡνία σιγαλόεντα, μάστιξεν δ᾽ ἵππους· τάχα δ᾽ Ἕκτορος ἄγχι γένοντο. τοῦ δ᾽ ἰθὺς μεμαῶτος ἀκόντισε Τυδέος υἱός· καὶ τοῦ μέν ῥ᾽ ἀφάμαρτεν, ὃ δ᾽ ἡνίοχον θεράποντα υἱὸν ὑπερθύμου Θηβαίου Ἠνιοπῆα 120 ἵππων ἡνί᾽ ἔχοντα βάλε στῆθος παρὰ μαζόν. ἤριπε δ᾽ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδες· τοῦ δ᾽ αὖθι λύθη ψυχή τε μένος τε.
|
|
Εζάλισε τον Έκτορα ο πόνος του συντρόφου. Θλιμμένος κει τον άφησε κι εζήτα κυβερνήτην να έβρη άλλον ατρόμητον. Ουδέ πολληώρα εμείναν οι ίπποι δίχως οδηγόν, ότι τον Ιφιτίδην ήβρε τον Αρχιπτόλεμον, ατρόμητον κι επήρε στην άμαξαν και του’δωκε τους χαλινούς των ίππων.
|
Ἕκτορα δ᾽ αἰνὸν ἄχος πύκασε φρένας ἡνιόχοιο· τὸν μὲν ἔπειτ᾽ εἴασε καὶ ἀχνύμενός περ ἑταίρου 125 κεῖσθαι, ὃ δ᾽ ἡνίοχον μέθεπε θρασύν· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι δὴν ἵππω δευέσθην σημάντορος· αἶψα γὰρ εὗρεν Ἰφιτίδην Ἀρχεπτόλεμον θρασύν, ὅν ῥα τόθ᾽ ἵππων ὠκυπόδων ἐπέβησε, δίδου δέ οἱ ἡνία χερσίν.
|
|
Όλεθρος τότε θα’ρχονταν. Καταστροφή των Τρώων, και μες στα τείχη ωσάν αρνιά θα τους μανδρίζαν όλους. Το νόησ’ όμως των θεών κι ανθρώπων ο πατέρας. Και με φωνήν τρομακτικήν λευκόν αστροπελέκι στην γην απέλυσ’ έμπροσεν των ίππων του Τυδείδη, και απ’ το θειάφι όπ’ άναβε δεινή σηκώθη φλόγα.
Ετρόμαξαν στην άμαξα ζεμένα τα πουλάρια. Οι χαλινοί του Νέστορος από τα χέρια φύγαν και φόβος τον κυριευσε και στον Τυδείδην είπε:
|
ἔνθά κε λοιγὸς ἔην καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, 130 καί νύ κε σήκασθεν κατὰ Ἴλιον ἠΰτε ἄρνες, εἰ μὴ ἄρ᾽ ὀξὺ νόησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· βροντήσας δ᾽ ἄρα δεινὸν ἀφῆκ᾽ ἀργῆτα κεραυνόν, κὰδ δὲ πρόσθ᾽ ἵππων Διομήδεος ἧκε χαμᾶζε· δεινὴ δὲ φλὸξ ὦρτο θεείου καιομένοιο[1], 135 τὼ δ᾽ ἵππω δείσαντε καταπτήτην ὑπ᾽ ὄχεσφι· Νέστορα δ᾽ ἐκ χειρῶν φύγον ἡνία σιγαλόεντα, δεῖσε δ᾽ ὅ γ᾽ ἐν θυμῷ, Διομήδεα δὲ προσέειπε·
|
|
«Τυδείδη, στρέψε δια φυγήν τ’ ακούραστα πουλάρια. Δεν βλέπεις ότι του Διός δεν σε βοηθεί το χέρι; Εις τούτον τώρα εχάρισε την δόξαν ο Κρονίδης, σήμερα. Κι ύστερα σε μας θα την χαρίση, αν θέλη. Θνητός την γνώμην του Διός του μεγαλοδυνάμου, όσον και αν είναι ανδράγαθος, ποτέ δεν θα κρατήση.».
|
Τυδεΐδη ἄγε δ᾽ αὖτε φόβον δ᾽ ἔχε μώνυχας ἵππους. ἦ οὐ γιγνώσκεις ὅ τοι ἐκ Διὸς οὐχ ἕπετ᾽ ἀλκή; 140 νῦν μὲν γὰρ τούτῳ Κρονίδης Ζεὺς κῦδος ὀπάζει σήμερον· ὕστερον αὖτε καὶ ἡμῖν, αἴ κ᾽ ἐθέλῃσι, δώσει· ἀνὴρ δέ κεν οὔ τι Διὸς νόον εἰρύσσαιτο οὐδὲ μάλ᾽ ἴφθιμος, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερός ἐστι.
