ΙΛΙΑΔΟΣ  -  ΡΑΨΩΔΙΑ  T΄

(στίχοι  : 146-281)

[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ  ΠΟΛΥΛΑ]

 

«Τα δώρα είναι στο χέρι σου να δώσεις, ως αρμόζει,

ή να κρατήσεις. Τώρα εμείς στην μάχην ας χυθούμε.

Δεν πρέπει εδώ να τρίβωμε με λόγια τον καιρόν μας.

Το μέγα έργον άπρακτον ακόμη μένει οπίσω.

Και όπως και πάλι πρόμαχον θα ιδείτε τον Πηλείδην

να κόβει με την λόγχην του τες φάλαγγες των Τρώων,

μ’ αυτό στον νουν ανδράγαθα καθείς ας πολεμήσει.».

 

Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον         146

δῶρα μὲν αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα παρασχέμεν, ὡς ἐπιεικές,

ἤ τ᾽ ἐχέμεν παρὰ σοί· νῦν δὲ μνησώμεθα χάρμης

αἶψα μάλ᾽· οὐ γὰρ χρὴ κλοτοπεύειν ἐνθάδ᾽ ἐόντας

οὐδὲ διατρίβειν· ἔτι γὰρ μέγα ἔργον ἄρεκτον·

ὥς κέ τις αὖτ᾽ Ἀχιλῆα μετὰ πρώτοισιν ἴδηται

ἔγχεϊ χαλκείῳ Τρώων ὀλέκοντα φάλαγγας.

ὧδέ τις ὑμείων μεμνημένος ἀνδρὶ μαχέσθω.

 

 

Σ’ εκείνον ο πολύβουλος απάντησε Οδυσσέας :

 

«Όσο και αν είσαι ασύγκριτος, θεόμορφε Αχιλλέα,

μη προς την Ίλιον νηστικούς στον πόλεμον κινήσεις

τους Αχαιούς, ότι καιρόν δεν θα βαστάξει ολίγον

η μάχη, ευθύς που οι φάλαγγες πιασθούν των ανδρειωμένων,

και στα δυο μέρη ένας θεός φυσήσει την ανδρείαν.

Αλλά να φάγουν και να πιούν στες πρύμνες πρόσταξέ τους.

Δύναμις είναι το φαγί και το κρασί του ανθρώπου.

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·

μὴ δ᾽ οὕτως, ἀγαθός περ ἐών, θεοείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ

νήστιας ὄτρυνε προτὶ Ἴλιον υἷας Ἀχαιῶν

Τρωσὶ μαχησομένους, ἐπεὶ οὐκ ὀλίγον χρόνον ἔσται

φύλοπις, εὖτ᾽ ἂν πρῶτον ὁμιλήσωσι φάλαγγες

ἀνδρῶν, ἐν δὲ θεὸς πνεύσῃ μένος ἀμφοτέροισιν.

ἀλλὰ πάσασθαι ἄνωχθι θοῇς ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιοὺς

σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένος ἐστὶ καὶ ἀλκή.

 

 

 

Άνδρας δεν δύναται κανείς ολήμερα ως το δείλι

του εχθρού αντίκρυ αφάγωτος ν’ αγωνισθεί στην μάχην.

Όσην και αν έχει προθυμιά να μάχεται η ψυχή του,

σιγά-σιγά τα μέλη του βαραίνουν και τον πιάνουν

πείνα και δίψα και δειλιά τα γόνατά του τρέμουν.

Αλλ’ όποιος πρώτ’ από φαγί κι από κρασί χορτάσει

και ολημερίς αν πολεμά με τους εχθρούς αντίκρυ

το θάρρος έχει στην ψυχήν, τα μέλη δεν του κόβει

ο κόπος κι είναι ο ύστερος τον πόλεμον ν’ αφήσει.

 

οὐ γὰρ ἀνὴρ πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα

ἄκμηνος σίτοιο δυνήσεται ἄντα μάχεσθαι·

εἴ περ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν,

ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται, ἠδὲ κιχάνει      165

δίψά τε καὶ λιμός, βλάβεται δέ τε γούνατ᾽ ἰόντι.

