(τίτλος,
τα πρόσωπα,
πρόλογος,
πάροδος,
α' επεισόδιο,
α' στάσιμο,
β' επεισόδιο,
β' στάσιμο,
γ' επεισόδιο,
γ' στάσιμο,
δ' επεισόδιο,
δ' στάσιμο,
ε' επεισόδιο,
ε' στάσιμο,
έξοδος)
| Χορός | ΧΟΡΟΣ (Η κορυφαία) | |
| 1165 |
ἀλλ᾽, εἰσορῶ γὰρ ἐς δόμους ὁρμωμένην Πενθέως Ἀγαύην μητέρ᾽ ἐν διαστρόφοις ὄσσοις, δέχεσθε κῶμον εὐίου θεοῦ. |
Μα βλέπω την Αγαύη να ζυγώνει στο παλάτι, τη μάνα του Πενθέα, με μάτια γουρλωμένα. Μόν' δεχτείτε τώρα τον κώμο του θεού του ευίου ! |
|
Έρχεται η Αγαύη κρατώντας πάνω στον κόρφο της το κεφάλι τον Πενθέα. |
||
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Ἀσιάδες βάκχαι-- | Βάκχες απ' την Ασία... | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τί μ᾽ ὀροθύνεις, ὤ; | Τί με θέλεις; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| φέρομεν ἐξ ὀρέων | Απ' τα βουνά φέρνουμε εδώ | |
| 1170 |
ἕλικα νεότομον ἐπὶ μέλαθρα, μακάριον θήραν. |
στο σπίτι νιόκοπο βλαστό, κυνήγι πεθυμητικό. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| ὁρῶ καί σε δέξομαι σύγκωμον. |
Το βλέπω, και συντρόφισσα στον κώμο θα σε πάρω εγώ. |
|
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
ἔμαρψα τόνδ᾽ ἄνευ βρόχων <λέοντος ἀγροτέρου> νέον ἶνιν· |
Χωρίς βρόχια το τσάκωσα τούτο το λιονταρόπουλο· |
|
| 1175 | ὡς ὁρᾶν πάρα. | έλα κοντά και κοίτα εδώ ! |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| πόθεν ἐρημίας; | Σέ ποια ερημιά το πέτυχες; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Κιθαιρὼν . . . | Ο Κιθαιρώνας το βουνό... | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| Κιθαιρών; | Ο Κιθαιρώνας, τί έκαμε; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| κατεφόνευσέ νιν. | Εκείνος το θανάτωσε. | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τίς ἁ βαλοῦσα; | Και ποια από σας το χτύπησε; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| πρῶτον ἐμὸν τὸ γέρας. | Πρώτο βραβείο μού πρέπει εμέ. | |
| 1180 | μάκαιρ᾽ Ἀγαύη κλῃζόμεθ᾽ ἐν θιάσοις. |
Αγαύη καλορίζικη μες στους θιάσους θα με λεν. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τίς ἄλλα; | Κ' υστέρα ποιά άλλη βάρεσε; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τὰ Κάδμου . . . | Του Κάδμου... | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τί Κάδμου; | Τί του Κάδμου λες; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| γένεθλα | ...οι κόρες υστέρα από με | |
| 1182b |
μετ᾽ ἐμὲ μετ᾽ ἐμὲ τοῦδ᾽ ἔθιγε θηρός· εὐτυχής γ᾽ ἅδ᾽ ἄγρα. |
το αγρίμι το βαρέσανε, μετά από με βαρέσανε, κ' ήταν κυνήγι τυχερό. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| * | ||
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| μέτεχέ νυν θοίνας. | Και σε τραπέζι σε καλώ ! | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τί; μετέχω, τλᾶμον; | Πού με καλείς; Ω δύστυχη ! | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1185 |
νέος ὁ μόσχος ἄρ- τι γένυν ὑπὸ κόρυθ᾽ ἁπαλότριχα κατάκομον θάλλει. |
Έχω μοσκάρι νιόγεννο που το μαλλί του το απαλό φουντώνει απά στο κούτελο. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| πρέπει γ᾽ ὥστε θὴρ ἄγραυλος φόβῃ. | Ναί, σαν αγρίμι έχει μαλλί. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ὁ Βάκχιος κυναγέτας | Ο Βάκχος, ο άξιος κυνηγός, | |
| 1190 |
σοφὸς σοφῶς ἀνέπηλ᾽ ἐπὶ θῆρα τόνδε μαινάδας. |
