ΙΛΙΑΔΟΣ - ΡΑΨΩΔΙΑ Φ΄(στίχοι : 139-283) [Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]
|
|
|
Ωστόσο με το απέραντο κοντάρι του ο Πηλείδης του Αστεροπαίου χύθηκεν υιού του Πηλεγόνος που η Περίβοια γέννησε ωραία θυγατέρα η πρώτου του Ακεσσαμενού και ο ποταμός ο μέγας ο Αξιός, που επλάγιασεν ερωτικά μ’ εκείνην.
Και όπως ορμούσε ο Αχιλλεύς, εμπρός του απ’ το ποτάμι ο Αστεροπαίος στήθηκε κρατώντας δυο κοντάρια, ότι τον εγκαρδίωσεν ο Ξάνθος χολωμένος που τόσους έσφαξ’ άπονα στο ρεύμα του ο Πηλείδης.
|
τόφρα δὲ Πηλέος υἱὸς ἔχων δολιχόσκιον ἔγχος Ἀστεροπαίῳ ἐπᾶλτο κατακτάμεναι μενεαίνων 140 υἱέϊ Πηλεγόνος· τὸν δ᾽ Ἀξιὸς εὐρυρέεθρος γείνατο καὶ Περίβοια Ἀκεσσαμενοῖο θυγατρῶν πρεσβυτάτη· τῇ γάρ ῥα μίγη ποταμὸς βαθυδίνης. τῷ ῥ᾽ Ἀχιλεὺς ἐπόρουσεν, ὃ δ᾽ ἀντίος ἐκ ποταμοῖο ἔστη ἔχων δύο δοῦρε· μένος δέ οἱ ἐν φρεσὶ θῆκε 145 Ξάνθος, ἐπεὶ κεχόλωτο δαϊκταμένων αἰζηῶν, τοὺς Ἀχιλεὺς ἐδάϊζε κατὰ ῥόον οὐδ᾽ ἐλέαιρεν.
|
|
Και οπόταν επροχώρησαν κι εβρέθηκαν αντίκρυ, πρώτος ομίλησ’ ο Αχιλλεύς: «Ποιος είσαι και από ποίον ανθρώπων γένος που τολμάς εμπρός μου να προβάλεις; Τέκνα γονέων δυστυχών την ρώμην μου αντικρίζουν.».
|
οἳ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, τὸν πρότερος προσέειπε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς· τίς πόθεν εἰς ἀνδρῶν ὅ μευ ἔτλης ἀντίος ἐλθεῖν; 150 δυστήνων δέ τε παῖδες ἐμῷ μένει ἀντιόωσι.
|
|
«Πηλείδη μεγαλόψυχε», του αντείπε ο Αστεροπαίος, «την γενεάν μου τι ερωτάς; Από την Παιονίαν είμαι την μεγαλόσβωλην την απομακρυσμένη και των Παιόνων αρχηγός των μακρολογχοφόρων.
Η ενδεκάτη έφεξε αυγή που έφθασα στην Τροίαν, κατάγομαι απ’ τον Αξιόν, πλατύροο ποτάμι, το ωραιότερο της γης, και ο Πηλεγών υιός του, περίφημος κονταριστής, εγέννησεν εμένα. Και τώρ’ ας πολεμήσωμε, λαμπρότατε Πηλείδη.».
|
τὸν δ᾽ αὖ Πηλεγόνος προσεφώνεε φαίδιμος υἱός· Πηλεΐδη μεγάθυμε τί ἦ γενεὴν ἐρεείνεις; εἴμ᾽ ἐκ Παιονίης ἐριβώλου τηλόθ᾽ ἐούσης Παίονας ἄνδρας ἄγων δολιχεγχέας· ἥδε δέ μοι νῦν ἠὼς ἑνδεκάτη ὅτε Ἴλιον εἰλήλουθα. αὐτὰρ ἐμοὶ γενεὴ ἐξ Ἀξιοῦ[1] εὐρὺ ῥέοντος Ἀξιοῦ, ὃς κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησιν, ὃς τέκε Πηλεγόνα[2] κλυτὸν ἔγχεϊ· τὸν δ᾽ ἐμέ φασι γείνασθαι· νῦν αὖτε μαχώμεθα φαίδιμ᾽ Ἀχιλλεῦ.
