ΙΛΙΑΔΟΣ  -  ΡΑΨΩΔΙΑ  M΄

(στίχοι  : 329-472 [τέλος] )

[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ  ΠΟΛΥΛΑ]

Το εδέχθη ο Γλαύκος πρόθυμα, και αντάμα των Λυκίων

τον μέγαν κίνησαν λαόν. Του Πετεώ το τέκνον

άμα τους είδε, ο Μενεσθεύς, επάγωσε. Ότι επάνω

ορμούσαν εις τον πύργον του τον όλεθρον να φέρουν.

Και ολόγυρά του εκύταζε να ιδεί των πολεμάρχων

κανέναν στην ανάγκην τους βοηθός αυτού να δράμει.

Κι εγγύς είδε τους Αίαντας, λεοντόκαρδο ζευγάρι,

στον πύργον και από την σκηνήν τον Τεύκρον μόλις ήλθε.

Αλλά βοήν δια ν’ ακουσθή να σύρει δεν ημπόρει

ότ’ ήταν κτύπος πόφθανεν ως τ’ ουρανού τον θόλον,

οι ασπίδες  ως εκρούοντο και οι περικεφαλαίες.

Και οι πύλες, ότ’ ήσαν κλειστές και οι Τρώες να τες σπάσουν

επροσπαθούσαν και με ορμήν κατόπιν να περάσουν.

Κι έστειλ’ ευθύς στον Αίαντα τον κήρυκα Θοώτην.

ὣς ἔφατ᾽, οὐδὲ Γλαῦκος ἀπετράπετ᾽ οὐδ᾽ ἀπίθησε·

τὼ δ᾽ ἰθὺς βήτην Λυκίων μέγα ἔθνος ἄγοντε.     330

τοὺς δὲ ἰδὼν ῥίγησ᾽ υἱὸς Πετεῶο Μενεσθεύς·

τοῦ γὰρ δὴ πρὸς πύργον ἴσαν κακότητα φέροντες.

πάπτηνεν δ᾽ ἀνὰ πύργον Ἀχαιῶν εἴ τιν᾽ ἴδοιτο

ἡγεμόνων, ὅς τίς οἱ ἀρὴν ἑτάροισιν ἀμύναι·

ἐς δ᾽ ἐνόησ᾽ Αἴαντε δύω πολέμου ἀκορήτω         335

ἑσταότας, Τεῦκρόν τε νέον κλισίηθεν ἰόντα

ἐγγύθεν· ἀλλ᾽ οὔ πώς οἱ ἔην βώσαντι γεγωνεῖν·

τόσσος γὰρ κτύπος ἦεν, ἀϋτὴ δ᾽ οὐρανὸν ἷκε,

βαλλομένων σακέων τε καὶ ἱπποκόμων τρυφαλειῶν

καὶ πυλέων· πᾶσαι γὰρ ἐπώχατο, τοὶ δὲ κατ᾽ αὐτὰς

ἱστάμενοι πειρῶντο βίῃ ῥήξαντες ἐσελθεῖν.

αἶψα δ᾽ ἐπ᾽ Αἴαντα προΐει κήρυκα Θοώτην·

«Θοώτη, εδώ τον Αίαντα πετάξου να καλέσεις,

τους δυο μάλιστα. Ότι αυτό θα ήταν σωτηρία,

ότι φρικτός αφανισμός σ’ ολίγο εδώ θα γίνει.

Θα πέσουν μ’ όλην την ορμήν οι Λύκιοι πολεμάρχοι

οπού στην μάχην λυσσεροί και πρώτοι εγνωρισθήκαν.

Αλλ’ αν και αυτού στον πόλεμον πολύστενοχωρούνται,

μόνον ο Τελαμώνιος ας έλθει ο μέγας Αίας,

και ο Τεύκρος εις το πλάγι του εξαίσιος τοξότης.».