άξια τις βάκχες έριξε πάνω σε τούτο το θεριό. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| ὁ γὰρ ἄναξ ἀγρεύς. | Θεός στ' αληθεία κυνηγός. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ἐπαινεῖς; | Και με παινάς; | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| ἐπαινῶ. | Ναί, σε παινώ. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τάχα δὲ Καδμεῖοι . . . | Μα κ' οι Θηβαίοι όπου και νά 'ν'... | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| 1195 | καὶ παῖς γε Πενθεὺς . . . | Ναι, κι ο Πενθέας το τέκνο σου... |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ματέρ᾽ ἐπαινέσεται, | Κι αυτός τη μάνα θα παινά, | |
| λαβοῦσαν ἄγραν τάνδε λεοντοφυῆ. |
που τέτοιαν άγρη πέτυχε, τέτοιο ένα λιονταρόπουλο. |
|
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| περισσάν. | Ξέχωρο αλήθεια. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| περισσῶς. | Ξέχωρο! | |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| ἀγάλλῃ; | Και χαίρεσαι; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| γέγηθα, | Ναι, χαίρομαι | |
| 1198b |
μεγάλα μεγάλα καὶ φανερὰ τᾷδ᾽ ἄγρᾳ κατειργασμένα. |
κατόρθωμα να κάμω εγώ με το κυνήγι τούτο εδώ. |
| Χορός |
ΧΟΡΟΣ Η κορυφαία |
|
| 1200 |
δεῖξόν νυν, ὦ τάλαινα, σὴν νικηφόρον ἀστοῖσιν ἄγραν ἣν φέρουσ᾽ ἐλήλυθας. |
Δύστυχη ! Στους πολίτες λοιπόν δείξε το κυνήγι που εδώ 'φερες νικήτρα! |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
ὦ καλλίπυργον ἄστυ Θηβαίας χθονὸς ναίοντες, ἔλθεθ᾽ ὡς ἴδητε τήνδ᾽ ἄγραν, Κάδμου θυγατέρες θηρὸς ἣν ἠγρεύσαμεν, |
Ω σεις που κατοικείτε στης Θηβαίας της χώρας τ' ομορφόπυργο το κάστρο, ζυγώσετε το αγρίμι αυτό να δείτε, που εμείς το πιάσαμε, του Κάδμου οι κόρες, |
|
| 1205 |
οὐκ ἀγκυλητοῖς Θεσσαλῶν στοχάσμασιν, οὐ δικτύοισιν, ἀλλὰ λευκοπήχεσι χειρῶν ἀκμαῖσιν. κᾆτα κομπάζειν χρεὼν καὶ λογχοποιῶν ὄργανα κτᾶσθαι μάτην; ἡμεῖς δέ γ᾽ αὐτῇ χειρὶ τόνδε θ᾽ εἵλομεν, |
χωρίς θεσσαλικά κοντάρια η δίχτυα, παρά με μόνα τα λευκά μας χέρια. Ποιός θα καυκιέται πια, ποιός δίχως λόγο του κονταρά τα σύνεργα θα θέλει, όταν εμείς μ' αυτά τα χέρια μόνο τσακώσαμε το αγρίμι κ' ένα-ένα |
| 1210 |
χωρίς τε θηρὸς ἄρθρα διεφορήσαμεν. ποῦ μοι πατὴρ ὁ πρέσβυς; ἐλθέτω πέλας. Πενθεύς τ᾽ ἐμὸς παῖς ποῦ ᾽στιν; αἰρέσθω λαβὼν πηκτῶν πρὸς οἴκους κλιμάκων προσαμβάσεις, ὡς πασσαλεύσῃ κρᾶτα τριγλύφοις τόδε |
τα μέλη του τα κάμαμε κοψίδια; Που 'ναι ο γέρο πατέρας μου; Εδώ νά 'ρθει! Και το παιδί μου ο Πενθέας πού 'ναι; Ας σύρει μια καλήν ανεμόσκαλα να φέρει, στον τοίχο να τη στήσει, να καρφώσει στα τρίγλυφα εκεί πάνω το κεφάλι |
| 1215 | λέοντος ὃν πάρειμι θηράσασ᾽ ἐγώ. | του λιονταριού, που εγώ τό 'χω πιασμένο. |
|
Μπαίνει ο Κάδμος. Υπηρέτες τον ακολουθούν κρατώντας ένα φορείο με τα λείψανα του διαμελισμένου Πενθέα, σκεπασμένα. |
||
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
ἕπεσθέ μοι φέροντες ἄθλιον βάρος Πενθέως, ἕπεσθε, πρόσπολοι, δόμων πάρος, οὗ σῶμα μοχθῶν μυρίοις ζητήμασιν φέρω τόδ᾽, εὑρὼν ἐν Κιθαιρῶνος πτυχαῖς |
Ακλουθάτε μου εσείς που κουβαλάτε του Πενθέα το άθλιο βάρος, ακλουθάτε, δούλοι μου, στο παλάτι. Εδώ το φέρνω, αφού, το γύρεψα με χίλιους κόπους, το σώμα αυτό που βρήκα σπαραγμένο στου Κιθαιρώνα τα λαγκάδια. Στο ίδιο |
|
| 1220 |
διασπαρακτόν, κοὐδὲν ἐν ταὐτῷ πέδῳ λαβών, ἐν ὕλῃ κείμενον δυσευρέτῳ. ἤκουσα γάρ του θυγατέρων τολμήματα, ἤδη κατ᾽ ἄστυ τειχέων ἔσω βεβὼς σὺν τῷ γέροντι Τειρεσίᾳ Βακχῶν πάρα· |
μέρος δε βρήκα δυό κομμάτια· σκόρπιο ήταν, δυσκολογύρευτο, στο λόγκο. Οι κόρες μου τ' ανήκουστα που κάμαν τά 'μαθα οπόταν γύρισα απ' τις βάκχες με το γέρο μαζί τον Τειρεσία και βρέθηκα μες στα τειχιά του κάστρου· |
| 1225 |
πάλιν δὲ κάμψας εἰς ὄρος κομίζομαι τὸν κατθανόντα παῖδα Μαινάδων ὕπο. καὶ τὴν μὲν Ἀκτέων᾽ Ἀρισταίῳ ποτὲ τεκοῦσαν εἶδον Αὐτονόην Ἰνώ θ᾽ ἅμα ἔτ᾽ ἀμφὶ δρυμοὺς οἰστροπλῆγας ἀθλίας, |
