ΙΛΙΑΔΟΣ  -  ΡΑΨΩΔΙΑ  Υ΄

(στίχοι  : 1-143)

[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ  ΠΟΛΥΛΑ]

Έτσι αρματώνοντ’ οι Αχαιοί προς τα κυρτά καράβια

ολόγυρά σου, αχόρταγε στον πόλεμον, Πηλείδη,

και οι Τρώες αρματώνονταν στον όχθον του πεδίου.

Κι είπεν ο Ζευς της Θέμιστος απ’ την κορφήν του Ολύμπου,

να συναθροίσει τους θεούς, και αυτή παντού γυρνώντας

τους εκαλούσε στου Διός να συναχθούν το δώμα.

ὣς οἳ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι θωρήσσοντο

ἀμφὶ σὲ Πηλέος υἱὲ μάχης ἀκόρητον Ἀχαιοί,

Τρῶες δ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο·

Ζεὺς δὲ Θέμιστα κέλευσε θεοὺς ἀγορὴν δὲ καλέσσαι

κρατὸς ἀπ᾽ Οὐλύμποιο πολυπτύχου· ἣ δ᾽ ἄρα πάντῃ                                                                                

φοιτήσασα κέλευσε Διὸς πρὸς δῶμα νέεσθαι.

Κανείς από τους ποταμούς δεν έλειψεν ή μόνος

ο Ωκεανός, δεν έλειψε καμιά νύμφη απ’ όσες

κρατούν τα δάση, τες πηγές και τα χλωρά λιβάδια.

Και εις το δώμα ως έφθαναν του νεφελοσυντάκτη,

εκάθιζαν στες αίθουσες τες καλοσκαλισμένες,

που ο νους του Ηφαίστου εποίησεν εις τον πατέρα Δία.

οὔτέ τις οὖν ποταμῶν ἀπέην νόσφ᾽ Ὠκεανοῖο,

οὔτ᾽ ἄρα νυμφάων αἵ τ᾽ ἄλσεα καλὰ νέμονται

καὶ πηγὰς ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα.

ἐλθόντες δ᾽ ἐς δῶμα Διὸς νεφεληγερέταο            10

ξεστῇς αἰθούσῃσιν ἐνίζανον, ἃς Διὶ πατρὶ

Ἥφαιστος ποίησεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσιν.

Και της θεάς υπάκουσεν ακόμη ο κοσμοσείστης.

Ήλθεν από τη θάλασσαν στη μέση της συνόδου,

εκάθισε και την βουλήν ερώτα του Κρονίδη:

ὣς οἳ μὲν Διὸς ἔνδον ἀγηγέρατ᾽· οὐδ᾽ ἐνοσίχθων

νηκούστησε θεᾶς, ἀλλ᾽ ἐξ ἁλὸς ἦλθε μετ᾽ αὐτούς,

ἷζε δ᾽ ἄρ᾽ ἐν μέσσοισι, Διὸς δ᾽ ἐξείρετο βουλήν·      15

«Κεραυνοβόλε, τους θεούς τι πάλι συναθροίζεις;

Μη για τους Τρώας  και Αχαιούς σκέπτεται κάτι ο νους σου;

Ότι στενά τώρ’άναψαν την μάχην μεταξύ τους.».

τίπτ᾽ αὖτ᾽ ἀργικέραυνε θεοὺς ἀγορὴν δὲ κάλεσσας;

ἦ τι περὶ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν μερμηρίζεις;

τῶν γὰρ νῦν ἄγχιστα μάχη πόλεμός τε δέδηε.

«Ω Ποσειδών, ενόησες», του απάντησεν ο Δίας,

«την σκέψιν πως μ’ εκίνησεν εδώ να σας καλεσω

εις σύνοδον. Πονώ γι’ αυτούς αν κι είναι αφανισμένοι.

Αλλά εγώ καθήμενος στον Όλυμπον θα μείνω

να τέρπωμαι κοιτάζοντας. Σεις κατεβήτ’ οι άλλοι

όλ’ οι θεοί στον πόλεμον των Αχαιών και Τρώων,

τούτων ή εκείνων βοηθός,  καθένας όπου κλείνει.

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς·

ἔγνως ἐννοσίγαιε ἐμὴν ἐν στήθεσι βουλὴν             20

ὧν ἕνεκα ξυνάγειρα· μέλουσί μοι ὀλλύμενοί περ.

ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ἐγὼ μενέω πτυχὶ Οὐλύμποιο

ἥμενος, ἔνθ᾽ ὁρόων φρένα τέρψομαι· οἳ δὲ δὴ ἄλλοι

ἔρχεσθ᾽ ὄφρ᾽ ἂν ἵκησθε μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς,

ἀμφοτέροισι δ᾽ ἀρήγεθ᾽ ὅπῃ νόος ἐστὶν ἑκάστου.  25

Ότι αν κτυπήσει ανέμποδα τους Τρώας ο Πηλείδης,

ουδέ στιγμήν την δύναμην εκείνου θα κρατήσουν

αυτοί. Και πριν τον έτρεμαν και να τον βλέπουν μόνον.

Και τώρα που του φίλου του τον αγριεύει ο φόνος,

φοβούμαι μη και πρόωρα το τείχος τους πατήσει.».

εἰ γὰρ Ἀχιλλεὺς οἶος ἐπὶ Τρώεσσι μαχεῖται

οὐδὲ μίνυνθ᾽ ἕξουσι ποδώκεα Πηλεΐωνα.

καὶ δέ τί μιν καὶ πρόσθεν ὑποτρομέεσκον ὁρῶντες·

νῦν δ᾽ ὅτε δὴ καὶ θυμὸν ἑταίρου χώεται αἰνῶς

δείδω μὴ καὶ τεῖχος ὑπέρμορον ἐξαλαπάξῃ.        30

Είπε και πόλεμον φρικτόν εσήκωσε ο Κρονίδης.

ὣς ἔφατο Κρονίδης, πόλεμον δ᾽ ἀλίαστον ἔγειρε.

βὰν δ᾽ ἴμεναι πόλεμον δὲ θεοὶ δίχα θυμὸν ἔχοντες·

Ἥρη μὲν μετ᾽ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη

ἠδὲ Ποσειδάων γαιήοχος ἠδ᾽ ἐριούνης

Ἑρμείας, ὃς ἐπὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσι κέκασται·         35

Ἥφαιστος δ᾽ ἅμα τοῖσι κίε σθένεϊ βλεμεαίνων

χωλεύων, ὑπὸ δὲ κνῆμαι ῥώοντο ἀραιαί.

Και με τους Τρώας πέρασεν ο λοφοσείστης Άρης

με την τοξεύτραν Άρτεμην και ο μακρομάλλης Φοίβος

και με τον Ξάνθον η Λητώ και η πρόσχαρη Αφροδίτη.

ἐς δὲ Τρῶας Ἄρης κορυθαίολος, αὐτὰρ ἅμ᾽ αὐτῷ

Φοῖβος ἀκερσεκόμης ἠδ᾽ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα

Λητώ τε Ξάνθός^ τε φιλομειδής τ᾽ Ἀφροδίτη.      40

Όσο μακράν απ’ τους θνητούς οι αθάνατοι απομέναν

περηφανεύοντ’ οι Αχαιοί, διότι εξαναφάνη

ο Αχιλλεύς που άφηνε τόσον καιρόν την μάχην.

Αλλά των Τρώων έπιασε τρόμος φρικτός τα μέλη,

καθώς εμπρός τους έβλεπαν τον γρήγορον Πηλείδην

όμοιον, στα όπλα ως έλαμπε, του ανθρωποφόνου Άρη.

εἷος μέν ῥ᾽ ἀπάνευθε θεοὶ θνητῶν ἔσαν ἀνδρῶν,

τεῖος Ἀχαιοὶ μὲν μέγα κύδανον, οὕνεκ᾽ Ἀχιλλεὺς

ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχης ἐπέπαυτ᾽ ἀλεγεινῆς·

Τρῶας δὲ τρόμος αἰνὸς ὑπήλυθε γυῖα ἕκαστον

δειδιότας, ὅθ᾽ ὁρῶντο ποδώκεα Πηλεΐωνα         45

τεύχεσι λαμπόμενον βροτολοιγῷ ἶσον Ἄρηϊ.

Και όταν στην σμίξιν των ανδρών οι Ολύμπιοι κατεβήκαν

σηκώθ’ η Έρις, δυνατή κινήτρα των ανδρείων,

και κραυγήν έσυρ’ η Αθηνά πότε στον λάκκον έξω

του τείχους, πότε οπού βροντά το κύμα στ’ ακρογιάλι.