|
|
Εις τες φοβέρες σήκωσεν ο θείος Αχιλλέας το δόρυ και τα δυο δικά του ο Αστεροπαίος ήρως ότι του ερχόταν βολικά και από τα δυο του χέρια. Με το ένα δόρυ κτύπησε τον κύκλον της ασπίδος, αλλά το κράτησε ο χρυσός, το δώρημα το θείο. Και τ’ άλλο δόρυ εχάραξε την δεξιάν αγκάλην, κι έρρευσεν αίμα. Επέταξεν επάνω του κι εστάθη στην γην το δόρυ, πρόθυμο με σάρκα να χορτάσει. Τότε ο Αχιλλεύς το φράξινον, αλάθευτο κοντάρι με φόνου ορμήν ακόντισεν εις τον Αστεροπαίον.
|
ὣς φάτ᾽ ἀπειλήσας, ὃ δ᾽ ἀνέσχετο δῖος Ἀχιλλεὺς Πηλιάδα
μελίην· ὃ δ᾽
ἁμαρτῇ δούρασιν ἀμφὶς ἥρως
Ἀστεροπαῖος, ἐπεὶ περιδέξιος ἦεν. καί
ῥ᾽ ἑτέρῳ μὲν δουρὶ σάκος
βάλεν, οὐδὲ διὰ πρὸ ῥῆξε
σάκος· χρυσὸς γὰρ ἐρύκακε δῶρα
θεοῖο· 165 τῷ
δ᾽ ἑτέρῳ μιν πῆχυν ἐπιγράβδην
βάλε χειρὸς δεξιτερῆς,
σύτο δ᾽ αἷμα κελαινεφές· ἣ δ᾽
ὑπὲρ αὐτοῦ γαίῃ
ἐνεστήρικτο λιλαιομένη χροὸς ἆσαι. δεύτερος
αὖτ᾽ Ἀχιλεὺς μελίην
ἰθυπτίωνα Ἀστεροπαίῳ ἐφῆκε κατακτάμεναι
μενεαίνων. 170 |
|
Και αντί εκείνου εκτύπησε του ποταμού την όχθην, και ως εις την μέσην έχωσε το φράξινο κοντάρι το ξίφος έσυρε ευθύς κι επάνω του ο Πηλείδης επήδησεν ακράτητος. Κι εκείνος του Αχιλλέως το φράξο δεν εδύνατο να βγάλει από την όχθην, και τρεις το ετίναξε φορές με το βαρύ του χέρι και τρεις του εκόπ’ η δύναμις. Κι ενώ να το λυγίσει και να το σπάσει τέταρτην φοράν ελαχταρούσε, τον πρόλαβε και την ζωήν του επήρε με το ξίφος στον ομφαλόν κτυπώντας τον. Τα έντερά του χάμου χυθήκαν. Τον εσκέπασε στον αγκομαχητό του θανάτου σκότος και ο Αχιλλεύς πατώντας τον στα στήθη τον έγδυσε κι εφώναξε: «Μείνε εκεί τώρα ως είσαι. Ήταν βαρύ με του Διός του μεγαλοδυνάμου, αν και ποταμογέννητος, τα τέκνα να παλαίσεις. Αν από μέγαν ποταμόν εσύ γενοκρατιέσαι, στην γενεάν καυχώμ’ εγώ του υπερτάτου Δία.
