ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ Γ΄(στίχοι : 328-461 [τέλος] ) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]
|
|
Κι έβαλε την υπέρλαμπρην αρματωσιά του ο θείος Αλέξανδρος, ο σύγκλινος της όμορφης Ελένης. Τα σκέλη πρώτα με λαμπρές κνημίδες περιζώνει, με τες περόνες αργυρές καλά θηλυκωμένες, με θώρακα του αδελφού Λυκάονος ωραίον, που στο κορμί του εταίριαζε, το στήθος περικλείει. Ξίφος ασημοκόμπωτον εκρέμασε απ’ τους ώμους χάλκινον, κι έπειτα τρανήν βαρύτατην ασπίδα. Εις την ανδρείαν κεφαλήν καλόν έβαλε κράνος και με την χαίτην σείονταν φρικτός επάν’ ο λόφος και αρμόδιο στην παλάμην του δεινό κοντάρι επήρε. |
αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἀμφ᾽ ὤμοισιν ἐδύσετο τεύχεα καλὰ δῖος Ἀλέξανδρος Ἑλένης πόσις ἠϋκόμοιο. Κνημῖδας μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε 330 καλάς, ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοις ἀραρυίας· δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνεν οἷο κασιγνήτοιο Λυκάονος· ἥρμοσε δ᾽ αὐτῷ. Ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον χάλκεον, αὐτὰρ ἔπειτα σάκος μέγα τε στιβαρόν τε· κρατὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν· εἵλετο δ᾽ ἄλκιμον ἔγχος, ὅ οἱ παλάμηφιν ἀρήρει.
|
Παρόμοια φόρεσ’ άρματα και ο ψυχερός Ατρείδης.
|
Ὣς δ᾽ αὔτως Μενέλαος ἀρήϊος ἔντε᾽ ἔδυνεν.
|
Και αφού μακράν του πληθυσμού και οι δυο θωρακισθήκαν, στην μέσην επροχώρησαν των Αχαιών και Τρώων με βλέφαρο τρομακτικό και τ’ ανδρειωμένα πλήθη των Τρώων και των Αχαιών τους βλέπαν κι εθαυμάζαν. |
Οἳ δ᾽ ἐπεὶ οὖν ἑκάτερθεν ὁμίλου θωρήχθησαν, 340 ἐς μέσσον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἐστιχόωντο δεινὸν δερκόμενοι· θάμβος δ᾽ ἔχεν εἰσορόωντας Τρῶάς θ᾽ ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς. |
Στήθηκαν αντιμέτωποι στον μετρημένον τόπον και με το μίσος στην καρδιά τινάζαν τα κοντάρια. |
Καί ῥ᾽ ἐγγὺς στήτην διαμετρητῷ ἐνὶ χώρῳ σείοντ᾽ ἐγχείας ἀλλήλοισιν κοτέοντε. 345
|
Πρώτος ο Πάρις έριξε το μακρινό κοντάρι και του Ατρείδη εκτύπησε την κυκλωτήν ασπίδα. Δεν έσπασε την δυνατήν ασπίδα η χάλκιν’ άκρη κι ελύγισε. Και δεύτερος ο Ατρείδης επετάχθη και πρώτα ευχήθη μέσα του: «Κάμε, ω πατέρα Δία, να εκδικηθώ τον άνθρωπο που αδίκησέ με πρώτα, τον θείον Πάριν να σβησθή στην λόγχην μου αποκάτω, για να τρομάζη στο εξής καθένας ν’ αδικήση τον άνθρωπον που σπίτι του φιλόξενα τον δέχθη.». |
Πρόσθε δ᾽ Ἀλέξανδρος προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Ἀτρεΐδαο κατ᾽ ἀσπίδα πάντοσε ἴσην, οὐδ᾽ ἔρρηξεν χαλκός, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμὴ ἀσπίδ᾽ ἐνὶ κρατερῇ· ὃ δὲ δεύτερον ὄρνυτο χαλκῷ Ἀτρεΐδης Μενέλαος ἐπευξάμενος Διὶ πατρί· 350 Ζεῦ ἄνα
δὸς τίσασθαι ὅ με πρότερος κάκ᾽
ἔοργε δῖον
Ἀλέξανδρον, καὶ ἐμῇς ὑπὸ
χερσὶ δάμασσον, ὄφρα τις
ἐρρίγῃσι καὶ ὀψιγόνων
ἀνθρώπων ξεινοδόκον κακὰ ῥέξαι, ὅ κεν φιλότητα παράσχῃ.
