Γλαυκᾶς,
ὦ φιλέριθ᾽ ἀλακάτα, δῶρον Ἀθανάας
γυναιξίν, νόος οἰκωφελίας αἷσιν ἐπάβολος, θαρσεῦσ᾽ ἄμμιν ὑμάρτη πόλιν ἐς Νείλεω ἀγλαάν, ὅππᾳ Κύπριδος ἱρὸν καλάμω χλωρὸν ὑπ᾽ ἀπαλῶ. |
|
5 | Τυίδε
γὰρ πλόον εὐάνεμον αἰτήμεθα πὰρ Διός,
ὅππως ξεῖνον ἐμὸν τέρψομ᾽ ἰδών, κἀντιφιλήσομαι, Νικίαν, Χαρίτων ἱμεροφώνων ἱερὸν φυτόν, καὶ σέ, τὰν ἐλέφαντος πολυμόχθω γεγενημέναν, δῶρον Νικιάας εἰς ἀλόχω χέρρας ὀπάσσομεν, |
10 | σὺν τᾷ
πολλὰ μὲν ἔργ᾽ ἐκτελέσεις, ἀνδρεΐοις
πέπλοις,
πολλὰ δ᾽ οἷα γυναῖκες φορέοισ᾽ ὑδάτινα βράκη. Δὶς γὰρ ματέρες ἀρνῶν μαλακοῖς ἐν βοτάνᾳ πόκοις πέξαιντ᾽ αὐτοενεί, Θευγενίδος γ᾽ ἕννεκ᾽ ἐϋσφύρω· οὕτως ἀνυσιεργός, φιλέει δ᾽ ὅσσα σαόφρονες. |
15 | Οὐ γὰρ
εἰς ἀκίρας οὐδ᾽ ἐς ἀέργῳ κεν ἐβολλόμαν
ὀπάσαι σὲ δόμοις, ἀμμετέρας ἔοισαν ἀπὸ χθονός. Καὶ γάρ σοι πατρίς, ἃν ὡξ Ἐφύρας κτίσσε ποτ᾽ Ἀρχίας νάσω Τρινακρίας μυελόν, ἀνδρῶν δοκίμων πόλιν. Νῦν μὰν οἶκον ἔχοισ᾽ ἀνέρος, ὃς πόλλ᾽ ἐδάη σοφὰ |
20 | ἀνθρώποισι
νόσοις φάρμακα λυγραῖς ἀπαλαλκέμεν,
οἰκήσεις κατὰ Μίλλατον ἐραννὰν μετ᾽ Ἰαόνων. ὡς εὐαλάκατος Θευγενὶς ἐν δαμότισιν πέλῃ, καί οἱ μνᾶστιν ἀεὶ τῶ φιλαοίδω παρέχῃς ξένω. Κεῖνο γάρ τις ἐρεῖ τὦπος ἰδών σ᾽· “Ἦ μεγάλα χάρις |
25 | δώρῳ ξὺν ὀλίγῳ, πάντα δὲ τιματὰ τὰ πὰρ φίλω.” |