|
Κῆρυξ δοκοῦντα καὶ δόξαντ᾽ ἀπαγγέλλειν με χρὴ δήμου προβούλοις τῆσδε Καδμείας πόλεως· Ἐτεοκλέα μὲν τόνδ᾽ ἐπ᾽ εὐνοίᾳ χθονὸς θάπτειν ἔδοξε γῆς φίλαις κατασκαφαῖς· |
ΚΗΡΥΚΑΣ Να σας πω πρέπει, τι έκριναν κι αποφασίζουν οι πρόκριτοι αυτής της πολιτείας του Κάδμου: Αυτός ο Ετεοκλής, για όλη την τόση αγάπη πόδειξε στην πατρίδα μας, αποφασίζουν ταφή να λάβη μ' όλες τίς τιμές στη γη της. |
|
| 1015 |
στυγῶν γὰρ ἐχθροὺς θάνατον εἵλετ᾽ ἐν πόλει ἱερῶν πατρῴων δ᾽ ὅσιος ὢν μομφῆς ἄτερ τέθνηκεν οὗπερ τοῖς νέοις θνῄσκειν καλόν. οὕτω μὲν ἀμφὶ τοῦδ᾽ ἐπέσταλται λέγειν· τούτου δ᾽ ἀδελφὸν τόνδε Πολυνείκους νεκρὸν |
γιατί αποκρούοντας τους εχθρούς, νεκρός να πέση στην πατρίδα του θέλησε· καί στων θεών μας πιστός τους άγιους τους ναούς, δίχως ψεγάδι, το θάνατο, πού για τους νέους αξίζει, βρήκε. Αυτή 'ναι πού έχω η προσταγή να λέω για τούτον. Μα όσο γι' αυτόν, τον αδερφό του Πολυνείκη, |
| 1020 |
ἔξω βαλεῖν ἄθαπτον, ἁρπαγὴν κυσίν, ὡς ὄντ᾽ ἀναστατῆρα Καδμείων χθονός, εἰ μὴ θεῶν τις ἐμποδὼν ἔστη δορὶ τῷ τοῦδ᾽·. ἄγος δὲ καὶ θανὼ κεκτήσεται θεῶν πατρῴων, οὓς ἀτιμάσας ὅδε |
άταφος έξω θα ριχτή θροφή στους σκύλους, γιατ' ήθελε τη χώρα των Καδμείων ρημάξη, ά δε στεκόταν στο κοντάρι εμπρός του εμπόδιο κάποιος θεός· μα καί νεκρός θάχη το κρίμα στους θεούς των πατέρων μας, πού έχει ατιμάσει |
| 1025 |
στράτευμ᾽ ἐπακτὸν ἐμβαλὼν ᾕρει πόλιν. οὕτω πετηνῶν τόνδ᾽ ὑπ᾽ οἰωνῶν δοκεῖ ταφέντ᾽ ἀτίμως τοὐπιτίμιον λαβεῖν, καὶ μήθ᾽ ὁμαρτεῖν τυμβοχόα χειρώματα μήτ᾽ ὀξυμόλποις προσσέβειν οἰμώγμασιν, |
φέρνοντας ξένο στράτευμα να καταχτήση την πόλη τους· κι έτσι λοιπόν είν' ωρισμένο άξια να λάβη επίχειρα κι άτιμο τάφο απ' τα όρνια μόνο τ' ουρανού, δίχως κανένα χέρι ακλουθόντας να του ρίξη χώμα επάνω, |
| 1030 |
ἄτιμον εἶναι δ᾽ ἐκφορᾶς φίλων ὕπο. τοιαῦτ᾽ ἔδοξε τῷδε Καδμείων τέλει. |
δίχως να τιμηθή με οξύβοα μοιρολόγια, μηδέ φίλοι το ξόδι του να συνοδέψουν. Τέτοια αυτή η νέα αρχή της Θήβας έχει ορίσει. |
|
Ἀντιγόνη ἐγὼ δὲ Καδμείων γε προστάταις λέγω· ἢν μή τις ἄλλος τόνδε συνθάπτειν θέλῃ, ἐγώ σφε θάψω κἀνὰ κίνδυνον βαλῶ |
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Μα κ' εγώ λέω σ' αυτούς τους άρχοντες της Θήβας: κι αν δε βρεθή κανείς μαζί μου να τον θάψη, πάνω μου εγώ τον κίντυνο μόνη θα πάρω |