ὃς δέ κ᾽ ἀνὴρ οἴνοιο κορεσσάμενος καὶ ἐδωδῆς

ἀνδράσι δυσμενέεσσι πανημέριος πολεμίζῃ,

θαρσαλέον νύ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεσίν, οὐδέ τι γυῖα

πρὶν κάμνει πρὶν πάντας ἐρωῆσαι πολέμοιο.    170

 

 

Σκόρπισε τώρα τον λαόν και ειπέ τους να ετοιμάσουν

το γεύμα. Ωστόσ’ ο βασιλεύς Ατρείδης ας σου φέρει

τα δώρα εδώ στην σύνοδον να τα θωρήσουν όλοι

οι Αχαιοί και να χαρείς εσύ μες στην ψυχή σου.

Και όρκον αυτός να σου ορκισθεί, στην μέσην των Αργείων,

που δεν ανάβηκε ποτέ μαζί της εις την κλίνην

όπως το θέλει των ανδρών και γυναικών ο νόμος.

 

ἀλλ᾽ ἄγε λαὸν μὲν σκέδασον καὶ δεῖπνον ἄνωχθι

ὅπλεσθαι· τὰ δὲ δῶρα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων

οἰσέτω ἐς μέσσην ἀγορήν, ἵνα πάντες Ἀχαιοὶ

ὀφθαλμοῖσιν ἴδωσι, σὺ δὲ φρεσὶ σῇσιν ἰανθῇς.

ὀμνυέτω δέ τοι ὅρκον ἐν Ἀργείοισιν ἀναστὰς    175

μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι·

ἣ θέμις ἐστὶν ἄναξ ἤ τ᾽ ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν·

 

 

Και συ ο ίδιος πράυνε στα βάθη την ψυχήν σου.

Εις την σκηνήν του με λαμπρό τραπέζι ας σε ημερώσει

το δίκαιόν σου ανέλλειπα να λάβεις όπως πρέπει.

Και δικαιότερος στο εξής και μ’ άλλους θα’σαι, Ατρείδη.

Ότι ποσώς κατάκρισιν δεν έχει βασιλέας

εάν κάποιον παραδίκησε και τον καταπραϋνει.».

 

καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ φρεσὶν ἵλαος ἔστω.

αὐτὰρ ἔπειτά σε δαιτὶ ἐνὶ κλισίῃς ἀρεσάσθω

πιείρῃ, ἵνα μή τι δίκης ἐπιδευὲς ἔχῃσθα.             180

Ἀτρεΐδη σὺ δ᾽ ἔπειτα δικαιότερος καὶ ἐπ᾽ ἄλλῳ

ἔσσεαι. οὐ μὲν γάρ τι νεμεσσητὸν βασιλῆα

ἄνδρ᾽ ἀπαρέσσασθαι ὅτε τις πρότερος χαλεπήνῃ.

 

 

Και προς αυτόν απάντησεν ο μέγας Αγαμέμνων:

«Εχάρηκα όπως άκουσα τον λόγον σου, Οδυσσέα,

τα είπες όλα ορθότατα και όπως τα θέλ’ η τάξις.

Αυτά θα ομώσω πρόθυμος, ως και η ψυχή μου θέλει.

Ουδέ θα γίνω επίορκος εμπρός των αθανάτων.

Και απ’ την ορμήν ας κρατηθεί της μάχης ο Πηλείδης

και όλοι εδώ μείνετε μαζί, όσο τα δώρα να’λθουν

απ’ την σκηνήν και κάμωμε των όρκων την θυσίαν.

 

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

χαίρω σεῦ Λαερτιάδη τὸν μῦθον ἀκούσας·      185

ἐν μοίρῃ γὰρ πάντα διίκεο καὶ κατέλεξας.

ταῦτα δ᾽ ἐγὼν ἐθέλω ὀμόσαι, κέλεται δέ με θυμός,

οὐδ᾽ ἐπιορκήσω πρὸς δαίμονος. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς

μιμνέτω αὐτόθι τεῖος ἐπειγόμενός περ Ἄρηος·

μίμνετε δ᾽ ἄλλοι πάντες ἀολλέες, ὄφρά κε δῶρα   

ἐκ κλισίης ἔλθῃσι καὶ ὅρκια πιστὰ τάμωμεν.

 

 

Και εις σε τον ίδιον τούτο εγώ να κάμεις παραγγέλλω.