|
|
Σ’ εκείνον τότε απάντησεν ο ανδρείος Διομήδης: «Αυτά που λέγεις, γέροντα, ορθόν τον λόγον έχουν. Αλλ’ είναι τούτο που βαθιά πληγώνει την ψυχήν μου. Μια μέρα θέλει καυχηθεί ο Έκτωρ προς τους Τρώας: «Τον Διομήδη έκαμα εγώ να φύγη προς τα πλοία.». Αυτό θα ειπεί, και η μαύρη γη τότε ας ανοίξει εμπρός μου.». |
τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· 145 ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἔειπες· ἀλλὰ τόδ᾽ αἰνὸν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσσ᾽ ἀγορεύων· Τυδεΐδης ὑπ᾽ ἐμεῖο φοβεύμενος ἵκετο νῆας. ὥς ποτ᾽ ἀπειλήσει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. 150
|
|
Του απάντησε ο Γερήνιος ο Νέστορας ιππότης: «Ωιμένα, υιέ του συνετού Τυδέως, του ιπποδάμου και αν ο Έκτωρ άνανδρον σε ειπεί, πώς θα το στέρξουν των Τρώων και Δαρδανιδών τ’ ασπιδοφόρα πλήθη, κι εξόχως οι γυναίκες των που τους ανδρειωμένους συντρόφους είδαν από σε να κυλισθούν στο χώμα;»
Κι έστρεψε ο γέρος δια φυγήν τ’ ακούραστα πουλάρια με τον λαόν όπ’ έφευγε, και ο Έκτωρ με τους Τρώας μ’ αλαλαγμόν επάνω τους τα πικρά βέλη εχύναν.
|
τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ· ὤ μοι Τυδέος υἱὲ δαΐφρονος, οἷον ἔειπες. εἴ περ γάρ σ᾽ Ἕκτωρ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φήσει, ἀλλ᾽ οὐ πείσονται Τρῶες καὶ Δαρδανίωνες καὶ Τρώων ἄλοχοι μεγαθύμων ἀσπιστάων, 155 τάων ἐν κονίῃσι βάλες θαλεροὺς παρακοίτας. ὣς ἄρα φωνήσας φύγαδε τράπε μώνυχας ἵππους αὖτις ἀν᾽ ἰωχμόν· ἐπὶ δὲ Τρῶές τε καὶ Ἕκτωρ ἠχῇ θεσπεσίῃ βέλεα στονόεντα χέοντο.
|
|
Τότε μακράν του έσυρε κραυγήν ο μέγας Έκτωρ:
«Τυδείδ’, οι άνδρες Δαναοί με θέσιν σ’ ετιμούσαν πρώτην, με κρέας άφθονον, μ’ ολόγεμα ποτήρια. Τώρα που εσύ εφάνηκες γυνή θα σε καταφρονέσουν. Ω χάσου, κόρη ουτιδανή. Στους πύργους μας να φθάσης, δούλες εις τα καράβια σας να πάρης τες γυναίκες δεν θα σ’ αφήσω και από εμέ θα ιδής την κακήν ώραν.». |
τῷ δ᾽ ἐπὶ μακρὸν ἄϋσε μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ· Τυδεΐδη περὶ μέν σε τίον Δαναοὶ ταχύπωλοι ἕδρῃ τε κρέασίν τε ἰδὲ πλείοις δεπάεσσι· νῦν δέ σ᾽ ἀτιμήσουσι· γυναικὸς ἄρ᾽ ἀντὶ τέτυξο. ἔρρε κακὴ γλήνη, ἐπεὶ οὐκ εἴξαντος ἐμεῖο πύργων ἡμετέρων ἐπιβήσεαι, οὐδὲ γυναῖκας 165 ἄξεις ἐν νήεσσι· πάρος τοι δαίμονα δώσω.
|
|
Είπε και τότε μέσα του στοχάσθη ο Διομήδης εάν θα στρέψη τ’ άλογα ν’ αντιταχθή σ’ εκείνον. Και τρεις φορές εις της ψυχής τα βάθη το εστοχάσθη, και τρεις εβρόντησε φορές της Ίδης απ’ τα όρη στους Τρώας νίκης μήνυμα ο πάνσοφος Κρονίδης.