αὐτὰρ ἐπεὶ μεθ᾽ ὅμιλον Ὀλύμπιοι ἤλυθον ἀνδρῶν,

ὦρτο δ᾽ Ἔρις κρατερὴ λαοσσόος, αὖε δ᾽ Ἀθήνη

στᾶσ᾽ ὁτὲ μὲν παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεος ἐκτός,

ἄλλοτ᾽ ἐπ᾽ ἀκτάων ἐριδούπων μακρὸν ἀΰτει.     50

Και απ’ τ’ άλλο μέρος σκοτεινός σαν θύελλα ο Άρης,

πότε από την ακρόπολην εκραύγαζε στους Τρώας,

και πότ’ απ’ τον Σιμόεντα εις την Καλλικολώνην.

αὖε δ᾽ Ἄρης ἑτέρωθεν ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶσος

ὀξὺ κατ᾽ ἀκροτάτης πόλιος Τρώεσσι κελεύων,

ἄλλοτε πὰρ Σιμόεντι θέων ἐπὶ Καλλικολώνῃ.

Έτσ’ οι μακάριοι θεοί τους δυο στρατούς κινούσαν

με βαρύ πείσμα και χολήν ν’ ανοίξουν τον αγώνα.

Φρικτά εβρόντησε θεών και ανθρώπων ο πατέρας

από ψηλά και κάτωθεν της γης τ’ άπειρο πλάτος

και τα υψικόρυφα βουνά τινάζει ο κοσμοσείστης.

Της Ίδης όλες οι ποδιές κι οι κορυφές εσειόνταν

και τ’ άρμενα των Αχαιών και η πόλις του Πριάμου.

ὣς τοὺς ἀμφοτέρους μάκαρες θεοὶ ὀτρύνοντες

σύμβαλον, ἐν δ᾽ αὐτοῖς ἔριδα ῥήγνυντο βαρεῖαν·    

δεινὸν δὲ βρόντησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε

ὑψόθεν· αὐτὰρ νέρθε Ποσειδάων ἐτίναξε

γαῖαν ἀπειρεσίην ὀρέων τ᾽ αἰπεινὰ κάρηνα.

πάντες δ᾽ ἐσσείοντο πόδες πολυπίδακος Ἴδης

καὶ κορυφαί, Τρώων τε πόλις καὶ νῆες Ἀχαιῶν. 60

Και ο βασιλέας των νεκρών κάτω απ’ την γην φοβήθη

ο Αϊδωνεύς και με κραυγήν πετάχθη από τον θρόνον,

μη σχίσει απάνω του την γην ο μέγας κοσμοσείστης,

και ιδούν θεοί και άνθρωποι την μαύρην κατοικίαν,

οπού και οι αθάνατοι μισούν, φριχτήν και αραχνιασμένην.

ἔδεισεν δ᾽ ὑπένερθεν ἄναξ ἐνέρων Ἀϊδωνεύς,

δείσας δ᾽ ἐκ θρόνου ἆλτο καὶ ἴαχε, μή οἱ ὕπερθε

γαῖαν ἀναρρήξειε Ποσειδάων ἐνοσίχθων,

οἰκία δὲ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισι φανείη

σμερδαλέ᾽ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ·    65

Τόσην αντάραν οι θεοί σηκώσαν πολεμώντας.

Διότι ενάντια εστέκονταν στον μέγαν Ποσειδώνα

ο Απόλλων Φοίβος που κρατεί τα φτερωμένα βέλη.

Και η γλαυκόφθαλμη Αθηνά στον ανδροφόνον Άρην,

της Ήρας πάλ’ η Άρτεμις, η αδελφή του Φοίβου

που στο κυνήγι ευφραίνεται με τα χρυσά της βέλη

και της Λητούς ο κρατερός Ερμής αγαθοδότης.

τόσσος ἄρα κτύπος ὦρτο θεῶν ἔριδι ξυνιόντων.

ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάωνος ἄνακτος

ἵστατ᾽ Ἀπόλλων Φοῖβος ἔχων ἰὰ πτερόεντα,

ἄντα δ᾽ Ἐνυαλίοιοθεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·

Ἥρῃ δ᾽ ἀντέστη χρυσηλάκατος κελαδεινὴ           70

Ἄρτεμις ἰοχέαιρα κασιγνήτη ἑκάτοιο·

Λητοῖ δ᾽ ἀντέστη σῶκος ἐριούνιος Ἑρμῆς,

ἄντα δ᾽ ἄρ᾽ Ἡφαίστοιο μέγας ποταμὸς βαθυδίνης,

Του Ηφαίστου ο μέγας ποταμός οπούτον λέγουν Ξάνθον

ὃν Ξάνθονκαλέουσι θεοί, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον.