στο βουνό ξαναπήγα, και να! φέρνω το νιο που θανάτωσαν οι μαινάδες. Την Αυτονόη κει πάνω, τη μητέρα του Ακταίωνα, που τον έσπειρε ο Αρισταίος, και την Ινώ τις είδα κεντημένες απ' τον οίστρο να τρέχουν μες στους λόγκους, |
| 1230 |
τὴν δ᾽ εἶπέ τίς μοι δεῦρο βακχείῳ ποδὶ στείχειν Ἀγαύην, οὐδ᾽ ἄκραντ᾽ ἠκούσαμεν· λεύσσω γὰρ αὐτήν, ὄψιν οὐκ εὐδαίμονα. |
οι δύστυχες ! Αμή για την Αγαύη κάποιος μού 'πε πώς τό 'βαλε, με βήμα βακχικό, καταδώ: δεν ήταν ψέμα, γιατί να την πόνος να τη βλέπεις ! |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
πάτερ, μέγιστον κομπάσαι πάρεστί σοι, πάντων ἀρίστας θυγατέρας σπεῖραι μακρῷ |
Μπορείς να το παινεύεσαι, πατέρα, πώς κόρες πιο καλές απ' τις δικές σου |
|
| 1235 |
θνητῶν· ἁπάσας εἶπον, ἐξόχως δ᾽ ἐμέ, ἣ τὰς παρ᾽ ἱστοῖς ἐκλιποῦσα κερκίδας ἐς μείζον᾽ ἥκω, θῆρας ἀγρεύειν χεροῖν. φέρω δ᾽ ἐν ὠλέναισιν, ὡς ὁρᾷς, τάδε λαβοῦσα τἀριστεῖα, σοῖσι πρὸς δόμοις |
άλλος δεν έσπειρε θνητός· η μιά τους καλύτερη απ' την άλλη, και πιο πάνω απ' όλες τους εγώ, που τις σαγίτες του αργαλειού τις παράτησα για πράξες τρανότερες, θεριά να χερακώνω. Στην αγκαλιά μου το βαστώ, όπως βλέπεις, το αριστείο που αξιώθηκα, πατέρα, |
| 1240 |
ὡς ἀγκρεμασθῇ· σὺ δέ, πάτερ, δέξαι χεροῖν· γαυρούμενος δὲ τοῖς ἐμοῖς ἀγρεύμασιν κάλει φίλους ἐς δαῖτα· μακάριος γὰρ εἶ, μακάριος, ἡμῶν τοιάδ᾽ ἐξειργασμένων. |
για να το βάλεις στου σπιτιού τον τοίχο· μόν' έλα, παρ' το· και γι' αυτή την άγρη περηφανεύοντας, τους φίλους κράξε σε δείπνο, τί καλότυχος λογιέσαι, καλότυχος, για τα έργα τα δικά μου. |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ὦ πένθος οὐ μετρητὸν οὐδ᾽ οἷόν τ᾽ ἰδεῖν, | Ω πένθος αναμέτρητο ! Τα μάτια | |
| 1245 |
φόνον ταλαίναις χερσὶν ἐξειργασμένων. καλὸν τὸ θῦμα καταβαλοῦσα δαίμοσιν ἐπὶ δαῖτα Θήβας τάσδε κἀμὲ παρακαλεῖς. οἴμοι κακῶν μὲν πρῶτα σῶν, ἔπειτ᾽ ἐμῶν· ὡς ὁ θεὸς ἡμᾶς ἐνδίκως μέν, ἀλλ᾽ ἄγαν, |
πώς να τον δουν το φόνο πού 'χουν κάμει τρισάθλια χέρια; Τ' όμορφο σφαγάρι, αφού για τους θεούς τό 'χεις χαλάσει, καλείς τη Θήβα αυτή κ' εμέ σε γιόμα. Ώχου καημός για σε, μα και για μένα! Μας ρήμαξεν ο Διόνυσος· ναι, δίκια, |
| 1250 | Βρόμιος ἄναξ ἀπώλεσ᾽ οἰκεῖος γεγώς. | μα και περίσσια, ενώ 'ναι απ' τη γενιά μας. |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
ὡς δύσκολον τὸ γῆρας ἀνθρώποις ἔφυ ἔν τ᾽ ὄμμασι σκυθρωπόν. εἴθε παῖς ἐμὸς εὔθηρος εἴη, μητρὸς εἰκασθεὶς τρόποις, ὅτ᾽ ἐν νεανίαισι Θηβαίοις ἅμα |
Τί γρινιάρικα πού 'ναι των ανθρώπων τα γερατιά και σκυθρωπά στην όψη ! Ας ήτανε κι ο γιος μου κυνηγάρης, και να 'παιρνε απ' τη μάνα του, όταν βγαίνει στο κυνήγι με τ' άλλα παλικάρια |
|
| 1255 |
θηρῶν ὀριγνῷτ᾽· ἀλλὰ θεομαχεῖν μόνον οἷός τ᾽ ἐκεῖνος. νουθετητέος, πάτερ, σοὐστίν. τίς αὐτὸν δεῦρ᾽ ἂν ὄψιν εἰς ἐμὴν καλέσειεν, ὡς ἴδῃ με τὴν εὐδαίμονα; |
της Θήβας ! Αμή κείνος δεν είν' άξιος παρά θεούς να πολεμά. Πατέρα, κοίτα νουθέτησέ τον. Ποιός θα σύρει να τον φωνάξει νά 'ρθει εδώ μπροστά μου για να με δει την καλομοίρα εμένα; |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| φεῦ φεῦ· φρονήσασαι μὲν οἷ᾽ ἐδράσατε | Αλίμονο ! Όταν νιώσετε το πράμα | |
| 1260 |
ἀλγήσετ᾽ ἄλγος δεινόν· εἰ δὲ διὰ τέλους ἐν τῷδ᾽ ἀεὶ μενεῖτ᾽ ἐν ᾧ καθέστατε, οὐκ εὐτυχοῦσαι δόξετ᾽ οὐχὶ δυστυχεῖν. |