ἔρχεο δῖε Θοῶτα, θέων Αἴαντα κάλεσσον,

ἀμφοτέρω μὲν μᾶλλον· ὃ γάρ κ᾽ ὄχ᾽ ἄριστον ἁπάντων

εἴη, ἐπεὶ τάχα τῇδε τετεύξεται αἰπὺς ὄλεθρος.      345

ὧδε γὰρ ἔβρισαν Λυκίων ἀγοί, οἳ τὸ πάρος περ

ζαχρηεῖς τελέθουσι κατὰ κρατερὰς ὑσμίνας.

εἰ δέ σφιν καὶ κεῖθι πόνος καὶ νεῖκος ὄρωρεν,

ἀλλά περ οἶος ἴτω Τελαμώνιος ἄλκιμος Αἴας,

καί οἱ Τεῦκρος ἅμα σπέσθω τόξων ἐῢ εἰδώς.        350

Είπε και δεν παράκουσεν ο κήρυξ εις τον λόγον,

των χαλκοφράκτων Αχαιών εδιάβηκε το τείχος,

εστήθη εμπρός στους Αίαντες και προς εκείνους είπε:

ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἄρα οἱ κῆρυξ ἀπίθησεν ἀκούσας,

βῆ δὲ θέειν παρὰ τεῖχος Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,

στῆ δὲ παρ᾽ Αἰάντεσσι κιών, εἶθαρ δὲ προσηύδα·

«Των χαλκοφράκτων Αχαιών ανδρείοι πολεμάρχοι,

ω Αίαντες, του Πετεώ το τέκνο αγαπημένο

ολίγο καν σας θέλει εκεί να δράμετε βοηθοί του,

και οι δυο μάλιστα. Ότι αυτό θα ήταν σωτηρία.

Ότι σε λίγο αφανισμός φρικτός εκεί θα γίνει.

Θα πέσουν μ’ όλην την ορμήν οι Λύκιοι πολεμάρχοι

όπου στην μάχην λυσσεροί και πρώτα εγνωρισθήκαν.

Αλλ’ αν κι εδώ στον πόλεμον πολύ στενοχωρείσθε,

μόνος ο Τελαμώνιος ας έλθει ο μέγας Αίας

και ο Τεύκρος εις το πλάγι του εξαίσιος εις το τόξον.».

Αἴαντ᾽ Ἀργείων ἡγήτορε χαλκοχιτώνων

ἠνώγει Πετεῶο διοτρεφέος φίλος υἱὸς                   355

κεῖσ᾽ ἴμεν, ὄφρα πόνοιο μίνυνθά περ ἀντιάσητον

ἀμφοτέρω μὲν μᾶλλον· ὃ γάρ κ᾽ ὄχ᾽ ἄριστον ἁπάντων

εἴη, ἐπεὶ τάχα κεῖθι τετεύξεται αἰπὺς ὄλεθρος·

ὧδε γὰρ ἔβρισαν Λυκίων ἀγοί, οἳ τὸ πάρος περ

ζαχρηεῖς τελέθουσι κατὰ κρατερὰς ὑσμίνας.        360

εἰ δὲ καὶ ἐνθάδε περ πόλεμος καὶ νεῖκος ὄρωρεν,

ἀλλά περ οἶος ἴτω Τελαμώνιος ἄλκιμος Αἴας,

καί οἱ Τεῦκρος ἅμα σπέσθω τόξων ἐῢ εἰδώς.

Και ο μέγας δεν αρνήθηκεν ο Τελαμώνιος Αίας,

και στον Οϊλιάδην έλεγε με λόγια φτερωμένα:

ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἀπίθησε μέγας Τελαμώνιος Αἴας.

αὐτίκ᾽ Ὀϊλιάδην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·        365

«Ω Αίας, συ και ο σύντροφος ανδρείος Λυκομήδης

μείνετ’ εδώ τους Δαναούς να σπρώχνετε στην μάχην

κι εγώ πηγαίνω κει βοηθός σ’ εκείνον τον αγώνα.

Και άμα τους φέρω ανάσασιν, ευθύς εδώ θα γύρω.».