|
Είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι και του Αλεξάνδρου εκτύπησε την κυκλωτήν ασπίδα. Έσασε η λόγχ’ η δυνατή την φωτεινήν ασπίδα, και στον ωραίον θώρακα εμπήχθη πέρα πέρα. |
Ἦ ῥα καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, 355 καὶ βάλε Πριαμίδαο κατ᾽ ἀσπίδα πάντοσε ἴσην· διὰ μὲν ἀσπίδος ἦλθε φαεινῆς ὄβριμον ἔγχος, καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου ἠρήρειστο·
|
Έσκυψε και τον θάνατον εξέφυγεν ο Πάρις. Το ξίφος τ’ ασημόκομπον εσήκωσεν ο Ατρείδης κι εκτύπησε το μέτωπο της περικεφαλαιας. Το ξίφος τρίμματ’ έγινε και του’πεσε απ’ το χέρι.
|
ἀντικρὺ δὲ παραὶ λαπάρην διάμησε χιτῶνα ἔγχος· ὃ δ᾽ ἐκλίνθη καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν. 360 Ἀτρεΐδης δὲ ἐρυσσάμενος ξίφος ἀργυρόηλον πλῆξεν ἀνασχόμενος κόρυθος φάλον· ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ αὐτῷ τριχθά τε καὶ τετραχθὰ διατρυφὲν ἔκπεσε χειρός.
|
Κι εστράφη προς τον ουρανόν κι εγόγγυσ’ ο Ατρείδης: «Δία πατέρα, ποιος θεός ολέθριος είναι ως είσαι; Θαρρούσα πως τον Πάριδα θ’ αντικακώσω τώρα, και ιδού το ξίφος μου’σπασε στα χέρια και την λόγχην έριξ’ απ’ την παλάμην μου χωρίς να το φονεύσω.». |
Ἀτρεΐδης δ᾽ ᾤμωξεν ἰδὼν εἰς οὐρανὸν εὐρύν· Ζεῦ πάτερ οὔ τις σεῖο θεῶν ὀλοώτερος ἄλλος· 365 ἦ τ᾽ ἐφάμην τίσασθαι
Ἀλέξανδρον κακότητος· νῦν δέ μοι ἐν χείρεσσιν
ἄγη ξίφος, ἐκ δέ μοι ἔγχος ἠΐχθη παλάμηφιν ἐτώσιον, οὐδ᾽ ἔβαλόν μιν.
|
Και όρμησ’ ευθύς, τον άρπαξεν απ’ το δασύ του κράνος, τον έστριψε, τον έσερνε στων Αχαιών τα πλήθη. Τον έπνιγε στον τρυφερόν λαιμό του ανεβασμένο το πολυκέντητο λουρί της περικεφαλαίας. Κι είχε τον σύρει και λαμπρήν την δόξαν θ’ αποκτούσε, αλλ’ έγκαιρα το ενόησεν η Αφροδίτ’ η θεία κι έκοψε αμέσως το λουρί, σκληρό βοδιού τομάρι.
|
Ἦ καὶ ἐπαΐξας κόρυθος λάβεν ἱπποδασείης, ἕλκε δ᾽ ἐπιστρέψας μετ᾽ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· 370 ἄγχε δέ μιν πολύκεστος ἱμὰς ἁπαλὴν ὑπὸ δειρήν, ὅς οἱ ὑπ᾽ ἀνθερεῶνος ὀχεὺς τέτατο τρυφαλείης. Καί νύ κεν εἴρυσσέν τε καὶ ἄσπετον ἤρατο κῦδος, εἰ μὴ ἄρ᾽ ὀξὺ νόησε Διὸς θυγάτηρ Ἀφροδίτη, ἥ οἱ ῥῆξεν ἱμάντα βοὸς ἶφι κταμένοιο· 375 κεινὴ δὲ τρυφάλεια ἅμ᾽ ἕσπετο χειρὶ παχείῃ.
