ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ : ο ΠΑΡΙΣ.
Πάρις από το ΠΑΡΙΖΩ = καθίζω κάποιον κοντά μου, ή το
ΠΑΡΙΣΟΩ = κάνω κάτι σχεδόν όμοιο, το εξισώνω.
Όταν ήταν να γεννηθεί ο Πάρις, η μητέρα του, η ΕΚΑΒΗ,
είδε ένα όνειρο. Πως κρατούσε μια δάδα και έβαζε φωτιές. Η κόρη της, η
μάντισσα ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, το θεώρησε κακό οιωνό, και της είπε να διώξει το μωρό όταν
γεννηθεί. Εκείνη το άφησε σε μια κορυφή του όρους ΙΔΑ, της Τρωάδας. Τον
Πάρι τον βρήκε ένας βοσκός και τον ανέθρεψε σαν παιδί του. Όταν
μεγάλωσε, ο Πάρις, ερωτεύτηκε την νύμφη Οινώνη. Κάποτε, οι τρεις θεές,
Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη, κρατώντας το μήλο που είχε ρίξει στον γάμο της Θέτιδας
με τον Πηλέα (γονείς του Αχιλλέα), η θεά Έρις, και το οποίο έγραφε «Τη
Καλλίστη», πήγαν στον Πάρι, τον βοσκό ακόμα, να κρίνει αυτός ποια θεά ήταν η
πιο όμορφη και ποια θα έπρεπε να πάρει το μήλο. Κάθε μια του έταξε και
κάτι, για να κερδίσει την εύνοιά του. Ο Πάρις έκρινε πως η προσφορά της
Αφροδίτης, να του δώσει την «Ωραία Ελένη», την σύζυγο του Μενέλαου, βασιλιά της
Σπάρτης, ήταν η καλύτερη προσφορά. Και έδωσε σε αυτήν το μήλο... Μετά
από αυτό, εμφανίστηκε στην Τροία, στο παλάτι του Πρίαμου, και αποκάλυψε πως
είναι γιος του. Η Κασσάνδρα τον αναγνώρισε και τον δέχτηκαν να μείνει
μαζί τους. Ο Τρώας Πρίγκηπας πια, Πάρις, ξεκίνησε, μαζί με τον Αινεία,
να επισκεφθεί την Σπάρτη για να πάρει το ‘δώρο’ του... Την Ελένη.
Ο Παυσανίας [10,
12,1], μιλώντας για τις Σίβυλλες, αναφέρεται στην Ηροφίλη
και γράφει τα εξής: «Η Σίβυλλα αυτή φαίνεται πως έζησε πριν τον Τρωικό πολεμο
και προφήτεψε με τους χρησμούς της πως η Ελένη θα
τραφεί στη Σπάρτη για τον όλεθρο της Ασίας και της Ευρώπης και πως το Ιλιο θα
κυριευθεί εξαιτίας της από τους Έλληνες. Οι Δήλιοι
θυμούνται και έναν ύμνο της γυναίκας αυτής για τον Απόλλωνα. Στο ποίημά της
ονομάζει τον εαυτό της όχι μόνο Ηροφίλη, αλλά και Αρτεμη και λέει πως είναι
σύζυγος νόμιμη του Απόλλωνα, άλλοτε όμως αδελφή του και άλλοτε κόρη του. Έκαμε
το ποίημα αυτό βρισκόμενη σε μανία και
κατεχόμενη από τον θεό. Σε άλλους στίχους των χρησμών της είπε πως η μητέρα της
είναι μια από τις αθάνατες νύμφες της Ίδης και ο πατέρας της άνθρωπος. Οι
στίχοι είναι οι εξής: Είμαι γεννημένη μισή θνητή μισή θεϊκή
/ από αθάνατη νύμφη και από πατέρα σιτοφάγο / Από την μητέρα μου κατάγομαι από
την Ίδη, η πατρική μου γη είναι η κόκκινη / Μαρπησσος, ιερή της Μεγάλης Μητρός,
και ο Αϊδωνεύς ποταμός.
Υπήρχαν ακόμη τώρα στην τρωική Ίδη τα ερείπια της πόλης Μαρπήσσου με κατοίκους εξήντα περίπου άτομα.
Το έδαφος γύρω από την Μάρπησσο είναι κοκκινωπό και τόσο πολύ ξερό, ώστε και ο
ποταμος Αϊδωνεύς να χανεται κάτω από το έδαφος, να ξαναβγαίνει και να
ξαναπαθαίνει το ίδιο, ώσπου να εξαφανιστεί εντελώς κάτω από τη γη. Αυτό
γίνεται, μου φαίνεται, επειδή η Ιδη είναι εδώ λεπτή – χωρίς αρκετό χώμα – και
πορώδης. Η Μάρπησσος απέχει από την Αλεξάνδρεια της Τρωάδας [πόλη απέναντι από
την Τένεδο] διακόσια σαράντα στάδια.
Στην Αλεξάνδρεια αυτή λένε πως η Ηροφίλη είχε γίνει φύλακας του ναού του Απόλλωνα ΣΜΙΝΘΕΑ και πως σχετικά με το όνειρο της ΕΚΑΒΗΣ προφήτεψε όσα ξέρουμε πως
πραγματοποιήθηκαν. Η Σίβυλλα αυτή έζησε το μεγαλύτερο μέρος
της ζωής της στην Σάμο, πήγε όμως και στην Κλάρο της περιοχής της Κολοφώνας και
στην Δήλο και στους Δελφούς. Κάθε φορά που επισκεπτόταν τους Δελφούς έψαλλε
πάνω σε έναν βράχο. Το μοιραίο την βρήκε στην Τρωάδα. Μέσα στο άλσος του
Σμινθέα είναι ο τάφος της με το εξής ελεγείο πάνω στη στήλη: Είμαι εγώ, η άσφαλτη προφήτισσα του Φοίβου Σίβυλλα / κρυμμενη
κάτω από τον πέτρινο αυτόν τάφο / παρθένος με φωνή πριν, τώρα όμως για παντα
άφωνη / που εξαιτίας μιας μοίρας στιβαρής βρήκα τα δεσμά τούτα. / Αλλά είμαι
θαμμένη κοντά στις νύμφες και τον Ερμή τούτον / διατηρώντας στον κάτω κόσμο ένα
μέρος του άλλοτε ηγεμονικού αξιώματός μου./. Κοντά στον ταφο
της είναι στημένος ο λίθινος Ερμής του τύπου με το τετράγωνο σχήμα... Η νύμφη,
μητέρα της Ηροφίλης είχε το προσωνύμιο ΙΔΑΙΑ, επειδή οι τόποι με τα
ΠΥΚΝΑ ΔΑΣΗ ονομάζονταν τοτε Ίδαι».