Αἶαν σφῶϊ μὲν αὖθι, σὺ καὶ κρατερὸς Λυκομήδης,

ἑσταότες Δαναοὺς ὀτρύνετον ἶφι μάχεσθαι·

αὐτὰρ ἐγὼ κεῖσ᾽ εἶμι καὶ ἀντιόω πολέμοιο·

αἶψα δ᾽ ἐλεύσομαι αὖτις, ἐπὴν εὖ τοῖς ἐπαμύνω.

Τους είπε και ανεχώρησεν, κατόπιν ο αδελφός του

ο Τεύκρος, και το τόξον του βαστούσεν ο Πανδίων.

Και όταν του τείχους έφθασαν από το μέσα μέρος

στον πύργον οπού  ο Μενεσθεύς κρατούσεν ο γενναίος,

κι έφθασαν στην ανάγην τους, διότι των Λυκίων

οι μεγαλόψυχοι αρχηγοί κι εξαίσιοι πολεμάρχοι

στον προμαχών’ ανέβαιναν, ως μαύρη ανεμοζάλη.

Και άρχισαν αντιμέτωποι μ’ αλαλαγμόν την μάχην.

ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη Τελαμώνιος Αἴας,         370

καί οἱ Τεῦκρος ἅμ᾽ ᾖε κασίγνητος καὶ ὄπατρος·

τοῖς δ᾽ ἅμα Πανδίων Τεύκρου φέρε καμπύλα τόξα.

εὖτε Μενεσθῆος μεγαθύμου πύργον ἵκοντο

τείχεος ἐντὸς ἰόντες, ἐπειγομένοισι δ᾽ ἵκοντο,

οἳ δ᾽ ἐπ᾽ ἐπάλξεις βαῖνον ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶσοι        375

ἴφθιμοι Λυκίων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες·

σὺν δ᾽ ἐβάλοντο μάχεσθαι ἐναντίον, ὦρτο δ᾽ ἀϋτή.

Και πρώτος άνδρα εφόνευσεν ο Τελαμώνιος Αίας

Αἴας δὲ πρῶτος Τελαμώνιος ἄνδρα κατέκτα

Σαρπήδοντος ἑταῖρον Ἐπικλῆα μεγάθυμον

μαρμάρῳ ὀκριόεντι βαλών, ὅ ῥα τείχεος ἐντὸς   380

κεῖτο μέγας παρ᾽ ἔπαλξιν ὑπέρτατος· οὐδέ κέ μιν ῥέα

χείρεσσ᾽ ἀμφοτέρῃς ἔχοι ἀνὴρ οὐδὲ μάλ᾽ ἡβῶν,

Και αυτός το σήκωσε υψηλά. Στην περικεφαλαίαν

το’ριξε και την άνοιξε κι εσύντριψε όλ’ αντάμα

της κεφαλής τα κόκαλα. Και απ’ τον υψηλόν πύργον

έπεσε αυτός, ως βουτηχτής κι εβγήκεν η ψυχή του.

Και ο Τεύκρος τον ανδράγαθον υιόν του Ιππολόχου

οἷοι νῦν βροτοί εἰσ᾽· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ ὑψόθεν ἔμβαλ᾽ ἀείρας,

θλάσσε δὲ τετράφαλον κυνέην, σὺν δ᾽ ὀστέ᾽ ἄραξε

πάντ᾽ ἄμυδις κεφαλῆς· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ ἀρνευτῆρι ἐοικὼς  385

κάππεσ᾽ ἀφ᾽ ὑψηλοῦ πύργου, λίπε δ᾽ ὀστέα θυμός.

Τεῦκρος δὲ Γλαῦκον κρατερὸν παῖδ᾽ Ἱππολόχοιο

ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλε τείχεος ὑψηλοῖο,

ᾗ ῥ᾽ ἴδε γυμνωθέντα βραχίονα, παῦσε δὲ χάρμης.