Διάλεξε των Παναχαιών τα πρώτα παλικάρια,

τα δώρα όσα ετάξαμεν εχθές στον Αχιλλέα

απ’ την σκηνήν μου φέρετε, και αντάμα τες γυναίκες.

Κι έτοιμον ο Ταλθύβιος απ’ το στρατόπεδόν μας

χοίρον ας έχει να σφαγεί στον Ήλιον και στον Δία.».

 

σοὶ δ᾽ αὐτῷ τόδ᾽ ἐγὼν ἐπιτέλλομαι ἠδὲ κελεύω·

κρινάμενος κούρητας ἀριστῆας Παναχαιῶν

δῶρα ἐμῆς παρὰ νηὸς ἐνεικέμεν, ὅσσ᾽ Ἀχιλῆϊ

χθιζὸν ὑπέστημεν δώσειν, ἀγέμεν τε γυναῖκας.  195

Ταλθύβιος δέ μοι ὦκα κατὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν

κάπρον ἑτοιμασάτω ταμέειν Διί τ᾽ Ἠελίῳ τε.

 

 

Και ο πτεροπόδης Αχιλλεύς σ’ εκείνον απαντούσε:

«Ω Αγαμέμνων αρχηγέ, τρισένδοξε Ατρείδη,

αυτά να συγυρίζετε θ’ αρμόζει σ’ άλλην ώραν

όταν συμβεί ξανάσαμα να γίνει του πολέμου

και να μη καίει τόση ορμή τ’ ανδράγαθά μας στήθη.

 

 

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·

Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον

ἄλλοτέ περ καὶ μᾶλλον ὀφέλλετε ταῦτα πένεσθαι,                                                                        

ὁππότε τις μεταπαυσωλὴ πολέμοιο γένηται

καὶ μένος οὐ τόσον ᾖσιν ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσι.

 

 

Σφαγμένοι από τον Έκτορα, που εδόξασεν ο Δίας,

κείτοντ’ εκείνοι καταγής, και σεις να ευφρανθούμε

στο φαγοπότι θέλετε. Καλύτερα να ηθέλαν

και ολονήστοι’ οι Αχαιοί στον πόλεμον να ορμήσουν

και άμα βυθίσ’ ο ήλιος, να ετοιμασθεί μεγάλο

συμπόσιον, αφού τ’ όνειδος εκδικηθούμεν όλο.

 

νῦν δ᾽ οἳ μὲν κέαται δεδαϊγμένοι, οὓς ἐδάμασσεν

Ἕκτωρ Πριαμίδης, ὅτε οἱ Ζεὺς κῦδος ἔδωκεν,

ὑμεῖς δ᾽ ἐς βρωτὺν ὀτρύνετον· ἦ τ᾽ ἂν ἔγωγε     205

νῦν μὲν ἀνώγοιμι πτολεμίζειν υἷας Ἀχαιῶν

νήστιας ἀκμήνους, ἅμα δ᾽ ἠελίῳ καταδύντι

τεύξεσθαι μέγα δόρπον, ἐπὴν τεισαίμεθα λώβην.

 

 

Όσο για με δεν γίνεται φαγί να μου περάσει,

μήτε πιοτό κατέμπροσθεν του σκοτωμένοι φίλου,

που στην σκηνήν μου κείτεται με πόδια τεντωμένα

νεκρός εκεί στα πρόθυρα και γύρω οι φίλοι κλαίουν.

Ώστε τον νουν μου δεν κινούν εκείνα, αλλά μ’ ανάφτει

φόνος και αίμα και βαρύς των σκοτωμένων βόγγος.».

 

Σ’ αυτόν τότε ο πολύβουλος αντείπεν Οδυσσέας:

 

πρὶν δ᾽ οὔ πως ἂν ἔμοιγε φίλον κατὰ λαιμὸν ἰείη

οὐ πόσις οὐδὲ βρῶσις ἑταίρου τεθνηῶτος         210

ὅς μοι ἐνὶ κλισίῃ δεδαϊγμένος ὀξέϊ χαλκῷ

κεῖται ἀνὰ πρόθυρον τετραμμένος, ἀμφὶ δ᾽ ἑταῖροι

μύρονται· τό μοι οὔ τι μετὰ φρεσὶ ταῦτα μέμηλεν,

ἀλλὰ φόνος τε καὶ αἷμα καὶ ἀργαλέος στόνος ἀνδρῶν.