πού 'χετε καμωμένο, φριχτός πόνος θα σας σπαράξει· μ' αν μείνετε ως το τέλος όπου βρίσκεστε τώρα, χωρίς νά 'στε στ' αληθεία ευτυχισμένες, θα σας λείπει η γνώση σε ποια ζείτε δυστυχία. |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τί δ᾽ οὐ καλῶς τῶνδ᾽ ἢ τί λυπηρῶς ἔχει; | Μα τί κακό ή πικρό βλέπεις σε τούτα; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| πρῶτον μὲν ἐς τόνδ᾽ αἰθέρ᾽ ὄμμα σὸν μέθες. | Πρώτα τον ουρανό γύρνα και κοίτα. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1265 | ἰδού· τί μοι τόνδ᾽ ἐξυπεῖπας εἰσορᾶν; | Νά· μα γιατί μου λες να τον κοιτάξω; |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἔθ᾽ αὑτὸς ἤ σοι μεταβολὰς ἔχειν δοκεῖ; | Φαίνεται νά 'ναι ο ίδιος, ή έχει αλλάξει; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| λαμπρότερος ἢ πρὶν καὶ διειπετέστερος. | Πιο λαμπερό και καθαρό τον βλέπω. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| τὸ δὲ πτοηθὲν τόδ᾽ ἔτι σῇ ψυχῇ πάρα; | Έχεις το θάμπος στην ψυχή σου ακόμα; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| οὐκ οἶδα τοὔπος τοῦτο. γίγνομαι δέ πως | Δε νιώθω τί μου λες... Μα καθαρίζει | |
| 1270 | ἔννους, μετασταθεῖσα τῶν πάρος φρενῶν. | μιά στάλα ο νους μου, αλλάζει ο λογισμός μου. |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| κλύοις ἂν οὖν τι κἀποκρίναι᾽ ἂν σαφῶς; |
Μπορείς λοιπόν ν' ακούσεις και να δώσεις ξάστερη απόκριση; |
|
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ὡς ἐκλέλησμαί γ᾽ ἃ πάρος εἴπομεν, πάτερ. |
Μπορώ, γιατί έχω ξεχάσει αυτά που λέγαμε, πατέρα. |
|
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἐς ποῖον ἦλθες οἶκον ὑμεναίων μέτα; | Σέ ποιανού σπίτι εσέ νύφη σε πήγαν; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Σπαρτῷ μ᾽ ἔδωκας, ὡς λέγουσ᾽, Ἐχίονι. |
Εσύ γυναίκα μ' έδωκες του Εχίονα, που λέγεται πώς φύτρωσε απ' το χώμα. |
|
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| 1275 | τίς οὖν ἐν οἴκοις παῖς ἐγένετο σῷ πόσει; | Και ποιο παιδί απ' τον άντρα σου έχεις κάμει; |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Πενθεύς, ἐμῇ τε καὶ πατρὸς κοινωνίᾳ. | Του γάμου μας καρπός είναι ο Πενθέας. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| τίνος πρόσωπον δῆτ᾽ ἐν ἀγκάλαις ἔχεις; | Και ποιου κεφάλι τώρα εσύ αγκαλιάζεις; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| λέοντος, ὥς γ᾽ ἔφασκον αἱ θηρώμεναι. | Λιονταριού· στο κυνήγι έτσι μού λέγαν. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| σκέψαι νυν ὀρθῶς· βραχὺς ὁ μόχθος εἰσιδεῖν. | Κοίτα καλά· να δεις δε θέλει κόπο. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1280 | ἔα, τί λεύσσω; τί φέρομαι τόδ᾽ ἐν χεροῖν; | Ώχου, τί βλέπω; Τί κρατώ στα χέρια; |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἄθρησον αὐτὸ καὶ σαφέστερον μάθε. | Δες το καλά, μπορεί να το γνωρίσεις. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΪΗ | |
| ὁρῶ μέγιστον ἄλγος ἡ τάλαιν᾽ ἐγώ. | Τον πιο τρανό απ' τους πόνους βλέπω, η μαύρη! | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| μῶν σοι λέοντι φαίνεται προσεικέναι; | Σου φαίνεται να μοιάζει με λιοντάρι; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| οὔκ, ἀλλὰ Πενθέως ἡ τάλαιν᾽ ἔχω κάρα. | Αχ, το κεφάλι του Πενθέα κρατάω. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| 1285 | ᾠμωγμένον γε πρόσθεν ἢ σὲ γνωρίσαι. | Άλλοι το κλάψαν πριν να το γνωρίσεις ! |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τίς ἔκτανέν νιν; --πῶς ἐμὰς ἦλθεν χέρας; | Ποιός τον σκότωσε; Πώς στα χέρια μου ήρθε; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| δύστην᾽ ἀλήθει᾽, ὡς ἐν οὐ καιρῷ πάρει. | Μαύρη αληθεία, παράκαιρα που φτάνεις ! | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| λέγ᾽, ὡς τὸ μέλλον καρδία πήδημ᾽ ἔχει. | Λέγε! Τα παραπέρα είναι που τρέμω. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| σύ νιν κατέκτας καὶ κασίγνηται σέθεν. | Τον σκότωσες εσύ κ' οι αδερφές σου. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1290 | ποῦ δ᾽ ὤλετ᾽; ἦ κατ᾽ οἶκον; ἢ ποίοις τόποις; | Πού τό 'παθε; Στό σπίτι; Σε ποιο μέρος; |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| οὗπερ πρὶν Ἀκτέωνα διέλαχον κύνες. | Εκεί που οι σκύλες τον Ακταίωνα σκίσαν. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τί δ᾽ ἐς Κιθαιρῶν᾽ ἦλθε δυσδαίμων ὅδε; | Στον Κιθαιρώνα πάνω, τί ήρθε ο δόλιος; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἐκερτόμει θεὸν σάς τε βακχείας μολών. | Το θεό και τις βακχείες σου να προσβάλει. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ἡμεῖς δ᾽ ἐκεῖσε τίνι τρόπῳ κατήραμεν; | Και πώς εμείς βρεθήκαμε εκεί πάνω; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| 1295 | ἐμάνητε, πᾶσά τ᾽ ἐξεβακχεύθη πόλις. | Σας έπιασε η μανία, κι όλη τη χώρα. |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Διόνυσος ἡμᾶς ὤλεσ᾽, ἄρτι μανθάνω. | Τώρα το νιώθω, ο Διόνυσος μας ρήμαξε. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ὕβριν <γ᾽> ὑβρισθείς· θεὸν γὰρ οὐχ ἡγεῖσθέ νιν. | Δε στρέγατε θεό να τόνε πείτε. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| τὸ φίλτατον δὲ σῶμα ποῦ παιδός, πάτερ; | Το σώμα του παιδιού, πατέρα, πού είναι; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἐγὼ μόλις τόδ᾽ ἐξερευνήσας φέρω. | Με χίλιους κόπους τό 'βρα· κ' εδώ τό 'χω. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1300 | ἦ πᾶν ἐν ἄρθροις συγκεκλῃμένον καλῶς; |
Κ' είν' άβλαβο, τα μέλη του όλα τά 'χει; |
|
Διστάζει, να κοιτάξει μόνη της το φορείο, γιατί έχει τα χέρια μολεμένα από τον ακούσιο φόνο. |
||
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| * |
[Μη με ρωτάς· τα λόγια σου με σφάζουν. Άμυαλη στάθηκες, πλερώνεις τώρα.] |
|
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| Πενθεῖ δὲ τί μέρος ἀφροσύνης προσῆκ᾽ ἐμῆς; | Και τί έφταιγε ο Πενθέας αν άμυαλη ήμουν; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
ὑμῖν ἐγένεθ᾽ ὅμοιος, οὐ σέβων θεόν. τοιγὰρ συνῆψε πάντας ἐς μίαν βλάβην, ὑμᾶς τε τόνδε θ᾽, ὥστε διολέσαι δόμους |
Όμοια με σας, το θεό δεν προσκυνούσε. Γι' αυτό, μαθές, ο θεός μας έσμιξε όλους στον ίδιο χαλασμό, και σας και τούτον, για να κάψει το σπίτι μου κ' εμένα, |
|
| 1305 |
κἄμ᾽, ὅστις ἄτεκνος ἀρσένων παίδων γεγὼς τῆς σῆς τόδ᾽ ἔρνος, ὦ τάλαινα, νηδύος αἴσχιστα καὶ κάκιστα κατθανόνθ᾽ ὁρῶ, ᾧ δῶμ᾽ ἀνέβλεφ᾽--ὃς συνεῖχες, ὦ τέκνον, τοὐμὸν μέλαθρον, παιδὸς ἐξ ἐμῆς γεγώς, |
που αρσενικά μην έχοντας, να! βλέπω να πεθαίνει φριχτά και ντροπιασμένα το βλαστάρι του σπλάχνου σου, καημένη, που από το φως του ανάβλεπε η γενιά μας. Ω γιέ μου, εσύ 'σουν του σπιτιού μου ο στύλος, το γέννημα της κόρης μου, που η πόλη |
| 1310 |
πόλει τε τάρβος ἦσθα· τὸν γέροντα δὲ οὐδεὶς ὑβρίζειν ἤθελ᾽ εἰσορῶν τὸ σὸν κάρα· δίκην γὰρ ἀξίαν ἐλάμβανες. νῦν δ᾽ ἐκ δόμων ἄτιμος ἐκβεβλήσομαι ὁ Κάδμος ὁ μέγας, ὃς τὸ Θηβαίων γένος |
σε σκιαζόταν δεν κόταγε κανένας, βλέποντας σε, το γέρο να πειράξει· καθώς του άξιζε, εσύ τον τιμωρούσες. Μα τώρα δίχως σέβας θα με διώξουν απ' το παλάτι, εμέ το μέγα Κάδμο που των Θηβαίων έσπειρα το γένος |
| 1315 |
ἔσπειρα κἀξήμησα κάλλιστον θέρος. ὦ φίλτατ᾽ ἀνδρῶν--καὶ γὰρ οὐκέτ᾽ ὢν ὅμως τῶν φιλτάτων ἔμοιγ᾽ ἀριθμήσῃ, τέκνον-- οὐκέτι γενείου τοῦδε θιγγάνων χερί, τὸν <μητρὸς> αὐδῶν <πατέρα> προσπτύξῃ, τέκνον, |
και θέρισα τον όμορφο το θέρο. Ώ μέσα στους ανθρώπους πιο ακριβέ μου, —τί κι αν δε ζεις, παιδί μου, εγώ θα σ' έχω από τους πιο ακριβούς μου,— δε θ' απλώνεις το χέρι πια στα γένια μου, ούτε κύρη θα με λες της μητρός σου, παίρνοντας με στην αγκάλη σου, γιε μου, και ρωτώντας: |