ἂψ δ᾽ ἀπὸ τείχεος ἆλτο λαθών, ἵνα μή τις Ἀχαιῶν   

βλήμενον ἀθρήσειε καὶ εὐχετόῳτ᾽ ἐπέεσσι^.

Σφόδρα ελυπήθη ο Σαρπηδών που είδε να φεύγει ο Γλαύκος.

Και όμως μ’ ορμήν πολεμικήν ευθύς τον Θεστορίδην

Σαρπήδοντι δ᾽ ἄχος γένετο Γλαύκου ἀπιόντος

αὐτίκ᾽ ἐπεί τ᾽ ἐνόησεν· ὅμως δ᾽ οὐ λήθετο χάρμης,

ἀλλ᾽ ὅ γε Θεστορίδην** Ἀλκμάονα δουρὶ τυχήσας

νύξ᾽, ἐκ δ᾽ ἔσπασεν ἔγχος· ὃ δ᾽ ἑσπόμενος πέσε δουρὶ  

πρηνής, ἀμφὶ δέ οἱ βράχε τεύχεα ποικίλα χαλκῷ,

Σαρπηδὼν δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαλξιν ἑλὼν χερσὶ στιβαρῇσιν

ἕλχ᾽, ἣ δ᾽ ἕσπετο πᾶσα διαμπερές, αὐτὰρ ὕπερθε

τεῖχος ἐγυμνώθη, πολέεσσι δὲ θῆκε κέλευθον.

Και ο Τεύκρος με τον Αίαντα συγχρόνως του εχυθήκαν.

Τον τόξευσεν εις τον λαμπρόν ζωστήρα της ασπίδος

ο Τεύκρος. Αλλ’ εμάκρυνεν ο Ζευς απ’ τον υιόν του

τες μοίρες μη πέσει νεκρός αυτού σιμα στα πλοία.

Και την ασπίδα  ελόγισεν ο Αίας και αν και η λόγχη

δεν βγήκε πέρα, ετάραξεν αυτόν εις την ορμήν του.

Και οπίσω λίγο εσύρθηκεν, αλλά τον προμαχώνα

δεν άφηνεν, ως έλπιζε δόξαν αυτού να λάβη.

Κι εστράφη ευθύς κι εφώναζε των θεϊκών Λυκίων:

τὸν δ᾽ Αἴας καὶ Τεῦκρος ὁμαρτήσανθ᾽ ὃ μὲν ἰῷ   400

βεβλήκει τελαμῶνα περὶ στήθεσσι φαεινὸν

ἀσπίδος ἀμφιβρότης· ἀλλὰ Ζεὺς κῆρας ἄμυνε

παιδὸς ἑοῦ, μὴ νηυσὶν ἔπι πρύμνῃσι δαμείη·

Αἴας δ᾽ ἀσπίδα νύξεν ἐπάλμενος, οὐδὲ διὰ πρὸ

ἤλυθεν ἐγχείη, στυφέλιξε δέ μιν μεμαῶτα.              405

χώρησεν δ᾽ ἄρα τυτθὸν ἐπάλξιος· οὐδ᾽ ὅ γε πάμπαν

χάζετ᾽, ἐπεί οἱ θυμὸς ἐέλπετο κῦδος ἀρέσθαι.

κέκλετο δ᾽ ἀντιθέοισιν ἑλιξάμενος Λυκίοισιν·

«Ω της Λυκίας μαχηταί, που είναι η πρώτη ορμή σας;

Όσον και αν είμαι ανδράγαθος, δύσκολον είναι μόνος

δρόμον να σχίσω ανάμεσα στο τείχος προς τα πλοία.

Ακολουθείτε και οι πολλοί μεγάλα κατορθώνουν.».

ὦ Λύκιοι τί τ᾽ ἄρ᾽ ὧδε μεθίετε θούριδος ἀλκῆς;

ἀργαλέον δέ μοί ἐστι καὶ ἰφθίμῳ περ ἐόντι            410

μούνῳ ῥηξαμένῳ θέσθαι παρὰ νηυσὶ κέλευθον·

ἀλλ᾽ ἐφομαρτεῖτε· πλεόνων δέ τι ἔργον ἄμεινον.