|
ὣς φάτο, Τυδεΐδης δὲ διάνδιχα μερμήριξεν ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι. τρὶς μὲν μερμήριξε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τρὶς δ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾽ Ἰδαίων ὀρέων κτύπε μητίετα Ζεὺς σῆμα τιθεὶς Τρώεσσι μάχης ἑτεραλκέα νίκην.
|
|
Και φωνήν έβγαλε τρανήν ο Έκτωρ προς τους Τρώας:
«Τρώες, Λύκιοι, Δάρδανοι και σεις κονταρομάχοι, ως άνδρες την πολεμικήν ορμήν σας αισθανθήτε. Ξεύρ’ ότι νίκην ένδοξον ευδόκησε ο Κρονίδης σ’ εμέ να δώση και κακό μεγάλο εις τους Αργείους που σοφισθήκαν οι μωροί τα τείχη αυτά που βλέπω τ’ αδύνατα τ’ αψήφιστα. Κι η ανδρειά μας θα τα σπάση και τ’ άλογα τον λάκκον τους ευκόλως θα πηδήσουν. Και όταν περάσω κ ευρεθώ σιμά στα κοίλα πλοία, φωτιά να μου ετοιμάσετε, μη λησμονείτε, ω φίλοι, να καύσω τα καράβια τους κι εκείνους να φονεύσω, τους Αχαιούς κει που ο καπνός θα τους στενοχωρήσει.». |
Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀΰσας·
Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρες ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδος ἀλκῆς. γιγνώσκω δ᾽ ὅτι μοι πρόφρων κατένευσε Κρονίων νίκην καὶ μέγα κῦδος, ἀτὰρ Δαναοῖσί γε πῆμα· νήπιοι οἳ ἄρα δὴ τάδε τείχεα μηχανόωντο ἀβλήχρ᾽ οὐδενόσωρα· τὰ δ᾽ οὐ μένος ἁμὸν ἐρύξει· ἵπποι δὲ ῥέα τάφρον ὑπερθορέονται ὀρυκτήν. ἀλλ᾽ ὅτε κεν δὴ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι γένωμαι, 180 μνημοσύνη τις ἔπειτα πυρὸς δηΐοιο γενέσθω, ὡς πυρὶ νῆας ἐνιπρήσω, κτείνω δὲ καὶ αὐτοὺς Ἀργείους παρὰ νηυσὶν ἀτυζομένους ὑπὸ καπνοῦ.
|
|
Είπε κι επαρακίνησε με την φωνήν τους ίππους:
«Ω Ξάνθε και συ Πόδαγρε, Αίθων και Λάμπε θείε, τώρα να μου αποδώσετε τες τόσες καλωσύνες, που η γεννημένη απ’ τον λαμπρόν Αετίων’ Ανδρομάχη έχει δια σας και πρόθυμα σας ετοιμάζει πρώτα γλυκό σιτάρι και κρασί, κι ευφραίνεται η καρδιά σας, παρά σ’ εμέ που σύντροφος καυχώμαι αγαπητός της. Συντρέχετε με σπουδακτικά και τότε την ασπίδα του Νέστορος θα πάρωμεν, που ως τ’ αστρ’ ανέβ’ η φήμη, που είναι ολόκληρη χρυσή με τα ραβδιά της όλα, και από τους ώμους έπειτα του δυνατού Τυδείδη τον θώρακα να πάρωμεν έργον λαμπρόν του Ηφαίστου. Αν αυτά πάρωμεν ημείς, οι Αχαιοί, νομίζω την νύκταν τούτην θ’ ανεβούν στα γρήγορα καράβια.». |
ὣς εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε·
Ξάνθέ τε καὶ σὺ Πόδαργε καὶ Αἴθων Λάμπέ[2] τε δῖε νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον, ἣν μάλα πολλὴν Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἠετίωνος ὑμῖν πὰρ προτέροισι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν οἶνόν τ᾽ ἐγκεράσασα πιεῖν, ὅτε θυμὸς ἀνώγοι, ἢ ἐμοί, ὅς πέρ οἱ θαλερὸς πόσις εὔχομαι εἶναι. 190 ἀλλ᾽ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὄφρα λάβωμεν ἀσπίδα Νεστορέην, τῆς νῦν κλέος οὐρανὸν ἵκει πᾶσαν χρυσείην ἔμεναι, κανόνας τε καὶ αὐτήν, αὐτὰρ ἀπ᾽ ὤμοιιν Διομήδεος ἱπποδάμοιο δαιδάλεον θώρηκα, τὸν Ἥφαιστος κάμε τεύχων. εἰ τούτω κε λάβοιμεν, ἐελποίμην κεν Ἀχαιοὺς αὐτονυχὶ νηῶν ἐπιβησέμεν ὠκειάων.