| 1320 |
λέγων· Τίς ἀδικεῖ, τίς σ᾽ ἀτιμάζει, γέρον; τίς σὴν ταράσσει καρδίαν λυπηρὸς ὤν; λέγ᾽, ὡς κολάζω τὸν ἀδικοῦντά σ᾽, ὦ πάτερ. νῦν δ᾽ ἄθλιος μέν εἰμ᾽ ἐγώ, τλήμων δὲ σύ. οἰκτρὰ δὲ μήτηρ, τλήμονες δὲ σύγγονοι. |
“Παππού, ποιός σε πειράζει ή σε προσβάλλει, ποιός σε κακοκαρδίζει ή σε πικραίνει; Παππού, σε μένα πες να τον παιδέψω !” Τώρα παντέρμος είμαι, εσύ πανάθλιος, η μάνα σου αξιοδάκρυτη, οι αδερφές της συφοριασμένες. Αν κανένας παίρνει |
| 1325 |
εἰ δ᾽ ἔστιν ὅστις δαιμόνων ὑπερφρονεῖ, ἐς τοῦδ᾽ ἀθρήσας θάνατον ἡγείσθω θεούς. |
στ' αψήφιστα τα θεία, να τηράξει το θάνατον αυτό να βρει την πίστη. |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
| τὸ μὲν σὸν ἀλγῶ, Κάδμε· σὸς δ᾽ ἔχει δίκην | Κάδμε, σε συμπονώ· δίκια έχει πάθει | |
| παῖς παιδὸς ἀξίαν μέν, ἀλγεινὴν δὲ σοί. | ο εγγονός σου, μα ο πόνος του σε σφάζει. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
ὦ πάτερ, ὁρᾷς γὰρ τἄμ᾽ ὅσῳ μετεστράφη ... * |
Πατέρα, βλέπεις πόσο η τύχη μου άλλαξε... | |
| Εδώ υπάρχει ένα κενό στο χειρόγραφο του αρχαίου κειμένου. Ο θρήνος της Αγαύης και η αρχή του μονόλογου του Διόνυσου έχουν χαθεί. Ωστόσο, από πληροφορίες ενός αρχαίου διδασκάλου της ρητορικής και από τη χριστιανική τραγωδία Χριστός Πάσχων, που περιλαμβάνει αρκετούς στίχους από τις Βάκχες, μπορούμε ν' αποκαταστήσουμε κάπως το τμήμα που λείπει. Οι χαμένοι στίχοι πιστεύεται πώς δεν είναι περισσότεροι απ' όσους χωρούν σ' ένα φύλλο του αρχαίου χειρογράφου. Η αποκατάσταση τους θα επιτρέψει να διαγραφεί η δράση της Αγαύης: διστάζει πρώτα ν' αγγίξει το λείψανο του γιου της, έπειτα όμως παίρνει στα χέρια της τα μέλη του και τα μοιρολογάει. Μαζί με τον πατέρα της τον Κάδμο συγυρίζουν ύστερα το λείψανο. Τα λόγια του Διόνυσου θα αποκατασταθούν κι αυτά: Αυτή τη φορά θα παρουσιαστεί σα θεός, κι όχι με τη μορφή απλού βάκχου, δηλαδή θιασώτη του Διόνυσου, και θα μιλήσει πάνω από το “θεολογείον”. Ο λόγος του θα είναι κυρίως μιά προφητεία για την τύχη που περιμένει τους κατοίκους της Θήβας, το γένος του Κάδμου και τον Κάδμο τον ίδιο. | ||
| ΑΓΑΥΗ | ||
|
Χαροκαμένη να με πεις, τρισάθλια, και πάλι θα 'ναι λίγο, γιατί ο φόνος μου μόλεψε τα χέρια μου για πάντα ! Πώς να τολμήσω τώρα να ζυγώσω το σφαγάρι τ' αθώο, πώς να το σφίξω στο στήθος μου και θρήνο να κινήσω; Όμως σα μάνα θέλω ν' αγκαλιάσω το λείψανο του γιου μου, να φιλήσω τις σάρκες του, που εγώ τις έχω θρέψει, κ' υστέρα να τον θάψω, ως θέλει η τάξη. |
||
| ΚΑΔΜΟΣ | ||
|
Χαροκαμένη, αλήθεια, και τρισάθλια! Μα ποιός θά 'χε καρδιά να σου στερήσει τα σπαραγμένα αυτά και ματωμένα μέλη που πήγα στ' όρος μοναχός μου να τα γυρέψω στις πέτρες και στ' αγκάθια; |
||
| ΑΓΑΥΗ | ||
|
Πατέρα, η σπλαχνοσύνη σου μεγάλη! Και σένα φύτρο σου ήταν ο Πενθέας, μόν' έλα, παραστάσου μου της δόλιας το κεφάλι στο σώμα του ν' αρμόσω και τα ξεκορμισμένα του τα μέλη να τα συντάξω, ως ήταν σαν εζούσε. |
||
| Στό νεκρό. | ||
|
Μορφή μου αγαπημένη, τρυφερό μου μάγουλο, τ' άγρια νύχια σε σπάραξαν της μάνας σον θεός είχε σκοτίσει το φως του νου της ! Ποθητά μου χέρια, ξεκλωνισμένα σας θωρώ απ' το δέντρο πού 'χε κατ' απ' τον ίσκιο του τη Θήβα! Καλοπλασμένες κνήμες! Πόσες νίκες στο παιδί μου χαρίσατε, στο δρόμο και στο στίβο ! Μ' άχ, τώρα, λιανισμένες σαν ξεροκλάδια κείτεστε μπροστά μου. Τον ουρανό τον είχες σκέπη, γιε μου· τώρα κ' ένα μαγνάδι περισσεύει να κρύψει από το φως το λείψανο σου! |
||
| Τον σκεπάζει με το μαγνάδι της. | ||
|
Οργή θεού πλερώνουμε, πατέρα· άδικα δίκια, η δύναμη του ορίζει. |
||
|