Είπε κι εκείνοι απ’ την βοήν του σεβαστού κυρίου

ταράχθηκαν και πρόθυμοι σιμά του ορμήσαν όλοι.

Απ’ τ’ άλλο μέρος έσφιγγαν τες φάλαγγες οι Αργείοι

μέσ’ απ’ το τείχος. Και άρχισε μέγας σ’ αυτούς αγώνας.

Διότι μήτε οι Λύκιοι τους Δαναούς να βιάσουν

εδύνονταν και διάβασιν να σχίσουν προς τα πλοία

και μήτε οι Δαναοί ποτέ να διώξουν τους Λυκίους

από τα τείχη εδύνονταν, αφού σ’ αυτά πατούσαν.

ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δὲ ἄνακτος ὑποδείσαντες ὁμοκλὴν

μᾶλλον ἐπέβρισαν βουληφόρον ἀμφὶ ἄνακτα.

Ἀργεῖοι δ᾽ ἑτέρωθεν ἐκαρτύναντο φάλαγγας     415

τείχεος ἔντοσθεν, μέγα δέ σφισι φαίνετο ἔργον·

οὔτε γὰρ ἴφθιμοι Λύκιοι Δαναῶν ἐδύναντο

τεῖχος ῥηξάμενοι θέσθαι παρὰ νηυσὶ κέλευθον,

οὔτέ ποτ᾽ αἰχμηταὶ Δαναοὶ Λυκίους ἐδύναντο

τείχεος ἂψ ὤσασθαι, ἐπεὶ τὰ πρῶτα πέλασθεν.  420

Και όπως χωράφι αμοίραστο να τερμινολογήσουν

δυο γεωργοί φιλονικούν, κι έχουν στα χέρια μέτρα

κι ερίζουν δια το ανάλογον μέρος σ’ ολίγον τόπον.

Όμοια κι αυτούς εχώριζαν οι προμαχώνες, όπου

και απ’ τα δυο μέρη εσχίζονταν στ’ ανδρειωμένα στήθη

άλλες βαριές, άλλες λεπτές, δερμάτινες ασπίδες.

Πολλών ο αλύπητος χαλκός εδάγκασε το σώμα.

Στην γυμνήν πλάτην, αν κανείς εστρέφετο εις την μάχην,

στο στήθος, κι ήσαν οι πολλοί, τρυπώντας την ασπίδα.

Και ολούθε οι πύργοι ερραίνοντο και οι προμαχώνες όλοι

από το αίμα των ανδρών και Δαναών και Τρώων,

αλλά δεν εκατόρθωναν ώστ’ οι Αχαιοί να φύγουν.

ἀλλ᾽ ὥς τ᾽ ἀμφ᾽ οὔροισι δύ᾽ ἀνέρε δηριάασθον

μέτρ᾽ ἐν χερσὶν ἔχοντες ἐπιξύνῳ ἐν ἀρούρῃ,

ὥ τ᾽ ὀλίγῳ ἐνὶ χώρῳ ἐρίζητον περὶ ἴσης,

ὣς ἄρα τοὺς διέεργον ἐπάλξιες· οἳ δ᾽ ὑπὲρ αὐτέων

δῄουν ἀλλήλων ἀμφὶ στήθεσσι βοείας                   425

ἀσπίδας εὐκύκλους λαισήϊά τε πτερόεντα.

πολλοὶ δ᾽ οὐτάζοντο κατὰ χρόα νηλέϊ χαλκῷ,

ἠμὲν ὅτεῳ στρεφθέντι μετάφρενα γυμνωθείη

μαρναμένων, πολλοὶ δὲ διαμπερὲς ἀσπίδος αὐτῆς.

πάντῃ δὴ πύργοι καὶ ἐπάλξιες αἵματι φωτῶν     430

ἐρράδατ᾽ ἀμφοτέρωθεν ἀπὸ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν.