|
καὶ τοῦ μέν ῥ᾽ ἀφάμαρτεν, ὃ δ᾽ ὑψηλὴν βάλεν ὄχθην, μεσσοπαγὲς δ᾽ ἄρ᾽ ἔθηκε κατ᾽ ὄχθης μείλινον ἔγχος. Πηλεΐδης δ᾽ ἄορ ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ ἆλτ᾽ ἐπί οἱ μεμαώς· ὃ δ᾽ ἄρα μελίην Ἀχιλῆος οὐ δύνατ᾽ ἐκ κρημνοῖο ἐρύσσαι χειρὶ παχείῃ. 175 τρὶς μέν μιν πελέμιξεν ἐρύσσασθαι μενεαίνων, τρὶς δὲ μεθῆκε βίης· τὸ δὲ τέτρατον ἤθελε θυμῷ ἆξαι
ἐπιγνάμψας δόρυ μείλινον Αἰακίδαο, ἀλλὰ πρὶν Ἀχιλεὺς σχεδὸν ἄορι
θυμὸν ἀπηύρα. γαστέρα γάρ
μιν τύψε παρ᾽ ὀμφαλόν, ἐκ δ᾽ ἄρα
πᾶσαι
χύντο χαμαὶ χολάδες· τὸν δὲ
σκότος ὄσσε κάλυψεν ἀσθμαίνοντ᾽· Ἀχιλεὺς δ᾽
ἄρ᾽ ἐνὶ στήθεσσιν ὀρούσας τεύχεά τ᾽ ἐξενάριξε καὶ
εὐχόμενος ἔπος ηὔδα· κεῖσ᾽ οὕτως· χαλεπόν τοι
ἐρισθενέος Κρονίωνος παισὶν ἐριζέμεναι ποταμοῖό περ ἐκγεγαῶτι.
185 φῆσθα σὺ μὲν ποταμοῦ γένος ἔμμεναι
εὐρὺ ῥέοντος, αὐτὰρ ἐγὼ γενεὴν μεγάλου Διὸς
εὔχομαι εἶναι. |
|
Ο Αιακίδης γέννησεν εμένα, ο βασιλέας των Μυρμιδόνων, ο Πηλεύς, τον Αιακόν ο Δίας και ως είναι ο Ζευς των ποταμών, που στα πελάγη ρέουν ανώτερος, ανώτεροι γεννούντ’ οι απόγονοί του.
|
τίκτέ μ᾽ ἀνὴρ πολλοῖσιν ἀνάσσων Μυρμιδόνεσσι Πηλεὺς Αἰακίδης· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ Αἰακὸς ἐκ Διὸς ἦεν. τὼ κρείσσων μὲν Ζεὺς ποταμῶν ἁλιμυρηέντων, κρείσσων αὖτε Διὸς γενεὴ ποταμοῖο τέτυκται.
|
|
Μέγαν κοντά σου ποταμόν έχεις και συμβοηθόν σου αν ημπορούσεν, αλλά ποιος μετριέται με τον Δία; Που μήτε ο μέγας προς αυτόν συγκρίνεται Αχελώος, μήτ’ η ορμή του Ωκεανού με το βαθύ του ρεύμα απ’ όπου όλες οι θάλασσες και οι ποταμοί πηγάζουν και όλες οι βρύσες εις την γην και τα βαθιά πηγάδια. Τρέμει κι αυτός τον κεραυνόν του φοβερού Κρονίδου, όταν βροντά τρομακτικά από τα ουράνια κάτω.».
|
καὶ γὰρ σοὶ ποταμός γε πάρα μέγας, εἰ δύναταί τι χραισμεῖν· ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι Διὶ Κρονίωνι μάχεσθαι, τῷ οὐδὲ κρείων Ἀχελώϊος ἰσοφαρίζει, οὐδὲ βαθυρρείταο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο, 195 ἐξ οὗ περ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρείατα μακρὰ νάουσιν· ἀλλὰ καὶ ὃς δείδοικε Διὸς μεγάλοιο κεραυνὸν δεινήν τε βροντήν, ὅτ᾽ ἀπ᾽ οὐρανόθεν σμαραγήσῃ.
|
|
Είπε και το κοντάρι του ανάσπασε απ’ την όχθην και αυτόν, οπού εθανάτωσε, αφήκε αυτού στην άμμον κειτόμενον να βρέχεται από το μαύρο κύμα και χέλια τον τριγύρισαν και ψάρια στριμωγμένα κι εκόφταν και άρπαζαν γοργά της νεφραμιάς το πάχος.