ὣς οἳ μὲν θεοὶ ἄντα θεῶν ἴσαν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς   75

Κι ενώ θεών αντίμαχοι θεοί τότ’ εκινούσαν,

ο Αχιλλεύς τον Έκτορα στο πλήθος ν’ αντικρίσει

ελαχταρούσε, ότι η ψυχή τον έσπρωχνε μ’ εκείνου

το αίμα να ποτίσει εκεί τον πολεμάρχον Άρην.

Και τον Αινείαν σήκωσεν ενάντια στον Πηλείδην

ο Φοίβος και του εγέμισε τα στήθη ανδραγαθίαν.

Ομοιώθη του Λυκάονος εις την φωνήν ο Φοίβος,

του Πριαμίδη κι έλεγεν: «Ω βουληφόρ’ Αινεία,

τι γίναν οι φοβέρες σου με γεμιστό ποτήρι

που υποσχόσουν κατέμπροσθεν στους βασιλείς της Τροίας

πως θα’βγαινες στον πόλεμον ενάντια του Αχιλλέως;»

Ἕκτορος ἄντα μάλιστα λιλαίετο δῦναι ὅμιλον

Πριαμίδεω· τοῦ γάρ ῥα μάλιστά ἑ θυμὸς ἀνώγει

αἵματος ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν.

Αἰνείαν δ᾽ ἰθὺς λαοσσόος ὦρσεν Ἀπόλλων

ἀντία Πηλεΐωνος, ἐνῆκε δέ οἱ μένος ἠΰ·                 80

υἱέϊ δὲ Πριάμοιο Λυκάονι εἴσατο φωνήν·

τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων·

Αἰνεία Τρώων βουληφόρε ποῦ τοι ἀπειλαὶ

ἃς Τρώων βασιλεῦσιν ὑπίσχεο οἰνοποτάζων

Πηλεΐδεω Ἀχιλῆος ἐναντίβιον πολεμίξειν;            85

«Τι μ’ αναγκάζεις κι άθελαν», του απάντησε ο Αινείας,

«Πριαμίδη, τον απόκοτον Πηλείδη ν’ αντικρίσω;

Δεν θα είναι αυτή πρώτη φορά που θα στηθώ εμπρός του.

Άλλοτε μ’ εκυνήγησεν αυτός από την Ίδην,

σαν έπεσε τους μόσχους μας να λαφυραγωγήσει

και τα Λυρνήσσια πόρθησε και τα Πηδάσια τείχη;

Αλλά εμένα εφύλαξεν η δύναμις του Δία

που την καρδιά μου εθάρρεψε και τα γοργά μου σκέλη.

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Αἰνείας ἀπαμειβόμενος προσέειπε·

Πριαμίδη τί με ταῦτα καὶ οὐκ ἐθέλοντα κελεύεις

ἀντία Πηλεΐωνος ὑπερθύμοιο μάχεσθαι;

οὐ μὲν γὰρ νῦν πρῶτα ποδώκεος ἄντ᾽ Ἀχιλῆος

στήσομαι, ἀλλ᾽ ἤδη με καὶ ἄλλοτε δουρὶ φόβησεν   

ἐξ Ἴδης, ὅτε βουσὶν ἐπήλυθεν ἡμετέρῃσι,

πέρσε δὲ Λυρνησσὸν[1] καὶ Πήδασον· αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺς

εἰρύσαθ᾽, ὅς μοι ἐπῶρσε μένος λαιψηρά τε γοῦνα.

Αλλιώς θα με εφόνευαν τα χέρια του Αχιλλέως

κι η Αθηνά που ανοίγοντας τον δρόμον έμπροσθέν του

τον εκεντούσε Λέλεγας και Τρώας να θερίζει.

Να μάχεται δεν δύναται θνητός με τον Πηλείδη,

τ’ είναι στο πλάγι του θεός που πάντοτε τον σκέπει.

Έπειτα εκείνου ίσια πετά το βέλος ουδέ γέρνει

πριν σχίσει σάρκ’ ανθρώπινην. Και αν ο θεός το τέλος

της μάχης ίδια ετέντωσε, εμέ δεν θα νικήσει

ευκόλως, αν κι επαίρεται στα ολόχαλκ’ άρματά του.».