|
|
Στο καύχημά του εθύμωσεν η Ήρα κι εταράχθη στον θρόνον η σεπτή θεά και ο Όλυμπος εσείσθη. Κι έπειτα εστράφη κι έλεγε στον μέγαν Ποσειδώνα:
«Στην δύναμιν σου, απέραντε, μεγάλε κοσμοσείστη, δεν θλίβεσαι των Δαναών να βλέπεις τους θανάτους; Και σου ανεβάζουν στες Αιγές και στην Ελίκην δώρα καλά και πάμπολλα. Και συ το θέλεις να νικήσουν. Εάν όσ’ είμαστε βοηθοί των Αχαιών τον Δία θέλαμε να κρατήσωμε κι εσπρώχναμε τους Τρώας, μόνος στην Ίδην θα’μενεν ο Βροντητής θλιμμένος.».
|
ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος, νεμέσησε δὲ πότνια Ἥρη, σείσατο δ᾽ εἰνὶ θρόνῳ, ἐλέλιξε δὲ μακρὸν Ὄλυμπον, καί ῥα Ποσειδάωνα[3] μέγαν θεὸν ἀντίον ηὔδα·
ὢ πόποι ἐννοσίγαι᾽ εὐρυσθενές, οὐδέ νυ σοί περ ὀλλυμένων Δαναῶν ὀλοφύρεται ἐν φρεσὶ θυμός. οἳ δέ τοι εἰς Ἑλίκην τε καὶ Αἰγὰς δῶρ᾽ ἀνάγουσι πολλά τε καὶ χαρίεντα· σὺ δέ σφισι βούλεο νίκην. εἴ περ γάρ κ᾽ ἐθέλοιμεν, ὅσοι Δαναοῖσιν ἀρωγοί, Τρῶας ἀπώσασθαι καὶ ἐρυκέμεν εὐρύοπα Ζῆν, αὐτοῦ κ᾽ ἔνθ᾽ ἀκάχοιτο καθήμενος οἶος ἐν Ἴδῃ.
|
|
Εβάρυνε και απάντησε, ο μέγας κοσμοσείστης:
«Στην γλώσσαν, αχαλίνωτη, ποιον λόγον είπες, Ήρα; Εις μάχην να’λθωμεν ημείς οι άλλοι με τον Δία εγώ δεν θα’θελα, επειδή πολύ’ναι ανώτερός μας.».
|
τὴν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη κρείων ἐνοσίχθων·
Ἥρη ἀπτοεπὲς ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες. οὐκ ἂν ἔγωγ᾽ ἐθέλοιμι Διὶ Κρονίωνι μάχεσθαι 210 ἡμέας τοὺς ἄλλους, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερός ἐστιν.
|
|
Αυτά ελέγαν οι θεοί. Και ωστόσ’ όλον τον τόπον, οπού του τείχους έκλειεν ο λάκκος προς τα πλοία, ίπποι γεμίζαν στριμωκτά και πλήθη ασπιδοφόροι. Και τους εστρίμωνε ο γοργός ισόπαλος του Άρη, ο Έκτωρ, αφού ήθελε να τον διδάξει ο Δίας. Και αφεύκτως τότε θα’καιγε τα ισόπλευρα καράβια αν στου Αγαμέμνονος τον νουν δεν έβαζεν η Ήρα να κινηθή, τους Αχαιούς ο ίδιος να εμψυχώση.
Των Αχαιών εις τες σκηνές επήγε κι εκρατούσε μέγαν μανδύαν πορφυρόν, και εις το τρανό καράβι του Οδυσσέως έμεινε, που ευρίσκετο στην μέσην, ώστε ν’ ακούεται η φωνή στο’να και στ’ άλλο μέρος και στες σκηνές του Αίαντος του Τελαμωνιάδη και του Αχιλλέως, που ακρινά τα πλοία τους εστήσαν, στην δύναμίν τους ήσυχοι και στην πολλήν ανδρείαν.