|
ἦ ῥα, καὶ ἐκ κρημνοῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχος, τὸν δὲ κατ᾽ αὐτόθι λεῖπεν, ἐπεὶ φίλον ἦτορ ἀπηύρα, κείμενον ἐν ψαμάθοισι, δίαινε δέ μιν μέλαν ὕδωρ. τὸν μὲν ἄρ᾽ ἐγχέλυές τε καὶ ἰχθύες ἀμφεπένοντο δημὸν ἐρεπτόμενοι ἐπινεφρίδιον κείροντες·
|
|
Και αυτός στο πλήθος όρμησε των ιππικών Παιόνων, που άμ’ είδαν απ’ το χτύπημα του ξίφους του Αχιλλέως να πέσει ο πρώτος άνδρας τους εφεύγαν τρομασμένοι στον ποταμόν ολόγυρα. Κι εκείνος τους ανδρείους
|
αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ᾽ ἰέναι μετὰ Παίονας ἱπποκορυστάς, οἵ ῥ᾽ ἔτι πὰρ ποταμὸν πεφοβήατο δινήεντα, ὡς εἶδον τὸν ἄριστον ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ χέρσ᾽ ὕπο Πηλεΐδαο καὶ ἄορι ἶφι δαμέντα.
|
|
έστρωσ’ εκεί, Θερσίλοχον, Μύδωνα και Θρασίον και Αστύπυλον και Αίνιον και Μνήσον και Οφελέστην.
|
ἔνθ᾽ ἕλε Θερσίλοχόν τε Μύδωνά τε Ἀστύπυλόν τε Μνῆσόν τε Θρασίον τε καὶ Αἴνιον ἠδ᾽ Ὀφελέστην·
|
|
Και πλήθος άλλους Παίονας θα εφόνευε ο Πηλείδης αλλ’ εχολώθη ο ποταμός και από τα βάθη εφάνη ωσάν θνητός κι εφώναξε: «Καθώς είσαι, ω Πηλείδη, στην ρώμην πρώτος των θνητών και στ’ άδικα είσαι πρώτος. Ότι θεοί σε βοηθούν. Και ν’ αφανίσεις όλους τους Τρώας σου’δωκεν ο Ζευς, μέσ’ από τα νερά μου διώξε τους και την λύσσαν σου ξεθύμα στην πεδιάδα.
|
καί νύ κ᾽ ἔτι πλέονας κτάνε Παίονας ὠκὺς Ἀχιλλεύς, εἰ μὴ χωσάμενος προσέφη ποταμὸς βαθυδίνης ἀνέρι εἰσάμενος, βαθέης δ᾽ ἐκ φθέγξατο δίνης· ὦ Ἀχιλεῦ, περὶ μὲν κρατέεις, περὶ δ᾽ αἴσυλα ῥέζεις ἀνδρῶν· αἰεὶ γάρ τοι ἀμύνουσιν θεοὶ αὐτοί. εἴ τοι Τρῶας ἔδωκε Κρόνου παῖς πάντας ὀλέσσαι, ἐξ ἐμέθεν γ᾽ ἐλάσας πεδίον κάτα μέρμερα ῥέζε·
|
|
Ότι νεκρούς εγέμισαν τα πρόσχαρά μου ρείθρα, και δεν μ’ αφήνουν οι νεκροί το ρεύμα να προχύνω στην θείαν θάλασσαν και συ τρομακτικά φονεύεις. Έλ’ άφησέ με, και απορώ, μεγάλε πολεμάρχε.».
|
πλήθει γὰρ δή μοι νεκύων ἐρατεινὰ ῥέεθρα, οὐδέ τί πῃ δύναμαι προχέειν ῥόον εἰς ἅλα δῖαν στεινόμενος νεκύεσσι, σὺ δὲ κτείνεις ἀϊδήλως. 220 ἀλλ᾽ ἄγε δὴ καὶ ἔασον· ἄγη μ᾽ ἔχει ὄρχαμε λαῶν.