|
Άδειο το κράνος πήγαινε με τ’ ανδρειωμένο χέρι του Ατρείδη, ώσπου το πέταξε στων Αχαιών τα πλήθη. Κι οι σύντροφοι το εδέχθηκαν. Κι όρμησε αυτός οπίσω λυσσώντας με το χάλκινο κοντάρι να τον σχίση. Αλλ’ εύκολα, ωσάν θέαινα, τον σήκωσ’ η Αφροδίτη. Με καταχνιά τον έζωσε και μες στον μυροβόλον θάλαμον τον εκάθισε. Κι η ίδια την Ελένην εβγήκε να καλέση ευθύς, και την εβρήκ’ επάνω στον πύργον κι είχε Τρώισσες πολλές ολόγυρά της.
|
Τὴν μὲν ἔπειθ᾽ ἥρως μετ᾽ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιοὺς ῥῖψ᾽ ἐπιδινήσας, κόμισαν δ᾽ ἐρίηρες ἑταῖροι· αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων ἔγχεϊ χαλκείῳ· τὸν δ᾽ ἐξήρπαξ᾽ Ἀφροδίτη 380 ῥεῖα μάλ᾽ ὥς τε θεός, ἐκάλυψε δ᾽ ἄρ᾽ ἠέρι πολλῇ, κὰδ δ᾽ εἷσ᾽ ἐν θαλάμῳ εὐώδεϊ κηώεντι. Αὐτὴ δ᾽ αὖ Ἑλένην καλέουσ᾽ ἴε· τὴν δὲ κίχανε πύργῳ ἐφ᾽ ὑψηλῷ, περὶ δὲ Τρῳαὶ ἅλις ἦσαν·
|
Απ’ το νεκτάριο φόρεμα την τράβηξε κι εφάνη με την μορφή γερόντισσας, οπού την είχε γνέστραν η Ελένη στην πατρίδα της να της δουλεύη ωραία κάθε πολύτιμο μαλλί και την υπερηγάπα. Μ’ αυτήν ομοιώθηκε η θεά και της Ελένης είπε:
|
χειρὶ δὲ νεκταρέου ἑανοῦ ἐτίναξε λαβοῦσα, 385 γρηῒ δέ μιν ἐϊκυῖαπαλαιγενέϊ προσέειπεν εἰροκόμῳ, ἥ οἱ Λακεδαίμονι ναιετοώσῃ ἤσκειν εἴρια καλά, μάλιστα δέ μιν φιλέεσκε· τῇ μιν ἐεισαμένη προσεφώνεε δῖ᾽ Ἀφροδίτη·
|
«Έλα και ο Πάρις σε καλεί στο σπίτι να γυρίσης. Στον θάλαμον, στα τορνευτά κλινάρια λαμπροφόρος αστράφτει από την ομορφιά. Δεν θα’λεγες πως ήλθε εκείνος απ’ τον πόλεμο, αλλ’ ότ’ ή θα πηγαίνη εις τον χορόν, ή από χορόν ν’ αναπαυθή καθίζει». |
δεῦρ᾽ ἴθ᾽· Ἀλέξανδρός σε καλεῖ οἶκον δὲ νέεσθαι. 390 Κεῖνος ὅ γ᾽ ἐν θαλάμῳ καὶ δινωτοῖσι λέχεσσι κάλλεΐ τε στίλβων καὶ εἵμασιν· οὐδέ κε φαίης ἀνδρὶ μαχεσσάμενον τόν γ᾽ ἐλθεῖν, ἀλλὰ χορὸν δὲ ἔρχεσθ᾽, ἠὲ χοροῖο νέον λήγοντα καθίζειν*.
|
Είπε και την ετάραξε μες στης καρδιάς τα βάθη.