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·                                                                      

 

 

«Των Αχαιών υπέρτατε, Πηλείδη Αχιλλέα,

εμέ στην λόγχην ξεπερνάς τωόντι και όχι ολίγο,

αλλ’ είμ’ εγώ στην νόησιν πολύ καλύτερός σου,

ως έχω χρόνια πλιότερα και πλιότερα έχω μάθει.

Ώστε συ στέρξε την καρδιά στα λόγια μου να κλίνεις.

Του ανθρώπου γρήγορ’ έρχεται ο κόρος του πολέμου,

περισσές όπου οι καλαμιές κομμένες πέφτουν χάμου

και ολίγος είναι ο θερισμός, οπόταν του πολέμου

ο οικονόμος που’ναι ο Ζευς, την πλάστιγγά του κλίνει.

 

ὦ Ἀχιλεῦ Πηλῆος υἱὲ μέγα φέρτατ᾽ Ἀχαιῶν,

κρείσσων εἰς ἐμέθεν καὶ φέρτερος οὐκ ὀλίγον περ

ἔγχει, ἐγὼ δέ κε σεῖο νοήματί γε προβαλοίμην

πολλόν, ἐπεὶ πρότερος γενόμην καὶ πλείονα οἶδα.

τώ τοι ἐπιτλήτω κραδίη μύθοισιν ἐμοῖσιν.         220

αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν,

ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχευεν,

ἄμητος δ᾽ ὀλίγιστος, ἐπὴν κλίνῃσι τάλαντα

Ζεύς, ὅς τ᾽ ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται.

 

 

Με την γαστέρ’ οι Αχαιοί να κλάψουν τους νεκρούς των

δεν γίνεται. Ότι αμέτρητοι στην μάχην κάθε ημέραν

πέφτουν. Και πότε θα’χαμε ξανάσαμα της λύπης;

Αλλ’ όσους πήρε ο θάνατος θα θαπτωμεν και δάκρυα

θα χύνωμεν αδείλιαστα ολόκληρην ημέραν.

Αλλ’ όσοι από τον πόλεμον τον μισητόν εμείναν

αυτοί θα φάγουν και θα πιούν, όπως εμψυχημένοι

προς τους εχθρούς αδιάκοπα κρατήσωμε την μάχην

με τα καλά μας άρματα. Μηδέ κανείς θα στέκει

δεύτερην άλλη προσταγή στον πόλεμον ν’ ακούσει.

 

γαστέρι δ᾽ οὔ πως ἔστι νέκυν πενθῆσαι Ἀχαιούς·  

λίην γὰρ πολλοὶ καὶ ἐπήτριμοι ἤματα πάντα

πίπτουσιν· πότε κέν τις ἀναπνεύσειε πόνοιο;

ἀλλὰ χρὴ τὸν μὲν καταθάπτειν ὅς κε θάνῃσι

νηλέα θυμὸν ἔχοντας ἐπ᾽ ἤματι δακρύσαντας·

ὅσσοι δ᾽ ἂν πολέμοιο περὶ στυγεροῖο λίπωνται 230

μεμνῆσθαι πόσιος καὶ ἐδητύος, ὄφρ᾽ ἔτι μᾶλλον

ἀνδράσι δυσμενέεσσι μαχώμεθα νωλεμὲς αἰεὶ

ἑσσάμενοι χροῒ χαλκὸν ἀτειρέα. μηδέ τις ἄλλην

λαῶν ὀτρυντὺν ποτιδέγμενος ἰσχαναάσθω·

 

 

Ολέθρια παρακίνησις θα είναι εις όποιον μείνει

οπίσω εις τα καράβια μας. Αλλ’ όλοι ας πεταχθούμε

ν’ ανάψωμε τον πόλεμον των ιπποδάμων Τρώων.».

 

ἥδε γὰρ ὀτρυντὺς κακὸν ἔσσεται ὅς κε λίπηται  235

νηυσὶν ἐπ᾽ Ἀργείων· ἀλλ᾽ ἀθρόοι ὁρμηθέντες

Τρωσὶν ἐφ᾽ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα.

 

 

Και ως είπ’ εκίνησαν μ’ αυτόν του Νέστορος τ’ αγόρια

και ο Θόας και ο Μελάνιππος και ο Μέγης ο Φιλείδης

και ο Μηριόνης και μ’ αυτούς ο Λυκομήδης, τέκνον

του Κρέοντος, και στην σκηνήν επήγαιναν του Ατρείδη.