|
| 1035 |
θάψασ᾽ ἀδελφὸν τὸν ἐμόν, οὐδ᾽ αἰσχύνομαι ἔχουσ᾽ ἄπιστον τήνδ᾽ ἀναρχίαν πόλει. δεινὸν τὸ κοινὸν σπλάγχνον, οὗ πεφύκαμεν, μητρὸς ταλαίνης κἀπὸ δυστήνου πατρός. τοιγὰρ θέλουσ᾽ ἄκοντι κοινώνει κακῶν |
τον αδερφό μου θάβοντας· κι ούτε ντροπή μου τόχω να δείξω αντάρτισσα γνώμη στη πόλη. Πολύ ισχυρός δεσμός το κοινό σπλάχνο, απ' όπου έχομε γεννηθή, τέκνα μιανής μητέρας δυστυχισμένης κι ενός άμοιρου πατέρα. Λοιπόν, ψυχή μου, θέλοντας στ' αθέλητά του |
| 1040 |
ψυχή, θανόντι ζῶσα συγγόνῳ φρενί. τούτου δὲ σάρκας οὐδὲ κοιλογάστορες λύκοι σπάσονται· μὴ δοκησάτω τινί. τάφον γὰρ αὐτῷ καὶ κατασκαφὰς ἐγώ, γυνή περ οὖσα, τῷδε μηχανήσομαι, |
πάρε μέρος κακά καί, ζωντανή εσύ, δείξε όλη σου την καρδιά αδερφής στον πεθαμένο. Όχι, δε θα γευτούν οι λιμάντεροι λύκοι τίς σάρκες του· κανείς στο νου του ας μην το βάλη· εγώ τον τάφο, εγώ το λάκκο να του σκάψω, |
| 1045 |
κόλπῳ φέρουσα βυσσίνου πεπλώματος. καὐτὴ καλύψω, μηδέ τῳ δόξῃ πάλιν· θάρσει, παρέσται μηχανὴ δραστήριος. |
αν και γυναίκα, θα βρω τρόπο και θα φέρω στού βύσσινου του πέπλου μου τον κόρφο χώμα να τον σκεπάσω, καί μην πής αλλοιώς πώς θάναι· τρόπο θα βρή το θάρρος μου για να το πράξη. |
|
Κῆρυξ αὐδῶ πόλιν σε μὴ βιάζεσθαι τάδε. |
ΚΗΡΥΚΑΣ Μη θες στην πόλη ενάντια, σου λέω, να κάμης. |
|
|
Ἀντιγόνη αὐδῶ σὲ μὴ περισσὰ κηρύσσειν ἐμοί. |
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Σε με τα περιττά σου λέω κι εγώ μην κρίνης. |
|
| Κῆρυξ | ΚΗΡΥΚΑΣ | |
| 1050 | τραχύς γε μέντοι δῆμος ἐκφυγὼν κακά. | Σκληρός ο λαός, μια πού απ' τον κίντυνο γλυτώση. |
|
Ἀντιγόνη τράχυν᾽· ἄθαπτος δ᾽ οὗτος οὐ γενήσεται. |
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Σκλήριζε, μα όμως άταφος αυτός δε μένει. |
|
|
Κῆρυξ ἀλλ᾽ ὃν πόλις στυγεῖ, σὺ τιμήσεις τάφῳ; |
ΚΗΡΥΚΑΣ Εχθρό της χώρας θα τιμήσης συ με τάφο; |
|
|
Ἀντιγόνη ἤδη τὰ τοῦδε διατετίμηται θεοῖς. |
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Έκαμαν πια οι θεοί την κρίση τους για τούτον. |
|
|
Κῆρυξ οὔ, πρίν γε χώραν τήνδε κινδύνῳ βαλεῖν. |
ΚΗΡΥΚΑΣ Όχι όμως πριν τη χώρα του φέρη άνω κάτω. |
|
| Ἀντιγόνη | ΑΝΤΙΓΟΝΗ | |
| 1055 | παθὼν κακῶς κακοῖσιν ἀντημείβετο. | Το άδικο θέλησε με άδικο να πληρώση. |
|
Κῆρυξ ἀλλ᾽ εἰς ἅπαντας ἀνθ᾽ ἑνὸς τόδ᾽ ἔργον ἦν. |