Και ψιλήν έσυρε φωνήν στων Δαναών τα πλήθη:
|
ὣς οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον· τῶν δ᾽ ὅσον ἐκ νηῶν ἀπὸ πύργου τάφρος ἔεργε πλῆθεν ὁμῶς ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν ἀσπιστάων εἰλομένων· εἴλει δὲ θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ 215 Ἕκτωρ Πριαμίδης, ὅτε οἱ Ζεὺς κῦδος ἔδωκε. καί νύ κ᾽ ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ νῆας ἐΐσας, εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκ᾽ Ἀγαμέμνονι πότνια Ἥρη αὐτῷ ποιπνύσαντι θοῶς ὀτρῦναι Ἀχαιούς.
βῆ δ᾽ ἰέναι παρά τε κλισίας καὶ νῆας Ἀχαιῶν 220 πορφύρεον μέγα φᾶρος ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ, στῆ δ᾽ ἐπ᾽ Ὀδυσσῆος μεγακήτεϊ νηῒ μελαίνῃ, ἥ ῥ᾽ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε, ἠμὲν ἐπ᾽ Αἴαντος κλισίας Τελαμωνιάδαο ἠδ᾽ ἐπ᾽ Ἀχιλλῆος, τοί ῥ᾽ ἔσχατα νῆας ἐΐσας 225 εἴρυσαν, ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεϊ χειρῶν· ἤϋσεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώς·
|
|
«Αίσχος, Αργείοι θαυμαστοί στην όψιν, αλλ’ αχρείοι! Που επήγαν τα καυχήματα πολεμικής ανδρείας που στον αέρα ερίχνετε στην Λήμνον συναγμένοι, τρώγοντας κρέατα πολλά βοδιών ορθοκεράτων, πίνοντας το γλυκό κρασί στα ολόγεμα ποτήρια, πως ένας θ’ αντιστέκονταν προς διακοσίους Τρώας; Και τώρα άξιοι δεν είμασθεν δι’έναν όλοι αντάμα, τον Έκτορα, που ιδού φωτιά θα βάλη στα καράβια.
Απ’ τους μεγάλους βασιλείς τάχ’ άλλον, ω πατέρα, εις τόσην ζάλην έριξες και στέρησιν της δόξης; Και όμως κανέναν των λαμπρών βωμών σου δεν αφήκα καθώς αρμένιζα για δω – ποτέ να μη’χα φθάσει – χωρίς των μόσχων τα μηριά και λίπος να σας κάψω, δια να κερδίσ’ ως ήθελα την πυργωμένην Τροίαν. Αλλά, πατέρα, στέρξε μου καν τούτην την ευχήν μου. καν την ζωήν να σώσωμεν ευδόκησε, μη θέλης οι Δαναοί να συντριβούν, ως βλέπεις, απ’ τους Τρώας.».
|
αἰδὼς Ἀργεῖοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, εἶδος ἀγητοί· πῇ ἔβαν εὐχωλαί, ὅτε δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι, ἃς ὁπότ᾽ ἐν Λήμνῳ κενεαυχέες ἠγοράασθε, 230 ἔσθοντες κρέα πολλὰ βοῶν ὀρθοκραιράων πίνοντες κρητῆρας ἐπιστεφέας οἴνοιο, Τρώων ἄνθ᾽ ἑκατόν τε διηκοσίων τε ἕκαστος στήσεσθ᾽ ἐν πολέμῳ· νῦν δ᾽ οὐδ᾽ ἑνὸς ἄξιοί εἰμεν Ἕκτορος, ὃς τάχα νῆας ἐνιπρήσει πυρὶ κηλέῳ. 235 Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τιν᾽ ἤδη ὑπερμενέων βασιλήων τῇδ᾽ ἄτῃ ἄασας καί μιν μέγα κῦδος ἀπηύρας; οὐ μὲν δή ποτέ φημι τεὸν περικαλλέα βωμὸν νηῒ πολυκλήϊδι παρελθέμεν ἐνθάδε ἔρρων, ἀλλ᾽ ἐπὶ πᾶσι βοῶν δημὸν καὶ μηρί᾽ ἔκηα 240 ἱέμενος Τροίην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι. ἀλλὰ Ζεῦ τόδε πέρ μοι ἐπικρήηνον ἐέλδωρ· αὐτοὺς δή περ ἔασον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι, μηδ᾽ οὕτω Τρώεσσιν ἔα δάμνασθαι Ἀχαιούς.
|
[1] Ο κεραυνός του Δία, λοιπόν, ήταν από θειάφι που καίγεται και βάζει φωτιά. Επομένως ΔΕΝ ήταν φυσικό φαινόμενο (κεραυνός σε καταιγίδα).