|
|
Και ο γοργοπόδης Αχιλλεύς απάντησέ του κι είπε:
|
τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
|
|
«Ω Σκάμανδρε διόθρεφτε, θα γινει αυτό που θέλεις. Να σφάζω δεν θα παύσω εγώ τους επιόρκους Τρώας ως να κλεισθούν και αντίστηθα να δοκιμάσω μόνον τον Έκτορα να ιδούμε ποιος από τους δυο θα πέσει.».
|
ἔσται ταῦτα Σκάμανδρε διοτρεφές, ὡς σὺ κελεύεις. Τρῶας δ᾽ οὐ πρὶν λήξω ὑπερφιάλους ἐναρίζων, πρὶν ἔλσαι κατὰ ἄστυ καὶ Ἕκτορι πειρηθῆναι 225 ἀντιβίην, ἤ κέν με δαμάσσεται, ἦ κεν ἐγὼ τόν.
|
|
Ειπε κι εχύθη ωσάν θεός των Τρώων μες στα πλήθη. Και ο ποταμός τότε ο βαθύς εφώναξε του Φοίβου:
|
ὣς εἰπὼν Τρώεσσιν ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος· καὶ τότ᾽ Ἀπόλλωνα προσέφη ποταμὸς βαθυδίνης·
|
|
«Διογέννητε, αργυρότοξε, την θέλησιν του Δία δεν εσεβάσθης, που θερμά σου είχε παραγγείλει των Τρώων να’σαι υπέρμαχος, ώσπου να ’λθει το δείλι και να σκιάσει τους αγρούς στην γην την σιτοφόραν.».
|
ὢ πόποι ἀργυρότοξε Διὸς τέκος οὐ σύ γε βουλὰς εἰρύσαο Κρονίωνος, ὅ τοι μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλε Τρωσὶ παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν, εἰς ὅ κεν ἔλθῃ δείελος ὀψὲ δύων, σκιάσῃ δ᾽ ἐρίβωλον ἄρουραν.
|
|
Και ο Αχιλλεύς στον ποταμόν επήδησε απ’ την όχθην, και ο ποταμός ενάντια του σηκώθη φουσκωμενος. Βάζει άνω κάτω τα νερά και τους νεκρούς αμπώθει πολλούς οπού του εσώρευσαν οι φόνοι του Αχιλλέως. Τους έβγαλ’ έξω στην στεριάν κι εμούγκριζεν ωσάν ταύρος κι εφύλαγε τους ζωντανούς στα όμορφα νερά του, που τους εκρύβαν θολωτά στα βάθη των ρευμάτων.
|
ἦ, καὶ Ἀχιλλεὺς μὲν δουρικλυτὸς ἔνθορε μέσσῳ κρημνοῦ ἀπαΐξας· ὃ δ᾽ ἐπέσσυτο οἴδματι θύων, πάντα δ᾽ ὄρινε ῥέεθρα κυκώμενος, ὦσε δὲ νεκροὺς πολλούς, οἵ ῥα κατ᾽ αὐτὸν ἅλις ἔσαν, οὓς κτάν᾽ Ἀχιλλεύς τοὺς ἔκβαλλε θύραζε μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος χέρσον δέ· ζωοὺς δὲ σάω κατὰ καλὰ ῥέεθρα, κρύπτων ἐν δίνῃσι βαθείῃσιν μεγάλῃσι.
|
|
Φρικτό σηκώθη φουσκωτό το κύμα ολόγυρά του κι εκτύπα την ασπίδα του. Που να σταθούν δεν είχαν τα πόδια του. Κι επιάσθηκεν από φτελιά μεγάλην. Τ’ωραίο δένδρο σύρριζα κάτω βροντά και σέρνει την όχθην όλην κι έπιασε με τα πυκνά κλαδιά του τ’ ωραίο ρεύμα κι έγινε γεφύρι στο ποτάμι. Και από τον φόβον ο Αχιλλεύς πετάχθη από το κύμα κι εχύθηκε ακράτητος να φύγει στην πεδιάδα.