Και όπως ειπώθη ο λόγος του το έργον ετελέσθη.

 

ἦ, καὶ Νέστορος υἷας ὀπάσσατο κυδαλίμοιο

Φυλεΐδην τε Μέγητα Θόαντά τε Μηριόνην τε

καὶ Κρειοντιάδην Λυκομήδεα καὶ Μελάνιππον·  240

βὰν δ᾽ ἴμεν ἐς κλισίην Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο.

αὐτίκ᾽ ἔπειθ᾽ ἅμα μῦθος ἔην, τετέλεστο δὲ ἔργον·

 

 

Επτά εφέρναν τρίποδες, όσους τους είχε τάξει,

είκοσι λέβητες λαμπρούς, και δώδεκα πουλάρια

κι εξαίσιες στα έργα τους κόρες επτά και ογδόην

την Βρισηίδα την καλήν. Κι εζύγισ’ ο Οδυσσέας

χρυσάφι δέκα τάλαντα, κι εκίνησε αυτός πρώτος

κι έφεραν κατόπι του τα δώρα οι πολεμάρχοι

και της συνόδου τα’θεσαν στην μέσην. Κι εσηκώθη

ο Ατρείδης. Και ο θεόφωνος Ταλθύβιος πλησίον

εις τον ποιμένα των λαών τον χοίρον εκρατούσε.

 

ἑπτὰ μὲν ἐκ κλισίης τρίποδας φέρον, οὕς οἱ ὑπέστη,

αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾽ ἵππους·

ἐκ δ᾽ ἄγον αἶψα γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας  

ἕπτ᾽, ἀτὰρ ὀγδοάτην Βρισηΐδα καλλιπάρῃον.

χρυσοῦ δὲ στήσας Ὀδυσεὺς δέκα πάντα τάλαντα

ἦρχ᾽, ἅμα δ᾽ ἄλλοι δῶρα φέρον κούρητες Ἀχαιῶν.

καὶ τὰ μὲν ἐν μέσσῃ ἀγορῇ θέσαν, ἂν δ᾽ Ἀγαμέμνων

ἵστατο· Ταλθύβιος δὲ θεῷ ἐναλίγκιος αὐδὴν      250

κάπρον ἔχων ἐν χερσὶ παρίστατο ποιμένι λαῶν.

 

 

Κι έσυρ’ ο Ατρείδης μάχαιραν οπού σιμά στην θήκην

του ξίφους είχε πάντοτε, και αφού απαρχές του χοίρου

τες τρίχες έκοψε μ’ αυτήν, κι υψώνοντας τα χέρια

προς τον Κρονίδην εύχονταν, και όλοι τον βασιλέα

ήσυχοι άκουαν αυτού με τάξιν οι Αργείοι.

Και αυτός τον μέγαν ουρανόν κοιτάζοντας ευχόταν:

 

Ἀτρεΐδης δὲ ἐρυσσάμενος χείρεσσι μάχαιραν,

ἥ οἱ πὰρ ξίφεος μέγα κουλεὸν αἰὲν ἄωρτο,

κάπρου ἀπὸ τρίχας ἀρξάμενος Διὶ χεῖρας ἀνασχὼν

εὔχετο· τοὶ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπ᾽ αὐτόφιν εἵατο σιγῇ

Ἀργεῖοι κατὰ μοῖραν ἀκούοντες βασιλῆος.

εὐξάμενος δ᾽ ἄρα εἶπεν ἰδὼν εἰς οὐρανὸν εὐρύν·

 

 

«Μάρτυς μου ο Δίας, των θεών ο εξαίσιος, ο πρώτος,

η Γη και ο Ήλιος και οι θεές, οπού στα καταχθόνια

τους επιόρκους τιμωρούν, οι μαύρες Ερινύες,

που χέρι εγώ δεν άπλωσα στην κόρη του Βρισέως

της κλίνης το αγκάλιασμα, είτ’ άλλο ν’ απολαύσω,

αλλ’ έμεινεν αμάλακτη κει μέσα στες σκηνές μου,

και ας ψεύδομαι, από τους θεούς να πάθ’ ό,τι παθαίνει

ο ασεβής που ψεύτικα το όνομά τους λέγει.».