Ο Διόνυσος επιφαίνεται στο “θεολογείον” ως θεός, κι όχι με μορφή ανθρώπου και στολή βάκχου, καθώς τον ξέραμε. |
||
| ΔΙΟΝΥΣΟΣ | ||
|
Ορίζουν οι θεοί και δίκια κρίνουν! Ο θεός ο Διόνυσος, Θηβαίοι, μιλάει που απ' της Σεμέλης και του Αία το γάμο γεννήθηκε στη χώρα σας· ωστόσο, εσείς τον αψηφούσατε! Και πρώτος εστάθη ο βασιλιάς σας στην ασέβεια, που από θυμό και φθόνο κινημένος τον ευεργέτη του με λόγους κ' έργα τον πρόσβαλε· για τούτο κ' έχει λάβει θάνατο ντροπιασμένο απ' τους δικούς του. Αμή και σας, Θηβαίοι, σας περιμένουν πολλά δεινά, που δε θα τ' αποκρύψω: στην εξορία θα σύρετε μιά μέρα και δε θα ξαναδείτε την πατρίδα. Όσο για την Αγαύη και τις κόρες του Κάδμου, θα μισέψουν απ' τη Θήβα, γιατί 'ναι μολεμένες απ' το φόνο. Και, Κάδμο εσύ, πολλά μέλλεις να πάθεις. |
||
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ (Στόν Κάδμο) | |
| 1330 |
δράκων γενήσῃ μεταβαλών, δάμαρ τε σὴ ἐκθηριωθεῖσ᾽ ὄφεος ἀλλάξει τύπον, ἣν Ἄρεος ἔσχες Ἁρμονίαν θνητὸς γεγώς. ὄχον δὲ μόσχων, χρησμὸς ὡς λέγει Διός, ἐλᾷς μετ᾽ ἀλόχου, βαρβάρων ἡγούμενος. |
Μορφή θ' αλλάξεις και θα γενείς Φίδι, κ' η θυγατέρα του Άρη, η Αρμονία, πού, αν και θνητός, γυναίκα σου την πήρες, όψη θεριού θα λάβει και θα μοιάσει φιδιού κι αυτή. Σε βοδαμάξι απάνω, —καθώς το λέγει ένας χρησμός του Δία,— με τη γυναίκα σου μαζί θα τρέχεις, σε στρατόν αρχηγεύοντας βαρβάρων. |
| 1335 |
πολλὰς δὲ πέρσεις ἀναρίθμῳ στρατεύματι πόλεις· ὅταν δὲ Λοξίου χρηστήριον διαρπάσωσι, νόστον ἄθλιον πάλιν σχήσουσι· σὲ δ᾽ Ἄρης Ἁρμονίαν τε ῥύσεται μακάρων τ᾽ ἐς αἶαν σὸν καθιδρύσει βίον. |
Πολιτείες πολλές θα να πατήσεις με αρίφνητο φουσάτο· το μαντείο, ωστόσο, του Λοξία σα διαγουμίσουν, θα πάρουν μαύρους δρόμους να γυρίσουν. Αλλά την Αρμονία κ' εσένα ο Άρης θα σας γλιτώσει, θα σας πάει στη χώρα των μακάρων, να δείτε καλό τέλος. |
| 1340 |
ταῦτ᾽ οὐχὶ θνητοῦ πατρὸς ἐκγεγὼς λέγω Διόνυσος, ἀλλὰ Ζηνός· εἰ δὲ σωφρονεῖν ἔγνωθ᾽, ὅτ᾽ οὐκ ἠθέλετε, τὸν Διὸς γόνον εὐδαιμονεῖτ᾽ ἂν σύμμαχον κεκτημένοι. |
Εγώ τα λέγω, ο Διόνυσος, του Δία κι όχι θνητού το τέκνο· φρονιμάδα αν εδείχνατε, αντί να την αρνιέστε, θά 'χατε σύμμαχο το γιο του Δία και θάν ήσασταν τώρα ευτυχισμένοι. |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| Διόνυσε, λισσόμεσθά σ᾽, ἠδικήκαμεν. | Διόνυσε, σ' αδικήσαμε, έλεος κάμε ! | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| 1345 | ὄψ᾽ ἐμάθεθ᾽ ἡμᾶς, ὅτε δὲ χρῆν, οὐκ ᾔδετε. | Τώρα είν' αργά· ποιός μ' ήξερε όταν έπρεπε; |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ἐγνώκαμεν ταῦτ᾽· ἀλλ᾽ ἐπεξέρχῃ λίαν. | Αχ, ναί· μα η τιμωρία σου παραπήγε. | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| καὶ γὰρ πρὸς ὑμῶν θεὸς γεγὼς ὑβριζόμην. | Μ' αψηφούσατε δα, θεός κι ας ήμουν ! | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| ὀργὰς πρέπει θεοὺς οὐχ ὁμοιοῦσθαι βροτοῖς. | Δεν πρέπει σα θνητοί οι θεοί ν' αγριεύουν. | |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| πάλαι τάδε Ζεὺς οὑμὸς ἐπένευσεν πατήρ. | Παλιόθε τα όρισε έτσι ο Δίας ο κύρης μου. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| 1350 | αἰαῖ, δέδοκται, πρέσβυ, τλήμονες φυγαί. | Αχ, γέρο, μαύρη ξενιτιά μπροστά μας! |
| Διόνυσος | ΔΙΟΝΥΣΟΣ | |
| τί δῆτα μέλλεθ᾽ ἅπερ ἀναγκαίως ἔχει; | Ό,τι είναι να γενεί, τί να χρονίζει; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
ὦ τέκνον, ὡς ἐς δεινὸν ἤλθομεν κακὸν <πάντες,> σύ θ᾽ ἡ τάλαινα σύγγονοί τε σαί, ἐγώ θ᾽ ὁ τλήμων· βαρβάρους ἀφίξομαι |
Σε δυστυχία φριχτή βουλιάξαμε όλοι, η άμοιρη εσύ, κ' εγώ, κ' οι αδερφές σου· ξένος θα σύρω ο γέρος σ' άλλους τόπους, |
|
| 1355 |