|
δεινὸν δ᾽ ἀμφ᾽ Ἀχιλῆα κυκώμενον ἵστατο κῦμα, 240 ὤθει δ᾽ ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόος· οὐδὲ πόδεσσιν εἶχε στηρίξασθαι· ὃ δὲ πτελέην ἕλε χερσὶν εὐφυέα μεγάλην· ἣ δ᾽ ἐκ ῥιζῶν ἐριποῦσα κρημνὸν ἅπαντα διῶσεν, ἐπέσχε δὲ καλὰ ῥέεθρα ὄζοισιν πυκινοῖσι, γεφύρωσεν δέ μιν αὐτὸν 245 εἴσω πᾶσ᾽ ἐριποῦσ᾽· ὃ δ᾽ ἄρ᾽ ἐκ δίνης ἀνορούσας ἤϊξεν πεδίοιο ποσὶ κραιπνοῖσι πέτεσθαι
|
|
Αλλ’ ο θεός, ο φοβερός, μαυροκορυφωμένος ακράτητος επάνω του ροβόλαε να κόψει την φονικήν εκείνου ορμήν και να σωθούν οι Τρώες.
|
δείσας· οὐδέ τ᾽ ἔληγε θεὸς μέγας, ὦρτο δ᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ ἀκροκελαινιόων, ἵνα μιν παύσειε πόνοιο δῖον Ἀχιλλῆα, Τρώεσσι δὲ λοιγὸν ἀλάλκοι. 250
|
|
Εκείθ’ εσκίρτησ’ ο Αχιλλεύς όσο τ’ ακόντι φθάνει, καθώς ο μαύρος αετός ο αρπακτικός, που στ’ άλλα πετούμενα για δύναμιν και για φτερά πρωτεύει.
|
Πηλεΐδης δ᾽ ἀπόρουσεν ὅσον τ᾽ ἐπὶ δουρὸς ἐρωή, αἰετοῦ οἴματ᾽ ἔχων μέλανος τοῦ θηρητῆρος, ὅς θ᾽ ἅμα κάρτιστός τε καὶ ὤκιστος πετεηνῶν·
|
|
Όμοια πετούσε και ο χαλκός στα στήθη του βροντούσε τρομακτικά, και ως ξέφευγεν ανάμεσ’ απ’ το κύμα κατάποδά του ο ποταμός με κρότον ροβολούσε.
|
τῷ ἐϊκὼς ἤϊξεν, ἐπὶ στήθεσσι δὲ χαλκὸς σμερδαλέον κονάβιζεν· ὕπαιθα δὲ τοῖο λιασθεὶς 255 φεῦγ᾽, ὃ δ᾽ ὄπισθε ῥέων ἕπετο μεγάλῳ ὀρυμαγδῷ.
|
|
Και ως από κεφαλόβρυσο κόβει νερό και παίρνει ο ποτιστής και τ’ οδηγεί μες στα φυτά του κήπου και με την δίκοπη αφαιρεί, τα μπόδι’ από τ’ αυλάκι και ροβολά με το νερό κάθε μικρό χαλίκι κι εκείνο με κελάδισμα το πλάγι κατεβαίνει τόσο γοργό που τ’ οδηγού το χέρι δεν το φθάνει, ομοίως τον πτερόποδον επρόφθανε Αχιλλέα το κύμα, ότι των θνητών ανώτερ’ οι θεοί ’ναι.
|
ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀνὴρ ὀχετηγὸς ἀπὸ κρήνης μελανύδρου ἂμ φυτὰ καὶ κήπους ὕδατι ῥόον ἡγεμονεύῃ χερσὶ μάκελλαν ἔχων, ἀμάρης ἐξ ἔχματα βάλλων· τοῦ μέν τε προρέοντος ὑπὸ ψηφῖδες ἅπασαι 260 ὀχλεῦνται· τὸ δέ τ᾽ ὦκα κατειβόμενον κελαρύζει χώρῳ ἔνι προαλεῖ, φθάνει δέ τε καὶ τὸν ἄγοντα· ὣς αἰεὶ Ἀχιλῆα κιχήσατο κῦμα ῥόοιο καὶ λαιψηρὸν ἐόντα· θεοὶ δέ τε φέρτεροι ἀνδρῶν.