|
Ὣς φάτο, τῇ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε· 395
|
Αλλ’ άμα είδε της θεάς τα ερωτευμένα στήθη και τον πανώραιον λαιμόν και των ματιών την λάμψιν φόβος την πήρεν έξαφνα και προς εκείνην είπε: |
καί ῥ᾽ ὡς οὖν ἐνόησε θεᾶς περικαλλέα δειρὴν στήθεά θ᾽ ἱμερόεντα καὶ ὄμματα μαρμαίροντα, θάμβησέν τ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε·
|
«Παμπόνηρη, τι προσπαθείς μ’ αυτά να με πλανέσης ; Εις ποίαν χώραν μακρινήν ακόμη θα με βγάλης, στης Μαιονίας τον τερπνόν αέρα ή της Φρυγίας, αν κάποιον έχης ως και αυτού θνητόν αγαπημένον, αφού τώρα ο Μενέλαος, που ενίκησε τον Πάριν, βούλετ’ εμέ την μισητήν να πάρη στην πατρίδα; Δια τούτο εδώ κατέβηκες με δόλο να με πιάσης ; Άμε, μαζί του κάθισε, μακράν των Αθανάτων, και οι πόδες σου στον Όλυμπον να μη σε ξαναφέρουν, αλλά να λιώνεσαι μ’ αυτόν, να τον προσέχης μείνε, ως να θελήση σύντροφον ή δούλην να σε κάμη. |
δαιμονίη, τί με ταῦτα λιλαίεαι ἠπεροπεύειν; ἦ πῄ με προτέρω πολίων εὖ ναιομενάων 400 ἄξεις, ἢ Φρυγίης ἢ Μῃονίης ἐρατεινῆς, εἴ τίς τοι καὶ κεῖθι φίλος μερόπων ἀνθρώπων· οὕνεκα δὴ νῦν δῖον Ἀλέξανδρον Μενέλαος νικήσας ἐθέλει στυγερὴν ἐμὲ οἴκαδ᾽ ἄγεσθαι, τοὔνεκα δὴ νῦν δεῦρο δολοφρονέουσα παρέστης; 405 ἧσο παρ᾽ αὐτὸν ἰοῦσα, θεῶν δ᾽ ἀπόεικε κελεύθου, μηδ᾽ ἔτι σοῖσι πόδεσσιν ὑποστρέψειας Ὄλυμπον, ἀλλ᾽ αἰεὶ περὶ κεῖνον ὀΐζυε καί ἑ φύλασσε, εἰς ὅ κέ σ᾽ ἢ ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅ γε δούλην.
|
Θα ήταν καταισχύνη μου να υπάγω εκεί που θέλεις, να είμ’ εκείνου ομόκλινη. Και όλες οι Τρωαδίτισσες κρυφά θα με ονείδιζαν και αρκούν όσα υποφέρω.». |
Κεῖσε δ᾽ ἐγὼν οὐκ εἶμι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἴη· 410 κείνου πορσανέουσα λέχος· Τρῳαὶ δέ μ᾽ ὀπίσσω πᾶσαι μωμήσονται· ἔχω δ᾽ ἄχε᾽ ἄκριτα θυμῷ.
|
Οργίσθη και αποκρίθηκεν η Αφροδίτ’ η θεία:
|
Τὴν δὲ χολωσαμένη προσεφώνεε δῖ᾽ Ἀφροδίτη·
|
«Μη με θυμώνης, δύστυχη, με αυτά και μ’ αναγκάσης, αφού πολύ σ’ αγάπησα, πολύ να σε μισήσω, και ιδής να σπείρω ανάμεσα των Αχαιών και Τρώων έχθρητες νέες, φοβερές, και κακοθανατίσης.». |
μή μ᾽ ἔρεθε σχετλίη[1], μὴ χωσαμένη σε μεθείω, τὼς δέ σ᾽ ἀπεχθήρω ὡς νῦν ἔκπαγλ᾽ ἐφίλησα, 415 μέσσῳ δ᾽ ἀμφοτέρων μητίσομαι ἔχθεα λυγρὰ Τρώων καὶ Δαναῶν, σὺ δέ κεν κακὸν οἶτον ὄληαι.
|
Ετρόμαξε στον λόγον της η Ελένη και στον πέπλον κλεισμένη τον ολόασπρον κατόπι της κινούσε σιγά, χωρίς οι Τρώισσες ποσώς να το νοήσουν κι όταν στα δώματ’ έφθασαν τα ωραία του Αλεξάνδρου, αμέσως οι θεράπαινες στα έργα τους στραφήκαν, και στον υψηλόν θάλαμον ανέβ’ η γυνή θεία, κι έπιασεν η φιλόγελη αθάνατη Αφροδίτη ένα θρονί και το’στησεν αντίκρυ του Αλεξάνδρου.