ἦ κ᾽ ἐδάμην ὑπὸ χερσὶν Ἀχιλλῆος καὶ Ἀθήνης,

ἥ οἱ πρόσθεν ἰοῦσα τίθει φάος ἠδ᾽ ἐκέλευεν           95

ἔγχεϊ χαλκείῳ Λέλεγας καὶ Τρῶας ἐναίρειν.

τὼ οὐκ ἔστ᾽ Ἀχιλῆος ἐναντίον ἄνδρα μάχεσθαι·

αἰεὶ γὰρ πάρα εἷς γε θεῶν ὃς λοιγὸν ἀμύνει.

καὶ δ᾽ ἄλλως τοῦ γ᾽ ἰθὺ βέλος πέτετ᾽, οὐδ᾽ ἀπολήγει

πρὶν χροὸς ἀνδρομέοιο διελθέμεν. εἰ δὲ θεός περ 100

ἶσον τείνειεν πολέμου τέλος, οὔ κε μάλα ῥέα

νικήσει᾽, οὐδ᾽ εἰ παγχάλκεος εὔχεται εἶναι.

«Εμπρός, ω ήρως, ζήτησε», του απάντησεν ο Φοίβος,

«κι εσύ την χάρην των θεών, αφθάρτων, αιωνίων.

Σε γέννησε η διογέννητη, ως λέγουν, Αφροδίτη,

και αυτός από κατώτερον θεόν γενιοκρατιέται.

Είναι αυτή κόρη του Διός, η άλλη του Νηρέως.

Αλλ’ ίσια ρίξε τον σκληρόν χαλκόν, και μη δειλιάσεις

από τα λόγια τα πικρά και τους φοβερισμούς του.».

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων·

ἥρως ἀλλ᾽ ἄγε καὶ σὺ θεοῖς αἰειγενέτῃσιν

εὔχεο· καὶ δὲ σέ φασι Διὸς κούρης Ἀφροδίτης    105

ἐκγεγάμεν, κεῖνος δὲ χερείονος ἐκ θεοῦ ἐστίν·

ἣ μὲν γὰρ Διός ἐσθ᾽, ἣ δ᾽ ἐξ ἁλίοιο γέροντος.

ἀλλ᾽ ἰθὺς φέρε χαλκὸν ἀτειρέα, μηδέ σε πάμπαν

λευγαλέοις ἐπέεσσιν ἀποτρεπέτω καὶ ἀρειῇ.

Είπε και ανδρείαν έβαλεν πολλήν στον βασιλέα

που ολόλαμπρος μες στ’ άρματα εβγήκε στους προμάχους.

Και του Αγχίση τον υιόν είδεν ευθύς η Ήρα

πως μες στο πλήθος πήγαινεν ενάντια του Πηλείδου.

Τους άλλους σύναξε θεούς και προς εκείνους είπε:

ὣς εἰπὼν ἔμπνευσε μένος μέγα ποιμένι λαῶν,   110

βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ.

οὐδ᾽ ἔλαθ᾽ Ἀγχίσαο πάϊς λευκώλενον Ἥρην

ἀντία Πηλεΐωνος ἰὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν·

ἣ δ᾽ ἄμυδις στήσασα θεοὺς μετὰ μῦθον ἔειπε·

«Ω Ποσειδών και Αθηνά, σκεφθείτε σεις οι δύο

στον λογισμόν σας πώς αυτά τα πράγματα θα γίνουν.

Ο Αινείας ολαρμάτωτος ενάντια στον Πηλείδην

εκίνησε ως τον έσπρωξε τώρα η φωνή του Φοίβου.

Και ημείς ή θα τον κάμωμεν εκείθε να μακρύνει,

ή κάποιος θα στηθεί απ’ εμάς στο πλάγι του Αχιλλέως

να λάβει δύναμην πολλήν και στην ψυχήν του θάρρος,

να μάθει ότι των θεών τον αγαπούν οι πρώτοι

και είν’ οι άλλοι ουτιδανοί που απ’ αρχής τους Τρώας

εις τους κινδύνους βοηθούν του φοβερού πολέμου.

φράζεσθον δὴ σφῶϊ Ποσείδαον καὶ Ἀθήνη         115

ἐν φρεσὶν ὑμετέρῃσιν, ὅπως ἔσται τάδε ἔργα.