|
|
Και όσες φορές ο Αχιλλεύς εστρέφονταν να μείνει ν’ αντισταθεί, να μάθει αν τον κατατρέχουν όλοι οι επουράνιοι θεοί, τόσες το μέγα κύμα του διογεννήτου ποταμού στους ώμους τον κτυπούσε.
|
ὁσσάκι δ᾽ ὁρμήσειε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς 265 στῆναι ἐναντίβιον καὶ γνώμεναι εἴ μιν ἅπαντες ἀθάνατοι φοβέουσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι, τοσσάκι μιν μέγα κῦμα διιπετέος ποταμοῖο
|
|
Επήδ’ αυτός ανάερα με την καρδιά κομμένην και φουσκωτός ο ποταμός τα γόνατ’ από κάτω του’κοφτε και απ’ τα πόδια του το χώμα του ρουφούσε. Κι εκοίταξε τον ουρανό κι εκλαίετ’ ο Πηλείδης:
|
πλάζ᾽ ὤμους καθύπερθεν· ὃ δ᾽ ὑψόσε ποσσὶν ἐπήδα θυμῷ ἀνιάζων· ποταμὸς δ᾽ ὑπὸ γούνατ᾽ ἐδάμνα λάβρος ὕπαιθα ῥέων, κονίην δ᾽ ὑπέρεπτε ποδοῖιν. Πηλεΐδης δ᾽ ᾤμωξεν ἰδὼν εἰς οὐρανὸν εὐρύν·
|
|
«Πατέρα Δία των θεών κανείς δεν μ’ ελυπήθη να μη με πάρει ο ποταμός ! Και ας πάθαινα κατόπι. Και άλλος ουρανοκάτοικος θεός σ’ εμέ δεν πταίει όσο η μητέρα μου που αυτή με πλάνεσε όταν είπε που εμπρός στην πόλην πυργωτήν των χαλκοφόρων Τρώων θα πέσω από του Απόλλωνος τα πτεροφόρα βέλη. Ο Έκτωρ θα με φόνευεν, πολεμιστής των πρώτος ανδρείος καν θα εφόνευε, θα εγύμνωνεν ανδρείον αλλά το θέλ’ η μοίρα μου να κακοθανατήσω από μεγάλον ποταμόν, καθώς στο πέρασμά του πνίγεται από νεροσυρμή, χοιροβοσκού κοπέλι.».
|
Ζεῦ πάτερ ὡς οὔ τίς με θεῶν ἐλεεινὸν ὑπέστη ἐκ ποταμοῖο σαῶσαι· ἔπειτα δὲ καί τι πάθοιμι. ἄλλος δ᾽ οὔ τις μοι τόσον αἴτιος Οὐρανιώνων, 275 ἀλλὰ φίλη μήτηρ, ἥ με ψεύδεσσιν ἔθελγεν· ἥ μ᾽ ἔφατο Τρώων ὑπὸ τείχεϊ θωρηκτάων λαιψηροῖς ὀλέεσθαι Ἀπόλλωνος βελέεσσιν. ὥς μ᾽ ὄφελ᾽ Ἕκτωρ κτεῖναι ὃς ἐνθάδε γ᾽ ἔτραφ᾽ ἄριστος· τώ κ᾽ ἀγαθὸς μὲν ἔπεφν᾽, ἀγαθὸν δέ κεν ἐξενάριξε· νῦν δέ με λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι ἐρχθέντ᾽ ἐν μεγάλῳ ποταμῷ ὡς παῖδα συφορβόν, ὅν ῥά τ᾽ ἔναυλος ἀποέρσῃ χειμῶνι περῶντα.
|
[1]Η Παιονία ήταν κοντά στον Αξιό, το – κατά τον Όμηρο – ωραιότερο ποτάμι της γης.