|
Ὣς ἔφατ᾽, ἔδεισεν δ᾽ Ἑλένη Διὸς ἐκγεγαυῖα, βῆ δὲ κατασχομένη ἑανῷ ἀργῆτι φαεινῷ σιγῇ, πάσας δὲ Τρῳὰς λάθεν· ἦρχε δὲ δαίμων. 420 Αἳ δ᾽ ὅτ᾽ Ἀλεξάνδροιο δόμον περικαλλέ᾽ ἵκοντο, ἀμφίπολοι μὲν ἔπειτα θοῶς ἐπὶ ἔργα τράποντο, ἣ δ᾽ εἰς ὑψόροφον θάλαμον κίε δῖα γυναικῶν. Τῇ δ᾽ ἄρα δίφρον ἑλοῦσα φιλομειδὴς Ἀφροδίτη ἀντί᾽ Ἀλεξάνδροιο θεὰ κατέθηκε φέρουσα· 425
|
Σ’ αυτό η Ελένη εκάθισε, του Δία θυγατέρα, κι ονείδιζε τον άνδρα της με αντίστροφο το βλέμμα: |
ἔνθα κάθιζ᾽ Ἑλένη κούρη Διὸς αἰγιόχοιο ὄσσε πάλιν κλίνασα, πόσιν δ᾽ ἠνίπαπε μύθῳ·
|
«Ήλθες από τον πόλεμον, στον τόπον να’χες μείνει σφαγμένος απ’ τον ήρωα που πρώτος μου ήταν άνδρας, κι όμως πρώτα επαίρεσο πως ήσουν και στα χέρια και στο κοντάρι ανώτερος του ανδρείου Μενελάου. |
ἤλυθες ἐκ πολέμου· ὡς ὤφελες αὐτόθ᾽ ὀλέσθαι ἀνδρὶ δαμεὶς κρατερῷ, ὃς ἐμὸς πρότερος πόσις ἦεν. Ἦ μὲν δὴ πρίν γ᾽ εὔχε᾽ ἀρηϊφίλου Μενελάου 430 σῇ τε βίῃ καὶ χερσὶ καὶ ἔγχεϊ φέρτερος εἶναι·
|
Εμπρός λοιπόν προκάλεσε και πάλιν τον ανδρείον Μενέλαον στον πόλεμον. Αλλά σε συμβουλεύω να ησυχάσης στο εξής, μη σαν μωρός θελήσης με τον ξανθόν Μενέλαον να κτυπηθής και πάλιν, μη πέσης γρήγορα νεκρός στην λόγχην του αποκάτω.». |
ἀλλ᾽ ἴθι νῦν προκάλεσσαι ἀρηΐφιλον Μενέλαον ἐξαῦτις μαχέσασθαι ἐναντίον· ἀλλά σ᾽ ἔγωγε παύεσθαι κέλομαι, μηδὲ ξανθῷ Μενελάῳ ἀντίβιον πόλεμον πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι 435 ἀφραδέως, μή πως τάχ᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ δουρὶ δαμήῃς.
|
Και ο Πάρις της απάντησε: «Γυνή, μη μ’ ονειδίζης τόσο πικρά, και αν σήμερον μ’ ενίκησεν ο Ατρείδης με βοηθόν την Αθηνάν, κι εγώ θα τον νικήσω άλλην φοράν. ότι θεοί καλοί κι εμάς δεν λείπουν.
|
Τὴν δὲ Πάρις μύθοισιν ἀμειβόμενος προσέειπε· μή με γύναι χαλεποῖσιν ὀνείδεσι θυμὸν ἔνιπτε· νῦν μὲν γὰρ Μενέλαος ἐνίκησεν σὺν Ἀθήνῃ, κεῖνον δ᾽ αὖτις ἐγώ· πάρα γὰρ θεοί εἰσι καὶ ἡμῖν. 440
|
Αλλ’ έλα τώρα ερωτικά να γλυκοκοιμηθούμε. Ποτέ τόσον δεν άναψεν ο πόθος την ψυχήν μου, μήδ’ όταν απ’ την Σπάρτην σου την πρόσχαρην σ’ επήρα τότε κι επλέαμε μαζί στα ποντοπόρα πλοία κι έσμιξα ερωτικά με σε στην νήσο της Κρανάης, όσο για σε τώρα γλυκός με συνεπαίρνει ο πόθος.». |
Ἀλλ᾽ ἄγε δὴ φιλότητι τραπείομεν εὐνηθέντε· οὐ γάρ πώ ποτέ μ᾽ ὧδέ γ᾽ ἔρως φρένας ἀμφεκάλυψεν, οὐδ᾽ ὅτε σε πρῶτον Λακεδαίμονος ἐξ ἐρατεινῆς ἔπλεον ἁρπάξας ἐν ποντοπόροισι νέεσσι, νήσῳ δ᾽ ἐν Κραναῇ ἐμίγην φιλότητι καὶ εὐνῇ, 445 ὥς σεο νῦν ἔραμαι καί με γλυκὺς ἵμερος αἱρεῖ.