Αἰνείας ὅδ᾽ ἔβη κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ

ἀντία Πηλεΐωνος, ἀνῆκε δὲ Φοῖβος Ἀπόλλων.

ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽, ἡμεῖς πέρ μιν ἀποτρωπῶμεν ὀπίσσω

αὐτόθεν, ἤ τις ἔπειτα καὶ ἡμείων Ἀχιλῆϊ             120

παρσταίη, δοίη δὲ κράτος μέγα, μηδέ τι θυμῷ

δευέσθω, ἵνα εἰδῇ ὅ μιν φιλέουσιν ἄριστοι

ἀθανάτων, οἳ δ᾽ αὖτ᾽ ἀνεμώλιοι οἳ τὸ πάρος περ

Τρωσὶν ἀμύνουσιν πόλεμον καὶ δηϊοτῆτα.

Και όλ’ ήρθαμε απ’ τον Όλυμπον να σμίξωμε στην μάχην

τούτην, μη πάθει τι κακόν αυτός από τους Τρώας

σήμερα, και μετέπειτα θα πάθει, ότ' η μοίρα

του έγνεσε, όταν εις το φως τον έβγαλε η μητέρα.

Και αν όλ’ αυτά θεού φωνή δεν τον πληροφορήσει

θα πάρει φόβον, αν θεός ενάντια του προβάλει

στην μάχην. Είναι φοβεροί θεοί φανερωμένοι.».

πάντες δ᾽ Οὐλύμποιο κατήλθομεν ἀντιόωντες  125

τῆσδε μάχης, ἵνα μή τι μετὰ Τρώεσσι πάθῃσι

σήμερον· ὕστερον αὖτε τὰ πείσεται ἅσσά οἱ αἶσα

γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ ὅτε μιν τέκε μήτηρ.

εἰ δ᾽ Ἀχιλεὺς οὐ ταῦτα θεῶν ἐκ πεύσεται ὀμφῆς

δείσετ᾽ ἔπειθ᾽, ὅτε κέν τις ἐναντίβιον θεὸς ἔλθῃ    130

ἐν πολέμῳ· χαλεποὶ δὲ θεοὶ φαίνεσθαι ἐναργεῖς.

Και ο κοσμοσείστης Ποσειδών σ’ εκείνην απαντούσε:

τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

«Ω Ήρα, χωρίς αφορμήν δεν πρέπει να θυμώνεις.

Μάχης αρχήν εις τους θεούς να δώσωμεν δεν θέλω

εμείς οι άλλοι που’μαστε ανώτεροι από εκείνους.

Αλλ’ από πάτημα μακράν, σ’ αγνάντιο καθισμένοι

τώρα θα μείνωμεν εμείς, και ας πολεμούν εκείνοι.

Ἥρη μὴ χαλέπαινε παρ᾽ ἐκ νόον· οὐδέ τί σε χρή.

οὐκ ἂν ἔγωγ᾽ ἐθέλοιμι θεοὺς ἔριδι ξυνελάσσαι

ἡμέας τοὺς ἄλλους, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· 135

ἀλλ᾽ ἡμεῖς μὲν ἔπειτα καθεζώμεσθα κιόντες

ἐκ πάτου ἐς σκοπιήν, πόλεμος δ᾽ ἄνδρεσσι μελήσει.

Αλλ’ εάν μάχης κάμη αρχήν ο Άρης ή ο Φοίβος

ή εμπόδιον εις τον πόλεμον προσφέρουν του Αχιλλέως,

τότε κι εμείς θα σμίγωμε μ’ εκείνους στον αγώνα

και πολύ γρήγορα, θαρρώ, θα φύγουν απ’ την μάχην

να έβρουν εις τον Όλυμπον τους άλλους αθανάτους

απ’ την ορμήν των δυνατών χεριών μας συντριμμένοι.».

εἰ δέ κ᾽ Ἄρης ἄρχωσι μάχης ἢ Φοῖβος Ἀπόλλων,

ἢ Ἀχιλῆ᾽ ἴσχωσι καὶ οὐκ εἰῶσι μάχεσθαι,

αὐτίκ᾽ ἔπειτα καὶ ἄμμι παρ᾽ αὐτόθι νεῖκος ὀρεῖται  

φυλόπιδος· μάλα δ᾽ ὦκα διακρινθέντας ὀΐω

ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ θεῶν μεθ᾽ ὁμήγυριν ἄλλων

ἡμετέρῃς ὑπὸ χερσὶν ἀναγκαίηφι δαμέντας.