ΚΗΡΥΚΑΣ Μα ενάντια σ' όλους στράφηκε αντίς στον ένα. |
|
|
Ἀντιγόνη ἔρις περαίνει μῦθον ὑστάτη θεῶν. ἐγὼ δὲ θάψω τόνδε· μὴ μακρηγόρει. |
ΑΝΤΙΓΟΝΗ Στερνή από τους θεούς το λόγο κλείνει η Ερις· μα εγώ θα θάψω αυτόν κι άλλα μη χάνης λόγια. |
|
|
Κῆρυξ ἀλλ᾽ αὐτόβουλος ἴσθ᾽, ἀπεννέπω δ᾽ ἐγώ. |
ΚΗΡΥΚΑΣ Κάμε του κεφαλιού σου· εγώ - είπα κι απόειπα |
|
|
Χορός φεῦ φεῦ. |
ΧΟΡΟΣ Ώχ, αλοίμον' αλλοίμονο! |
|
| 1060 |
ὦ μεγάλαυχοι καὶ φθερσιγενεῖς Κῆρες Ἐρινύες, αἵτ᾽ Οἰδιπόδα γένος ὠλέσατε πρυμνόθεν οὕτως, τί πάθω; τί δὲ δρῶ ; τί δὲ μήσωμαι; πῶς τολμήσω μήτε σὲ κλαίειν |
Των σπιτιών καταλύτρες αγέρωχες Ερινύες του ολέθρου, που πρόρριζα και το γένος του Οιδίπου αφανίσατε, τί να πω; τί να κάμω; και τί να σκεφτώ; πώς μπορώ να σ' αφήσω έτσι άκλαυτο |
| 1065 |
μήτε προπέμπειν ἐπὶ τύμβον · ἀλλὰ φοβοῦμαι κἀποτρέπομαι δεῖμα πολιτῶν. σύ γε μὴν πολλῶν πενθητήρων τεύξει· κεῖνος δ᾽ ὁ τάλας ἄγοος |
καί να μη σου ακλουθήσω το ξόδι; Όμως τρέμω κι ο φόβος της χώρας μου να τραβιούμαι με κάνει. Κι έτσι εσένα πολλά θα σε κλάψουνε μοιρολόγια, μα εκείνος αθρήνητος |
| 1070 |
μονόκλαυτον ἔχων θρῆνον ἀδελφῆς εἶσιν· τίς ἂν οὖν τὰ πίθοιτο; |
καί με μιας αδερφής μόνο κλάψιμο - ποιος το πίστευε; - ο άθλιος θα πάη. |
|
Ἡμιχόριον Α δράτω <τι> πόλις καὶ μὴ δράτω τοὺς κλαίοντας Πολυνείκη. ἡμεῖς μὲν ἴμεν καὶ συνθάψομεν |
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Α' Ό,τι νάθελε η πόλη ας τους έκανε το νεκρό Πολυνείκη όσοι κλάψουνε, μα εμείς όμως μαζί να τον θάψωμε |
|
| 1075 |
αἵδε προπομποί. καὶ γὰρ γενεᾷ κοινὸν τόδ᾽ ἄχος, καὶ πόλις ἄλλως ἄλλοτ᾽ ἐπαινεῖ τὰ δίκαια. |
συνοδεία θέ να πάμε στο ξόδι του. γιατί αυτό πένθος είναι για ολόκληρη τη γενιά· ενώ η πόλη μιά έτσι μιά αλλοιώς παραδέχεται πάντα το δίκιο. |
|
Ἡμιχόριον Β ἡμεῖς δ᾽ ἅμα τῷδ᾽, ὥσπερ τε πόλις καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ. |
ΗΜΙΧΟΡΙΟ Β' Μα εμείς πάμε μ' αυτόν, όπως σύμφωνα το απαιτεί καί το δίκιο κ' η πόλη. |
|
| 1080 |
μετὰ γὰρ μάκαρας καὶ Διὸς ἰσχὺν ὅδε Καδμείων ἤρυξε πόλιν μὴ ᾽νατραπῆναι μηδ᾽ ἀλλοδαπῷ κύματι φωτῶν κατακλυσθῆναι τὰ μάλιστα. |
Γιατί πρώτα οι θεοί οι παντοδύναμοι κι αυτός έπειτα πιότερο βοήθησε των Καδμείων την πόλη, να μην πάη άνω κάτω και σύψυχη απ' των ξένων το κύμα βουλιάξη]. |