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς ἐδύναντο φόβον ποιῆσαι Ἀχαιῶν,

Και ως τα καυκιά της ζυγαριάς γνέστρα γυνή δικαία

ίσια κρατεί σηκώνοντας όμοια μαλλί και ζύγι

να πάρει τον μικρόν μισθόν τροφήν εις τα παιδιά της.

Όμοια κι εκείν’ ισόμετρα την μάχην εκρατούσαν,

ωσότου ο Ζευς εδόξασε τον Έκτορα μεγάλως,

και πρώτος πήδησεν αυτός στων Αχαιών το τείχος.

Και σφοδρήν έσυρε φωνήν: «Ανδρειωμένοι Τρώες,

α! σηκωθείτε, σπάσετε το τείχος των Αργείων

φλόγα να βάλτε ακοίμητην, να κάψετε τα πλοία.».

ἀλλ᾽ ἔχον ὥς τε τάλαντα γυνὴ χερνῆτις ἀληθής,

ἥ τε σταθμὸν ἔχουσα καὶ εἴριον ἀμφὶς ἀνέλκει

ἰσάζουσ᾽, ἵνα παισὶν ἀεικέα μισθὸν ἄρηται·            435

ὣς μὲν τῶν ἐπὶ ἶσα μάχη τέτατο πτόλεμός τε,

πρίν γ᾽ ὅτε δὴ Ζεὺς κῦδος ὑπέρτερον Ἕκτορι δῶκε

Πριαμίδῃ, ὃς πρῶτος ἐσήλατο τεῖχος Ἀχαιῶν.

ἤϋσεν δὲ διαπρύσιον Τρώεσσι γεγωνώς·

ὄρνυσθ᾽ ἱππόδαμοι Τρῶες, ῥήγνυσθε δὲ τεῖχος      440

Ἀργείων καὶ νηυσὶν ἐνίετε θεσπιδαὲς πῦρ.

Και αυτή του η παρακίνησις εβρόντησε στ’ αυτιά τους,

και ομού στο τείχος όρμησαν κι επάνω στα στεφάνια

πατούσαν ανεβαίνοντας μ’ ακονισμένες λόγχες

κι άρπαξ’ ο Έκτωρ κι έφερνε λίθον που εμπρός στες πύλες

ήταν στην ρίζαν του παχύς και σουβλερός στην άκρην,

οπού και δύο του λαού διαλεμένοι εργάτες

δεν θα σηκώναν με λοστούς στ’ αμάξι ν’ανεβάσουν,

των τωρινών θνητών, και αυτός τον έπαλλε, και μόνος

του τον ελάφρωσεν ο υιός του κρυπτοβούλου Κρόνου.

ὣς φάτ᾽ ἐποτρύνων, οἳ δ᾽ οὔασι πάντες ἄκουον,

ἴθυσαν δ᾽ ἐπὶ τεῖχος ἀολλέες· οἳ μὲν ἔπειτα

κροσσάων ἐπέβαινον ἀκαχμένα δούρατ᾽ ἔχοντες,

Ἕκτωρ δ᾽ ἁρπάξας λᾶαν φέρεν, ὅς ῥα πυλάων   445

ἑστήκει πρόσθε πρυμνὸς παχύς, αὐτὰρ ὕπερθεν

ὀξὺς ἔην· τὸν δ᾽ οὔ κε δύ᾽ ἀνέρε δήμου ἀρίστω

ῥηϊδίως ἐπ᾽ ἄμαξαν ἀπ᾽ οὔδεος ὀχλίσσειαν,

οἷοι νῦν βροτοί εἰσ᾽· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἶος.

τόν οἱ ἐλαφρὸν ἔθηκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω.450

Και ωσάν βοσκός που εύκολα βαστά κριού ποκάρι

εις την αγκάλην και δι’ αυτόν είναι μικρό το βάρος.

