Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ

Ιλιάδος Ραψωδία Λ΄, στ. 13-46

Και αγάπησαν τον πόλεμον σφοδρότερα ή να γύρουν με τα βαθιά καράβια τους στην ποθητήν πατρίδα. Κι εβόησε των Αχαιών ν’ αρματωθούν ο Ατρείδης. Και με χαλκόν αστραφτερόν ο ίδιος οπλιζόταν. Τα σκέλη πρώτα με λαμπρές κνημίδες έζωσ’ όλα όπου εθηλυκώνονταν με ολάργυρες περόνες.	τοῖσι δ᾽ ἄφαρ πόλεμος γλυκίων γένετ᾽ ἠὲ νέεσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν. Ἀτρεΐδης δ᾽ ἐβόησεν ἰδὲ ζώννυσθαι ἄνωγεν 15 Ἀργείους· ἐν δ᾽ αὐτὸς ἐδύσετο νώροπα χαλκόν. κνημῖδας μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε καλὰς ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοις ἀραρυίας·
Το στήθος σκέπασ’ έπειτα με θώρακα οπού δώρον φιλοξενίας άλλοτε του έδωκε ο Κινύρας, ότι το μέγα άκουσμα στην Κύπριν είχε φθάσει που αρμένιζαν οι Αχαιοί ν’ ανέβουν εις την Τροίαν. Όθεν εφιλοδώρησεν αυτός τον βασιλέα και δώδεκα είχε ο θώρακας κλωστές από χρυσάφι, δέκ’ από μαύρον χάλυβα κι είκοσι κασσιτέρου.	δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνε, τόν ποτέ οἱ Κινύρης δῶκε ξεινήϊον εἶναι. 20 πεύθετο γὰρ Κύπρον δὲ μέγα κλέος οὕνεκ᾽ Ἀχαιοὶ ἐς Τροίην νήεσσιν ἀναπλεύσεσθαι ἔμελλον· τοὔνεκά οἱ τὸν δῶκε χαριζόμενος βασιλῆϊ. τοῦ δ᾽ ἤτοι δέκα οἶμοι ἔσαν μέλανος κυάνοιο, δώδεκα δὲ χρυσοῖο καὶ εἴκοσι κασσιτέροιο· 25
Και δράκοντες χαλυβικοί τρεις από κάθε μέρος ως τον λαιμόν απλώνονταν, ως Ίριδες, που ο Δίας σταίνει στα νέφη φοβερό σημάδι στους ανθρώπους. Και από τους ώμους κρέμασε το ξίφος, που η λαβή του άστραπτε χρυσοκόμπωτη κι είχε αργυρήν την θήκην, με κρεμαστάρια ολόχρυσα καλά συναρμοσμένην.	κυάνεοι δὲ δράκοντες ὀρωρέχατο προτὶ δειρὴν τρεῖς ἑκάτερθ᾽ ἴρισσιν ἐοικότες, ἅς τε Κρονίων ἐν νέφεϊ στήριξε, τέρας μερόπων ἀνθρώπων. ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ ὤμοισιν βάλετο ξίφος· ἐν δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον, ἀτὰρ περὶ κουλεὸν ἦεν 30 ἀργύρεον χρυσέοισιν ἀορτήρεσσιν ἀρηρός.
Κι εύμορφην, πολυδαίδαλην, σκέπην ανδρών, ασπίδα επήρε, και την έζωναν χάλκινοι κύκλοι δέκα. Κι είκοσιν ήσαν ομφαλοί λαμπροί του κασσιτέρου λευκοί κι ένας χαλύβδινος εμαύριζε στην μέσην. Στον γύρον ήταν η Γοργώ με τ’ άγριο κοίταγμά της τρομακτικόν και ολόγυρα με την Φυγήν ο Φόβος.	ἂν δ᾽ ἕλετ᾽ ἀμφιβρότην πολυδαίδαλον ἀσπίδα θοῦριν καλήν, ἣν πέρι μὲν κύκλοι δέκα χάλκεοι ἦσαν, ἐν δέ οἱ ὀμφαλοὶ ἦσαν ἐείκοσι κασσιτέροιο λευκοί, ἐν δὲ μέσοισιν ἔην μέλανος κυάνοιο. 35 τῇ δ᾽ ἐπὶ μὲν Γοργὼ βλοσυρῶπις ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ Δεῖμός τε Φόβος τε.
Τον τελαμώνα είχε αργυρόν. Και δράκοντας επάνω εστρέφετο από χάλυβα, και τρεις από τον μόνον λαιμόν φυτρώνουν κεφαλές αντίστροφα γυρμένες. Με κράνος τετραφάληρον την κεφαλήν του σκέπει και με την χήτην σείετο φρικτός επάν’ ο λόφος.	τῆς δ᾽ ἐξ ἀργύρεος τελαμὼν ἦν· αὐτὰρ ἐπ᾽ αὐτοῦ κυάνεος ἐλέλικτο δράκων, κεφαλαὶ δέ οἱ ἦσαν τρεῖς ἀμφιστρεφέες ἑνὸς αὐχένος ἐκπεφυυῖαι. 40 κρατὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν.
Επήρε δυο κοφτερά κοντάρια χαλκοφόρα κι η λάμψις απ’ τες άκρες των κτυπούσε στον αιθέρα. Τότ’ εβροντήσαν η Αθηνά κι η Ήρα να τιμήσουν των πολυχρύσων Μυκηνών τον μέγαν βασιλέα.	εἵλετο δ᾽ ἄλκιμα δοῦρε δύω κεκορυθμένα χαλκῷ ὀξέα· τῆλε δὲ χαλκὸς ἀπ᾽ αὐτόφιν οὐρανὸν εἴσω λάμπ᾽· ἐπὶ δ᾽ ἐγδούπησαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη 45 τιμῶσαι βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνης.