Το Συμπόσιον των Επτά Σοφών του Πλουτάρχου ανήκει εις το λογοτεχνικόν εκείνο είδος, το οποίον εδημιούργησεν ο Πλάτων. Το περίφημον Συμπόσιόν του εύρε πράγματι πολλούς μιμητάς κατά την αρχαιότητα, υπό τον αυτόν δε τίτλον αναφέρονται πλείστα και πολλών άλλων συγγράμματα. Εννοείται ότι δεν πρόκειται περί κοινών συμποσίων, αλλά περί εκείνων εις τα οποία συνήρχοντο ανθρώποι διανοούμενοι, σοφοί και επιστήμονες, όχι διά να γεμίσουν ως αγγείον τον στόμαχόν των, όπως λέγει ο Πλούταρχος, αλλά διά να είπουν και να ακούσουν πράγματα σπουδαία και αστεία προς πνευματικήν απόλαυσιν και μόρφωσιν αυτών. Εις τα συμπόσια λοιπόν ταύτα εγίνοντο συζητήσεις περί πολλών και ποικίλων ζητημάτων, κοινωνικών, ηθικών, επιστημονικών, γραμματικών, ιατρικών κλπ., εκ τούτου δε ανεπτύχθη η συμποσιακή φιλολογία, συμβολή πολύτιμος προς απόκτησιν γνώσεων και προς κατανόησιν του αρχαίου ελληνικού βίου. Εκ της αφθόνου όμως και πλουσίας αυτής πνευματικής παραγωγής μόνον εξ ακέραια έργα διεσώθησαν εις ημάς, ήτοι το Συμπόσιον του Πλάτωνος, του Ξενοφώντος, του Πλουτάρχου, του Λουκιανού, του Αθηναίου και του Μεθοδίου το χριστιανικόν [1].

Κατά την εποχήν του Πλουτάρχου, ενώ εις την Ρώμην ήρχισε μετά ζήλου να καλλιεργήται το λογοτεχνικόν τούτο είδος, εις την κυρίως 'Ελλάδα είχεν εκφυλισθή και παρακμάσει. Ο Πλούταρχος διά του έργου τούτου ηθέλησεν, ως φαίνεται, αφ' ενός μεν να εμψυχώση και ζωογονήση αυτό εκ νέου, αφ' ετέρου δε να διδάξη διά στόματος των Επτά Σοφών κοινωνικάς και βιοτικάς τινας θεωρίας. Ένεκα του γοήτρου, το οποίον εξήσκησαν πανταχού και πάντοτε οι Επτά Σοφοί, και ένεκα των ποικίλων θεμάτων, τα οποία αναπτύσσονται εις το έργον, ενόμισα ότι δεν ήτο ανάξιον του κόπου να το καταστήσω γνωστόν εις ευρύτερον κύκλον αναγνωστών.

Το πόνημα τούτο του Πλουτάρχου είναι μικρόν και σύντομον, θίγει όμως τόσον πολλά και ποικίλα ζητήματα, ώστε η κατανόησις αυτού παρουσιάζει πολλάς δυσκολίας. Τας δυσκολίας ταύτας επροσπάθησα να άρω διά της εισαγωγής και των κριτικών και ερμηνευτικών παρατηρήσεων. Κατά πόσον επέτυχον του σκοπού, θα κρίνουν οι αναγνώσται.

Διά την επίπονον αυτήν εργασίαν πολυτίμους υποδείξεις, σχετικάς και προς την εξωτερικήν μορφήν και προς το περιεχόμενον του έργου, και ιδίας ανεκδότους διορθώσεις εις το κείμενον μοι παρέσχε πολύ ευγενώς και προθύμως ο υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιμελητής των υπό της Ακαδημίας εκδόσεων της Ελληνικής Βιβλιοθήκης κ. Συκουτρής· διό καθήκον έχω να εκφράσω και δημοσία προς αυτόν τας θερμάς ευχαριστίας μου.

Πολλάς επίσης χάριτας οφείλω εις τον Διευθυντήν της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Φορμόζην, ο οποίος με προθυμίαν μεγάλην μ' εβοήθησεν εις την προμήθειαν βιβλίων, των οποίων είχον ανάγκην και τα οποία δεν ευρίσκοντο εις την νεοσύστατον Βιβλιοθήκην.

Εμμανουήλ Δαυίδ

[1]. Περί των συμποσίων των αρχαίων ίδε την εισαγωγήν εις το Συμπόσιον του Πλάτωνος υπό Ι. Συκουτρή (σελ. 29* και εξ.).