Όμοια τον λίθον σήκωσε κι έφερνε ο μέγας Έκτωρ

προς τα υψηλά θυρόφυλλα σφικτά, συναρμοσμένα

οπού από μέσα σταυρωτοί δυο σύρτες θα κρατούσαν

στερεωμένοι με κλειδί. Και ως έφθασε στην πύλην,

στο διάσελό του εστύλωσε το σώμα δια να δώσει

στον λίθον όλην την ορμήν. Τον έριξε στην μέσην

και τα στροφίδια σύντριψε. Κι έπεσε μέσα ο λίθος

βαρύς, και η πύλη εβρόντησεν και οι σύρτες δεν κρατήσαν

και από τον λίθον σείστηκαν και ανοίξαν οι σανίδες.

Πήδησε μέσα σκοτεινός στα βλέφαρα ως η νύκτα,

ο μέγας Έκτωρ. Και άστραφτε το σώμα του ζωσμένο

τρομακτικώς με τ’ άρματα. Κι εκράτει δυο κοντάρια.

Και όταν με μάτια φλογερά στην πύλην επηδούσε,

μόλις θεός θα εδύνοντο ν’ αντισταθεί σ’ εκείνον.

Και προς τους Τρώας φώναξε στρεφόμενος στα πλήθη,

ευθύς το τείχος να υπερβούν κι εκείνοι του υπακούσαν.

ὡς δ᾽ ὅτε ποιμὴν ῥεῖα φέρει πόκον ἄρσενος οἰὸς

χειρὶ λαβὼν ἑτέρῃ, ὀλίγον τέ μιν ἄχθος ἐπείγει,

ὣς Ἕκτωρ ἰθὺς σανίδων φέρε λᾶαν ἀείρας,

αἵ ῥα πύλας εἴρυντο πύκα στιβαρῶς ἀραρυίας

δικλίδας ὑψηλάς· δοιοὶ δ᾽ ἔντοσθεν ὀχῆες              455

εἶχον ἐπημοιβοί, μία δὲ κληῒς ἐπαρήρει.

στῆ δὲ μάλ᾽ ἐγγὺς ἰών, καὶ ἐρεισάμενος βάλε μέσσας

εὖ διαβάς, ἵνα μή οἱ ἀφαυρότερον βέλος εἴη,

ῥῆξε δ᾽ ἀπ᾽ ἀμφοτέρους θαιρούς· πέσε δὲ λίθος εἴσω

βριθοσύνῃ, μέγα δ᾽ ἀμφὶ πύλαι μύκον, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ὀχῆες

ἐσχεθέτην, σανίδες δὲ διέτμαγεν ἄλλυδις ἄλλη

λᾶος ὑπὸ ῥιπῆς· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ ἔσθορε φαίδιμος Ἕκτωρ

νυκτὶ θοῇ ἀτάλαντος ὑπώπια· λάμπε δὲ χαλκῷ

σμερδαλέῳ, τὸν ἕεστο περὶ χροΐ, δοιὰ δὲ χερσὶ

δοῦρ᾽ ἔχεν· οὔ κέν τίς μιν ἐρύκακεν ἀντιβολήσας   465

νόσφι θεῶν ὅτ᾽ ἐσᾶλτο πύλας· πυρὶ δ᾽ ὄσσε δεδήει.

κέκλετο δὲ Τρώεσσιν ἑλιξάμενος καθ᾽ ὅμιλον

τεῖχος ὑπερβαίνειν· τοὶ δ᾽ ὀτρύνοντι πίθοντο.

Και μέρος το υπερέβαιναν, και μέρος εχυνόνταν

στην πύλην και την διάβαιναν. Κι έφυγαν προς τα πλοία

οι Δαναοί και θόρυβος μεγάλος εγεννήθη.

αὐτίκα δ᾽ οἳ μὲν τεῖχος ὑπέρβασαν, οἳ δὲ κατ᾽ αὐτὰς

ποιητὰς ἐσέχυντο πύλας· Δαναοὶ δὲ φόβηθεν      470

νῆας ἀνὰ γλαφυράς, ὅμαδος δ᾽ ἀλίαστος ἐτύχθη.