 

 

 

 

 

 

 

ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα θεῶν ὕπατος καὶ ἄριστος

Γῆ τε καὶ Ἠέλιος καὶ Ἐρινύες, αἵ θ᾽ ὑπὸ γαῖαν

ἀνθρώπους τίνυνται, ὅτις κ᾽ ἐπίορκον ὀμόσσῃ,  260

μὴ μὲν ἐγὼ κούρῃ Βρισηΐδι χεῖρ᾽ ἐπένεικα,

οὔτ᾽ εὐνῆς πρόφασιν κεχρημένος οὔτέ τευ ἄλλου.

ἀλλ᾽ ἔμεν᾽ ἀπροτίμαστος ἐνὶ κλισίῃσιν ἐμῇσιν.

εἰ δέ τι τῶνδ᾽ ἐπίορκον ἐμοὶ θεοὶ ἄλγεα δοῖεν

πολλὰ μάλ᾽, ὅσσα διδοῦσιν ὅτίς σφ᾽ ἀλίτηται ὀμόσσας.                                                                        

Είπε, τον χοίρον έσφαξε με τη σκληρή λεπίδα

και στους αφρούς της θάλασσας, τα ψάρια να τον φάγουν,

τον έριξε ο Ταλθύβιος. Και αμέσως ο Αχιλλέας

ορθός σηκώθη κι έλεγε στη μέση των Αργείων:

 

ἦ, καὶ ἀπὸ στόμαχον κάπρου τάμε νηλέϊ χαλκῷ.

τὸν μὲν Ταλθύβιος πολιῆς ἁλὸς ἐς μέγα λαῖτμα

ῥῖψ᾽ ἐπιδινήσας βόσιν ἰχθύσιν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς

ἀνστὰς Ἀργείοισι φιλοπτολέμοισι μετηύδα·

 

 

 

«Δία πατέρα, τους θνητούς πόσο κακά τυφλώνεις.

Αλλιώς δεν θ’ αγρίευε στα βάθη την ψυχή μου

ο Ατρείδης, και στο πείσμα μου δεν θα’παιρνε την κόρη

στην θέλησήν του αμάλακτος. Αλλ’ ήθελεν ο Δίας

να μας θερίσει ο θάνατος πολλούς ανδρειωμένους.

Φάγετε τώρα κι έπειτα στη μάχη θα χυθούμεν.».

 

Ζεῦ πάτερ ἦ μεγάλας ἄτας ἄνδρεσσι διδοῖσθα·   270

οὐκ ἂν δή ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσιν

Ἀτρεΐδης ὤρινε διαμπερές, οὐδέ κε κούρην

ἦγεν ἐμεῦ ἀέκοντος ἀμήχανος· ἀλλά ποθι Ζεὺς

ἤθελ᾽ Ἀχαιοῖσιν θάνατον πολέεσσι γενέσθαι.

νῦν δ᾽ ἔρχεσθ᾽ ἐπὶ δεῖπνον, ἵνα ξυνάγωμεν Ἄρηα.

 

 

Αυτά’πε και την σύνοδον απόλυσε κι εκείνοι

εδώ κι εκεί σκορπίσθηκαν καθένας στην σκηνήν του.

Ωστόσον εσυγύριζαν τα δώρα οι Μυρμιδόνες

και εις το καράβι τα’φεραν του θείου Αχιλλέως.

τα δώρα εθέσαν στες σκηνές κι έμπασαν τες κόρες

κι επήραν οι θεράποντες τους ίππους στην αγέλην.

 

 

ὣς ἄρ᾽ ἐφώνησεν, λῦσεν δ᾽ ἀγορὴν αἰψηρήν.

οἳ μὲν ἄρ᾽ ἐσκίδναντο ἑὴν ἐπὶ νῆα ἕκαστος,

δῶρα δὲ Μυρμιδόνες μεγαλήτορες ἀμφεπένοντο,

βὰν δ᾽ ἐπὶ νῆα φέροντες Ἀχιλλῆος θείοιο.

καὶ τὰ μὲν ἐν κλισίῃσι θέσαν, κάθισαν δὲ γυναῖκας,                                                                      

ἵππους δ᾽ εἰς ἀγέλην ἔλασαν θεράποντες ἀγαυοί.

 

 

 

ß                                                            à

G