γέρων μέτοικος· ἔτι δέ μοι τὸ θέσφατον ἐς Ἑλλάδ᾽ ἀγαγεῖν μιγάδα βάρβαρον στρατόν. καὶ τὴν Ἄρεως παῖδ᾽ Ἁρμονίαν, δάμαρτ᾽ ἐμήν, δράκων δρακαίνης <φύσιν> ἔχουσαν ἀγρίαν ἄξω ᾽πὶ βωμοὺς καὶ τάφους Ἑλληνικούς, |
κ' είναι γραφτό να φέρω στην Ελλάδα σμιγαδερό φουσάτο από βαρβάρους. Και του Άρη τη σπορά, την Αρμονία, τη σύζυγο μου, που την άγριαν όψη του φιδιού όπως εγώ θά 'χει και κείνη, σε βωμούς θα τη φέρω και σε τάφους ελληνικούς με αρματωμένο ασκέρι· |
| 1360 |
ἡγούμενος λόγχαισιν· οὐδὲ παύσομαι κακῶν ὁ τλήμων, οὐδὲ τὸν καταιβάτην Ἀχέροντα πλεύσας ἥσυχος γενήσομαι. |
και τα δεινά μου τελειωμό δε θα 'χουν· μηδ' όταν τον Αχέροντα περάσω τον υποχθόνιο, θά 'βρω τη γαλήνη. |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ὦ πάτερ, ἐγὼ δὲ σοῦ στερεῖσα φεύξομαι. | Πατέρα, δίχως σου κ' εγώ θα φύγω. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| 1365 | τί μ᾽ ἀμφιβάλλεις χερσίν, ὦ τάλαινα παῖ, | Τί ήρθες κοντά μου, δόλια θυγατέρα, |
| ὄρνις ὅπως κηφῆνα πολιόχρων κύκνος; | σαν άπλερο πουλί σε γέρο κύκνο; | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| ποῖ γὰρ τράπωμαι πατρίδος ἐκβεβλημένη; | Πού να σύρω διωγμένη απ' την πατρίδα; | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| οὐκ οἶδα, τέκνον· μικρὸς ἐπίκουρος πατήρ. | Δεν ξέρω, κόρη· λίγη η δύναμη μου. | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
χαῖρ᾽, ὦ μέλαθρον, χαῖρ᾽, ὦ πατρία πόλις· ἐκλείπω σ᾽ ἐπὶ δυστυχίᾳ |
Σπίτι, σου αφήνω τώρα γεια, και πολιτεία μου πατρική, μισεύω μες στη συφορά, |
|
| 1370 | φυγὰς ἐκ θαλάμων. | διωγμένη από τα μέρη μου. |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
στεῖχέ νυν, ὦ παῖ, τὸν Ἀρισταίου ... * |
Κόρη μου, σύρε τώρα στου Αρισταίου... | |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| στένομαί σε, πάτερ. | Θρηνώ για σε, πατέρα. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
κἀγὼ <σέ>, τέκνον, καὶ σὰς ἐδάκρυσα κασιγνήτας. |
Κ' εγώ κλαίγω για σένα και τις άλλες σου αδερφάδες. |
|
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| δεινῶς γὰρ τάνδ᾽ αἰκείαν | Αληθεία, μαύρη συφορά | |
| 1375 |
Διόνυσος ἄναξ τοὺς σοὺς εἰς οἴκους ἔφερεν. |
ο αφέντης μας ο Διόνυσος έριξε μες στα σπίτια σου ! |
| Διόνυσος | ΚΑΔΜΟΣ | |
|
καὶ γὰρ ἔπασχον δεινὰ πρὸς ὑμῶν, ἀγέραστον ἔχων ὄνομ᾽ ἐν Θήβαις. |
Φριχτά δα του φερθήκατε, στη Θήβα να μην το προσκυνάτε τ' όνομά του. |
|
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
| χαῖρε, πάτερ, μοι. | Ώρα καλή, πατέρα. | |
| Κάδμος | ΚΑΔΜΟΣ | |
| χαῖρ᾽, ὦ μελέα | Ώρα καλή σου | |
| 1380 | θύγατερ. χαλεπῶς <δ᾽> ἐς τόδ᾽ ἂν ἥκοις. |
εσένα, κόρη δύστυχη, κι ας είναι δύσκολο να γνωρίσεις καλήν ώρα. |
| Ἀγαύη | ΑΓΑΥΗ | |
|
ἄγετ᾽, ὦ πομποί, με κασιγνήτας ἵνα συμφυγάδας ληψόμεθ᾽ οἰκτράς. ἔλθοιμι δ᾽ ὅπου μήτε Κιθαιρὼν <ἔμ᾽ ἴδοι> μιαρὸς |
Βάγιες, πάρτε με εσείς από δω, φέρετε με τις δόλιες να βρω αδερφάδες μου, αντάμα να φύγουμε. Αχ, να σύρω σε μέρη που το θύρσο κανείς να μην ξέρει! |
|
| 1385 |
μήτε Κιθαιρῶν᾽ ὄσσοισιν ἐγώ, μήθ᾽ ὅθι θύρσου μνῆμ᾽ ἀνάκειται· Βάκχαις δ᾽ ἄλλαισι μέλοιεν. |
Μολεμένος ποτέ μη με δει Κιθαιρώνας κι ούτ' εμένα τα μάτια μου πια να τον δούνε ! Άλλες βάκχες αυτά να γνοιαστούνε! |
| Χορός | ΧΟΡΟΣ | |
|
πολλαὶ μορφαὶ τῶν δαιμονίων, πολλὰ δ᾽ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί· |
Πολλές το θείο έχει μορφές, κι από τ' ανέλπιστα οι θεοί αληθινά βγάνουν πολλά· |
|
| 1390 |
καὶ τὰ δοκηθέντ᾽ οὐκ ἐτελέσθη, τῶν δ᾽ ἀδοκήτων πόρον ηὗρε θεός. τοιόνδ᾽ ἀπέβη τόδε πρᾶγμα. |
τα πρόσμενες δεν έγιναν και τ' απροσμόνετα ο θεός βρήκε έναν τρόπο να γενούν. Η πράξη τό 'δειξε κ' εδώ. |