|
Είπε, στην κλίνην έπεσε κι εκείνη ευθύς κατόπι.
|
Ἦ ῥα, καὶ ἄρχε λέχος δὲ κιών· ἅμα δ᾽ εἵπετ᾽ ἄκοιτις.
|
Κι ενώ εκείνοι επλάγιαζαν στην τορνευμένη κλίνην, ωσάν θηρίον γύριζεν ο Ατρείδης μες στα πλήθη κάπου να ιδή τον Πάριδα, αλλά δεν εδυνήθη των Τρώων και των βοηθών κανείς να φανερώση τον θεϊκόν Αλέξανδρον του θείου Μενελάου. |
Τὼ μὲν ἄρ᾽ ἐν τρητοῖσι κατεύνασθεν λεχέεσσιν, Ἀτρεΐδης δ᾽ ἀν᾽ ὅμιλον ἐφοίτα θηρὶ ἐοικὼς εἴ που ἐσαθρήσειεν Ἀλέξανδρον θεοειδέα. 450 Ἀλλ᾽ οὔ τις δύνατο Τρώων κλειτῶν τ᾽ ἐπικούρων δεῖξαι Ἀλέξανδρον τότ᾽ ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ·
|
Κι όμως δεν θα τον έκρυβε κανένας απ’ αγάπην, ότι ως τον μαύρον θάνατον τον εμισούσαν όλοι. |
οὐ μὲν γὰρ φιλότητί γ᾽ ἐκεύθανον εἴ τις ἴδοιτο· ἶσον γάρ σφιν πᾶσιν ἀπήχθετο κηρὶ μελαίνῃ.
|
Και είπε τότε ο κραταιός Ατρείδης Αγαμέμνων:
|
Τοῖσι δὲ καὶ μετέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· 455
|
«Σεις Τρώες, και σεις Δάρδανοι, σεις σύμμαχοι, όλοι ακούτε. Η νίκη εφανερώθηκε του ανδρείου Μενελάου. Σεις τώρα παραδώσετε την Άργισσαν Ελένην με όσους έχει θησαυρούς και πρόστιμον ακόμη, που και στες άλλες γενεές να φθάση τ’ άκουσμά του.». |
κέκλυτέ μευ Τρῶες καὶ Δάρδανοι ἠδ᾽ ἐπίκουροι· νίκη μὲν δὴ φαίνετ᾽ ἀρηϊφίλου Μενελάου, ὑμεῖς δ᾽ Ἀργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ᾽ ἅμ᾽ αὐτῇ ἔκδοτε, καὶ τιμὴν ἀποτινέμεν ἥν τιν᾽ ἔοικεν, ἥ τε καὶ ἐσσομένοισι μετ᾽ ἀνθρώποισι πέληται. 460
|
Αυτά ’πε και των Αχαιών τα πλήθη συμφωνούσαν.
|
Ὣς ἔφατ᾽ Ἀτρεΐδης, ἐπὶ δ᾽ ᾔνεον ἄλλοι Ἀχαιοί.
|
[1]Αλλάζει ύφος η θεά Αφροδίτη, όταν βλέπει την
αντίδραση της Ελένης. Τώρα την πιέζει και την εκβιάζει.
*
Με αυτά τα λόγια ‘αλλάζει’ την εικόνα του Πάρη, από χαμένος και
πανικόβλητος που ήταν, τον παρουσιάζει σαν χαρούμενο που φαίνεται σαν να γύρισε
από κάποιον χορό... Σίγουρα αυτό το κάνει για να προλάβει την αντίδραση της
Ελένης, αλλά δεν το πετυχαίνει, όπως θα
φανεί παρακάτω. Ετσι η θεά, μετά το ψέμμα, θα μεταχειριστεί απειλή.